Naar aanleiding van hun duizendste concert, besloten de dame en heren van Epica een feestje te bouwen op de plaats waar het destijds allemaal begon: 013 in Tilburg. Daarom nodigden ze een aantal gasten uit om er een bijzondere dag van te maken. Uiteraard kon Zware Metalen daarbij niet ontbreken. Op een stralend mooie zaterdag gaan wij met genoegen een dagje binnen staan om dat alles te aanschouwen.
Als opener is het Franse Nightmare aangezocht en die doen het meer dan behoorlijk. De band, die al bestaat sinds 1979 (!), wordt aangevuurd door Maggy Luyten, die sinds 2015 de vocalen voor haar rekening neemt. We krijgen redelijk rechttoe rechtaan metal te horen met hier en daar een symfonisch accentje, waarbij toch vooral de rauwe stem van de zangeres het verschil maakt. Het geluid staat meer dan behoorlijk, we hebben het al anders geweten bij voorprogramma’s.
Zoals bij Oceans of Slumber bijvoorbeeld. Geen idee waarmee de persoon van het geluid bezig is, maar met de groep in kwestie alleszins niét. Wat een zooi zeg! De eerste twee nummers staat zowat alles fout wat maar fout kan staan. De zang, toch redelijk belangrijk bij een doommetal gezelschap, wordt zodanig overstelpt door een brij van geluid dat zangeres Cammie Gilbert zichzelf niet meer kan horen. De gitaar van Anthony Contraras klinkt gewoon vals. Het duurt tot het vierde nummer eer alles verholpen is en alles loepzuiver klinkt. Meteen komt ook de klasse van deze groep bovendrijven. Hun progressieve doom wordt duidelijk op prijs gesteld want ze oogsten heel wat bijval. Uitschieter is zeker het zeer geladen The Decay of Disregard, wat zeer doorleefd en zeer intens gezongen wordt.
Wie Epica volgt weet dat je er vaak MaYan bij krijgt, het vehikel waar Ariën van Weesenbeek en Mark Jansen hun muzikale ei in kwijt kunnen. Het hele gezelschap telt zo’n tien muzikanten, maar de bezetting wisselt nogal eens. Zo is Merel Bechtold er vandaag niet bij wegens op toer met Delain. De ingrediënten zijn bekend en daarvan wordt ook vandaag geen meter afgeweken. Melodische deathmetal is het, die soms erg agressief uit de hoek kan komen wegens drie zangers die er behoorlijk tegenaan gaan! Muzikaal klopt dit als een bus en druipt de klasse er van af. De bijdrage van de twee dames op viool is daarbij niet te onderschatten. Een voordeel is ook dat ze beiden over een mooie zangstem beschikken. Dat wil in de praktijk zeggen dat zowat alle registers tussen diepe grunt en hoge uithalen aan bod kunnen komen, een voordeel dat ze bij MaYan maximaal weten te benutten.
Waar ik erg naar uitkijk is Myrkur, een Deense schone die met haar tweede cd vorig jaar heel de blackmetalscene overhoop zette. Ze kreeg er heel veel medestanders bij door de zweverige combinatie van harde muziek met bijna etherische folk. Het leverde haar minstens evenveel haters op die van mening zijn dat dit soort crossover van geen kanten thuishoort binnen een genre dat zich blackmetal noemt. Hoe het ook zij, live klopt het als een bus. Ze krijgt 013 bij momenten muisstil, toch geen evidentie bij een propvolle zaal. Vaak heel zweverig met loeiharde uithalen en overslaande stem. Pareltjes zijn het, stuk voor stuk, met een glansrol voor Maneblôt, dat er met kop en schouders bovenuit steekt. Binnenkort toert ze met Amenra, nu al iets om naar uit te kijken dus!
De volgende in de rij gasten is Lacuna Coil. Vermits Christina Scabbia het heel druk heeft met The Voice Italy ligt de groep een tijdje stil, maar voor deze feestdag kwamen ze graag over naar Tilburg. En ze doen precies wat er van hen verwacht wordt: de tent goed opwarmen voor de headliner. Ze beschikken over genoeg materiaal om een fijne selectie uit de releases van het voorbije decennium te maken en dat gebeurt dan ook. Wat in het eerste nummer wél opvalt is dat als het er melodieus aan toe gaat Christina Scabbia geweldig goed kan zingen en Andrea Ferro helemaal niét. Om het woord vals maar niet te gebruiken. Gelukkig laat hij dat vanaf het tweede nummer achterwege en gaat hij over op heel rauw brullen, wat hem duidelijk beter af gaat. Muzikaal is deze band volledig ingespeeld en dat hoor je dan ook. Loepzuivere sound en routine genoeg om heel relax op dat podium te staan. Af en toe heeft Lacuna Coil echter de neiging om naar pure pop af te glijden, een euvel dat gelukkig beperkt blijft. Al hoeft die eeuwige Depeche Mode-cover Enjoy The Silence écht niet meer. Populair zijn ze alleszins want het publiek gaat redelijk uit zijn dak bij deze groep.
Dat is eveneens het geval bij wat Nederlands populairste band moet zijn. Epica dus. De persverantwoordelijke had me voordien al gewaarschuwd: ga niet te dicht vooraan staan, er zal wel wat vuur aan te pas komen. Het blijkt het understatement van de dag te zijn. Vanaf seconde één tot aan het einde worden de pyromanen onder ons op waanzinnige wijze verwend. Fijn dus! Terwijl de eerste rijen langzaam geroosterd worden is het genieten geblazen met een groep die er duidelijk zin in heeft (je zou voor minder, maar kom) en met zo een plezier staat te spelen dat je er zelf enthousiast van wordt. Grappig is ook het praatje van Isaac met het publiek. Nadat hij iedereen bedankt heeft komt hij plots tot de conclusie dat hijzelf geen duizend concerten met deze band gespeeld heeft. Dat levert de slappe lach op bij de anderen.
De eerste twee nummers vatten eigenlijk alles goed samen. Geopend wordt er met Edge of the Blade uit The Holopraphic Principle, hun recenste plaat (de EP The Solace System niet meegerekend dan), wat wordt gevolgd door Sensorium, afkomstig van The Phantom Agony, hun allereerste worp. Het zal dus een overzicht worden van hun gehele oeuvre en dat klopt ook! Simone is, zoals altijd eigenlijk, in grote vorm en bewijst dat ze toch kan beschouwd worden als één van de leading ladies in de symphonische metal. Daarbuiten ook eerlijk gezegd. Alles wordt met zo een ogenschijnlijk gemak gebracht dat je er al eens stil van wordt. Grappig (nu ja, voor ons dan toch) is ook het moment waarbij ze bijna gegrild wordt wanneer er een regen van vuur nederdaalt en ze iets te veel naar voor staat, maar ze kan er heerlijk om lachen. Haar zang lijdt er geen moment onder. Klasse noemen we dat.
Een woord dat je trouwens kan gebruiken voor heel de groep. De overgave en het spelplezier dat we te zien krijgen doed bakken deugd en bewijzen dat dit Epica nog bijlange niet aan zijn plafond zit. Ze zijn zo langzamerhand echt wel klaar voor het grotere headlinerwerk op de Europese festivals. Dus heel dat geleuter dat er geen groepen meer klaarstaan om die rol over te nemen slaat werkelijk nergens op. Als er één ding vandaag bewezen wordt is het dàt wel. Fantastische verjaardag!
Met een bijzonder dank aan Tim Vermoens voor de foto’s!
Setlist Epica:
- Edge of the Blade
- Sensorium
- Fight Your Demons
- The Essence of Silence
- Storm the Sorrow (met Cristina Scabbia)
- Ascension – Dream State Armageddon
- Dancing in a Hurricane
- The Holographic Principle – A Profound Understanding of Reality
- Cry for the Moon
- Unchain Utopia
- Once Upon a Nightmare
- Universal Love Squad
- Sancta Terra
- Beyond the Matrix
- Consign to Oblivion
Foto’s:
Tim Vermoens (Shoot ‘n Rock)
Datum en locatie:
14 april 2018, 013, Tilburg
Link: