Epica – The Phantom Agony
(Transmission, 2003)
Over de nieuwe band van ex-After Forever-gitarist is al een hoop geschreven, dus over het ontstaan van Epica en de historie van de band zal ik denk ik maar niet verder uitweiden, en mij beperken tot de muziek. En die is om de spreekwoordelijke vingers bij af te likken!
The Phantom Agony begint met de prelude Adyta, een heftige, in het Latijn gezongen koorpartij. Na anderhalve minuut gaat deze intro over in het eerste echte nummer, Sensorvium. Het eerste wat opvalt is dat de productie, verzorgd door de gouden handjes van Sascha Paeth (o.a. Rhapsoy/Luca Turilli) werkelijk glorieus is. De plaat klinkt moddervet en als een klok zo gelijk. Wat verder opvalt aan Sensorvium is dat het geheel sterk doet denken aan een perfecte kruisbestuiving tussen After Forever en Nightwish, waarbij dat laatste voornamelijk te danken is aan de zang van Simone Simons. Sensorvium wordt verder opgeleukt door een wederom prachtige koorpartij.
Cry for the Moon is een gedragen song, met epische koren en een lichte Oosterse invloed (met name in de keyboard-partijen).
Feint is een ballad en tranen-/kippenveltrekker eerste klas. Simone excelleert in dit nummer, en zal zo ongeveer ieder gevoelig hart weten te laten smelten. De song zwelt prachtig aan, en ontvouwt zich uiteindelijk voor mij tot één van de absolute hoogtepunten van de plaat.
Illusive Consensus daarentegen begint tamelijk heftig met een combinatie van dreigende koorpartijen en rollende double-bass drums. De zanglijnen en algehele structuur van deze track zijn wonderschoon, en de mooie vrouwelijke zang wisselt voortreffelijk af met de heftige tussenparts van het nummer. De bombastische koorpartij op 3:25 minuten is er overigens eentje om op de hoofdtelefoon de draaien. Kippenvel gegarandeerd!
Façade of Reality is met zijn lange speelduur het hart van deze elpee. Een machtig, episch nummer over de situatie in de wereld vandaag de dag. Niet voor niets zit er een speech van Tony Blair in het rustige midden verstopt.
De tweede ballad van deze cd is Run for a Fall, en weet net als Feint absoluut te overtuigen. De mooie zanglijnen zijn weer voldoende om ieder hart te laten smelten. Wederom doet Simone mij hier denken aan Nightwish. Ook de orchestrale invloeden komen hier goed uit de verf.
Het Oosters aandoende Seif al Din dan. Begint ongehoord stevig, om vervolgens verder te overtuigen met inderdaad een ruime hoeveelheid aan Oosterse klanken. Het gesproken middenstuk is er één zoals we die helaas niet al te vaak horen.
Het titelnummer is dan uiteindelijk de hekkensluiter, en terecht. Dit is mijn inziens met afstand het mooiste nummer van The Phantom Agony. Bijna negen minuten epische metal waar de honden geen brood van lusten. Opgeluisterd met de nodige orchestratie, knappe melodielijnen en koorpartijen, en een bijna musical/soundtrack-achtig einde. Werkelijk prachtig!
Met Epica heeft de liefhebber van symphonische metal met vrouwelijke zang (een hele mond vol, maar zoals zovelen wel doen kan ik dit niet gothic noemen) er een hele sterke band bij. Zoals verwacht ligt The Phantom Agony ietwat in het verlengde van de laatste After Forever, maar dat is niet erg. Epica heeft zeer zeker een eigen smoel weten de ontwikkelen, en ik denk dat Nederland er een formatie van wereldformaat bij heeft. Enige minpunt wat ik aan The Phantom Agony dan ook kan ontdekken is dat hij op zijn minst zo’n acht uur te kort duurt!!
Tracklist:
- Adyta
- Sensorium
- Cry for the Moon (The Embrace that Smothers – Part IV)
- Feint
- Illusive Consensus
- Façade of Reality (The Embrace that Smothers – Part V)
- Run for a Fall
- Seif al Din (The Embrace that Smothers – Part VI)
- The Phantom Agony
Line-up:
- Simone Simons – Mezzo-Soprano
- Mark Jansen – guitars, grunts & screams
- Ad Sluijter – guitars
- Coen Janssen – synths & piano
- Yves Huts – bass
- Jeroen Somons – drums & percussion
Links: