Judas Priest is jarig en wie jarig is trakteert. Dat doet de band met een boxset van 42 cd’s én een zeer beknopte afgeleide daarvan. Twee dagen voor de verschijningsdatum van de box en zijn kleine broertje, werd er in 013 in Tilburg een feestje gevierd waarin genodigden en winnaars van onder andere een prijsvraag van Zware Metalen de nummers van Reflections: 50 Heavy Metal Years of Music alvast konden horen én er een verrassing te wachten stond: een optreden van Concrete Priest, tribute band van… afijn, u raadt het het al.
De sfeer is uitgelaten in de kleine zaal van 013. Natuurlijk omdat het bepaald geen straf is om met een beker bier in de hand een uurtje naar Judas Priest te mogen luisteren, maar ook omdat het voor een aantal aanwezigen het eerste concert in tijden wordt. Van een band die is gespecialiseerd in het werk van Judas Priest! Wat kan er misgaan? Nou, een bijzonder slordige start van Electric Eye als The Hellion heeft geklonken. Maar hey, Concrete Priest heeft natuurlijk net zo goed maanden niks kunnen doen, dus het is ze vergeven. Zeker als daarna Metal Gods wordt ingezet. De zanger klinkt aan het begin van de set wat roestig, maar ontpopt zich tot een waardige vervanger van Rob Halford. Niet door de Metal God te imiteren, maar door zijn eigen zanglijnen te kiezen en daarmee zijn vocale handtekening onder de nummers te plaatsen zonder het origineel geweld aan te doen. Enig minpuntje: de Engelse uitspraak laat af en toe wat te wensen over, maar dat zal ook komen doordat die originele nummers zo goed in je hoofd zitten. En bovendien zijn er wagonladingen Duitsers die hun Engels met zó’n vet accent brengen dat je er Reibekuchen van kunt maken.
The Green Manalishi (With the Two-Pronged Crown) komt langs en dat is op zich wel grappig: een coverband die een cover zingt. Maar het klinkt heel goed meer als Judas Priest dan als Fleetwood Mac. Het grapje van de coverende coverband herhaalt zich met Diamonds and Rust, waarvan het origineel van Joan Baez is. Concrete Priest brengt de Judas Priest-versie na een wat aarzelend begin in ieder geval lekker soepel. De band weet te verrassen met Exciter, dat bij het grote voorbeeld pas voor het eerst sinds jaren weer terug is op de setlist. En het nummer wordt perfect afgeleverd. Dat geldt zeker ook voor Victim of Changes, dat na Breaking the Law komt. Voorwaar geen gemakkelijk nummer, maar de polderversie van de Metal God doet het perfect. En zonder teleprompter. Concrete Priest scoort nóg meer bonuspunten met het machtige Sinner en sluit natuurlijk af met You’ve Got Another Thing Comin’ en Hell Bent for Leather. Als er nog tijd over is voor een laatste nummer, mag het publiek suggesties doen. Degene die The Sentinel het hardst schreeuwt krijgt zijn zin en de beloning in een prima uitvoering van dat wereldnummer.
Wat kan het leven toch mooi zijn: proosten op het onverwoestbare Judas Priest terwijl een hele serie bandklassiekers voorbij trekken. Op plaat én op het podium. Volgende afspraak: 26 juli voor het echte werk. In hetzelfde complex maar dan wel in de grote zaal.
Datum en locatie
13 oktober 2021, 013. Tilburg