De Amerikaanse producer Baalberith (James Lollar), de sterke man achter het darkwaveproject GosT, verraste in de herfst van 2019 vriend en vijand door met zijn nieuwste release Valediction de lijn van voorganger Possessor boudweg door te trekken. Met dit album zet de band nóg een stapje verder weg van de typische dance/electro-achtige synthwave van Behemoth en eerder werk. Valediction reikt daarentegen nog meer uitgesproken de hand richting (black) metal. Dit laatste album is bijgevolg geen easy listen, en het was dan ook maar de vraag hoe dat live tot zijn recht zou komen.
Vorige maand mochten we daarnaast het vijfde studio-album van de Franse black/death titanen Svart Crown verwelkomen: Wolves Among the Ashes. Een naar de normen van deze band opvallend afwisselende en gedurfde creatie met een aantal onverwachte wendingen. Wolves Among the Ashes is de getuigenis van een band die met één voet in het graf stond en nu als een feniks is herrezen, scherp en vol nieuwe ideeën. JB Le Bail en enkele oude makkers hebben de band als het ware heruitgevonden. En het resultaat mag er zijn!
Twee bands in volle evolutie dus en wij bij Zware Metalen waren daarom meer dan voldoende geïntrigeerd om beide eens live aan het werk te willen zien met hun nieuw materiaal. Labelgenoten bij Century Media GosT en Svart Crown touren momenteel samen doorheen Europa en streken op 8 maart neer in Het Stroomhuis in Eindhoven. Dus maakte uw redacteur Tafkads gretig van de gelegenheid gebruik om deze toch wat ongebruikelijke combo van wat dichterbij te gaan bekijken en beluisteren.
Het is mijn allereerste keer in Het Stroomhuis in Eindhoven. Deze zaal annex creatieve hub ligt een slordige 12 kilometer van huis voor mij, dus had ik voldoende tijd in de auto om nog eens die laatste albums van Svart Crown en GosT van begin tot einde te beluisteren. Misschien indicatief voor wat er volgen gaat, maar het was verdomd moeilijk om binnen de snelheidslimieten te blijven rijden, want de muziek van beide bands nodigt uit om op de gaspedaal te gaan staan…
Het Stroomhuis is een (voormalig) kraakpand in volle renovatie. Hier worden niet alleen concerten gegeven, maar is er ook plaats voor (lokale) kunstenaars om in een ongedwongen sfeer rustig hun ding te doen. Met de renovatie is het de bedoeling om de indeling van het pand dusdanig te verbeteren dat er meer creatieve ruimtes ontstaan, zodat er hier in de toekomst nog meer creatievelingen terecht kunnen. Een kloppend hart voor de alternatieve scene in Eindhoven zeg maar, op een boogscheut van het megalomane Philips Stadion. Wat een contrast! Deze kleurrijke en heerlijk eigenwijze plek bracht me eventjes terug naar de wijk Kreuzberg in Berlijn, nog zo’n plek waar elk hoekje kunst is. Ongedwongen is echt het sleutelwoord hier. Ik werd bijzonder hartelijk ontvangen (hoewel ik blijkbaar via de backstage was binnengewandeld, maar dat is hier dus allemaal geen enkel probleem) en kreeg van één van de medewerkers spontaan een uitgebreide uiteenzetting over de ziel, het verleden en de toekomst van Het Stroomhuis.
Eén minder aangename kanttekening wel: het is ijskoud in de zaal! Zelfs wanneer de mensen komen binnenstromen (uiteindelijk slechts een dertigtal personen) blijven er met elke ademstoot wolkjes waterdamp uit ieders mond komen. In het interview dat ik daarnet had met JB Le Bail van Svart Crown, gaf hij aan dat de bandleden tijdens een lange tournee af en toe wel nood hebben aan wat warmte en gezelligheid. Dat zal vanavond dus jammer genoeg niet het geval zijn in Eindhoven.
Koude zaal? Weinig volk? Bij Svart Crown weten ze daar wel raad mee! Na een vrij klassieke intro met occulte, Oosters aandoende zang en strijkers, herkent het kringetje toeschouwers dat zich rond het podium heeft verzameld de speech die de aanloop vormt naar Thermageddon, het heerlijk brute openingsnummer van het nieuwe album Wolves Among the Ashes. Dat betekent dus in principe compleet los gaan van bij het begin, ware het niet dat de aanwezigen aan de grond vastgevroren lijken. Of is iedereen toch voor GosT gekomen? Ik weet ondertussen van JB Le Bail dat Svart Crown liever voor volle zalen speelt dan voor een select groepje in een kraakpand, maar op het podium laat de band niets merken van enige ontgoocheling of frustratie.
Aan het begin van de set roept JB de mensen wel nog op om wat dichter bij het podium te komen staan, maar de meesten blijven liever op een afstandje staan kijken (of gaan op de houten tribune zitten). Blijkbaar is er meer podiumvrees bij de toeschouwers dan bij de bandleden, die zich op het bijzonder krappe podium duidelijk in hun sas voelen. Svart Crown laat het allemaal niet aan zijn hart komen en kiest ervoor om lekker strak en vol overgave nummer na nummer de zaal in te blazen, in eerste instantie zonder al te veel interactie met het publiek. En ze hebben er duidelijk plezier in: zowel bij JB als bij mede zanger/gitarist Clément Flandrois zie je regelmatig een glimlach op het gezicht terwijl ze hun instrument met merkbaar genoegen staan te mishandelen. Hoewel ik continu met camera en notaschriftje (ja, allemaal heel oldschool hier) in de aanslag sta, kan ik persoonlijk de aandrang om mee te brullen en lekker te staan headbangen echt niet onderdrukken. Misschien dat ik hierdoor wat minder in mijn schriftje heb neergepend, wel dan sorry daarvoor. Maar de schuld ligt volledig bij Svart Crown en hun aanstekelijk enthousiasme.
De rauw gezongen vocalen die eigen zijn aan het nieuwe album komen in Het Stroomhuis opvallend goed tot hun recht, ook in combinatie met het beestachtige gromwerk dat nog steeds de hoofdmoot van het vocale werk uitmaakt. Vooral wanneer zowel JB, Clément als Julien Negro (de bassist) hun strot samen openzetten is dat best wel indrukwekkend. Clément Flandrois neemt meestal de screams voor zijn rekening en die vind ik bijzonder geslaagd.
De set is een vrij evenwichtige mix van nummers van de laatste vier albums. Wat het laatste album betreft is er duidelijk gekozen voor agressie boven sfeer, wat ik wel wat jammer vind. Ik had ze graag eens At the Altar of Beauty en/of Down to Nowhere live zien brengen, maar het zijn beukers als Exoria en Blessed Be the Fools die we voorgeschoteld krijgen. Ondanks de wat moeilijke omstandigheden (de zaal is koud, het publiek is lauw) valt het me op dat Svart Crown live nóg een stuk harder en vetter klinkt dan op plaat. Dat is vooral duidelijk bij The Pact: To the Devil His Due (Abreaction, 2017), dat echt loodzwaar op ons afkomt.
Halverwege de set vinden de heren van Svart Crown het toch tijd om de toeschouwers eens toe te spreken. “Get warmer, get closer. We need your energy!” En warempel, de mensen scharen zich tot tegen het podium en laten het korte maar krachtige Ascetic Purification (Profane, 2013) met plezier over zich heen komen. Na het duistere Profane sluiten de Fransen af met twee nummers van hun tweede album Witnessing the Fall: het sfeervolle Of Sulphur and Fire en het energiebommetje dat Incestuous Breath heet. De zaal is dan misschien enkel figuurlijk opgewarmd, maar Svart Crown heeft echt alles gegeven en dat kan duidelijk op veel sympathie rekenen.
Wanneer de laatste tonen van het Franse black/deathmetalgeweld nog uitdoven, worden er al donkere beats door de speakers gepompt: GosT is up next! Er wordt een groot scherm aangevoerd dat als doel heeft om de aandacht wat van Baalberith weg te trekken. Om dezelfde reden heeft GosTs frontman er ook een bassist bijgehaald. Ook nu weer krijgen we een bijpassende intro cadeau: sterk vervormde synths die crescendo gaan tot Relentless Passing, het openingsnummer van hun laatste album, in zijn gruwelijke totaliteit losbarst. Het is een overweldigende golf van extreem geluid die over ons heen komt.
Terwijl bassist Carreau zich op bijna spastische wijze op zijn instrument stort, steelt Baalberith volledig de show door als een misnoegde androgyne furie (met hoge hakken, facepaint én een attitude) het voor zijn ego veel te kleine podium in te palmen. Mét micro, en dus niet meer zo vaak achter de toetsen als voorheen. Als het Baalberiths bedoeling was om niet meer zoveel in de spotlights te staan, dan is dat toch schromelijk mislukt op deze manier. Hoewel je aandacht onwillekeurig naar het scherm met kunstzinnige en ouderwetse zwart-witbeelden wordt getrokken, vind ik het gedrag van de heer Lollar daarvóór (en soms ook achter het scherm, waardoorheen je dan zijn silhouet kan zien: een heel leuk gevonden visueel effect) toch nog steeds een stuk interessanter: achteloos het microstatief op de grond laten vallen, dronken medemensen die het podium durven bestijgen met een schop onder de kont terug de zaal in bonjouren en ondertussen vlotjes wisselen tussen cleane zang en griezelig hoge screams. Op Wrapped in Wax zijn die cleane vocalen niet helemaal toonvast en dat is jammer genoeg niet het enige probleem met de zang. Baalberiths vocale inbreng is bij momenten amper hoorbaar en verzuipt in al dat elektronische geweld, iets dat duidelijk voor frustratie zorgt bij de frontman. Zelfs de korte bindteksten zijn onverstaanbaar.
Een optreden van GosT houdt het midden tussen een blackmetaloptreden en een electroparty, mét stroboscoop en paars/roze spotlichten. Vorig jaar zag ik ze aan het werk als voorprogramma van Mayhem en ook vanavond weten ze het publiek te bekoren met hun gestoorde darkwavecomposities. Het eerste deel van de set bestaat eigenlijk uit een volledig chronologische vertolking van het nieuwste album Valediction, maar veel verder geraken we jammer genoeg niet. Baalberith doet enorm zijn best om het optreden nog te redden, gaat volledig op in de muziek en gaat gaandeweg ook wat meer achter de toetsen staan. De opzwepende (en vaak loodzware) beats krijgen een deel van het publiek toch aan het dansen en de mensen gaan op vraag van de zanger/producer ook wat dichter tegen het podium aanstaan. Maar het technische probleem met het geluid blijft aanhouden en dus beslist Baalberith vroegtijdig het optreden te staken. Met een kort “Be safe!” neemt hij duidelijk ontgoocheld afscheid van het publiek. Achteraf laat de vriendelijke man nog het volgende weten: “Het geluid was zo verschrikkelijk dat ik niets meer kon horen. Alles klonk als geruis. Persoonlijk vind ik dat als het geluid té slecht is, dat dit mijn beleving volledig vergalt, wat dan op zijn beurt de beleving voor het publiek vergalt. Ik vond het verschrikkelijk om voortijdig te moeten stoppen.”
Een betreurenswaardig einde van een toch wel bijzondere avond met twee bands vol goede bedoelingen in een veel te koude zaal, met veel te weinig publiek. Het contrast tussen de labelgenoten was enorm, maar beiden brachten de duisternis naar Het Stroomhuis. Svart Crown met keiharde gitaren, GosT met verpletterende elektronica. Het beste van twee werelden zeg maar.
Datum en locatie
8 maart 2020, Het Stroomhuis, Eindhoven
Foto's:
Tafkads
Link: