De Engelse blackmetalband-met-historische-teksten-in-plaats-van-religieuze-beschouwingen Winterfylleth, gaat mee in de trend om black metal akoestisch te brengen. Met The Hallowing of Heirdom werd eerder dit jaar zelfs een van vrijwel alle elektronica ontdaan album uitgebracht. Het bracht collega Wouter in slaap maar uw anonieme ZM’er kon er wel wat mee en waagde zich zelfs aan de reis naar de nok van TivoliVredenburg, waar de mannen het album live ten gehore brachten. De poptempel in Utrecht heeft daar in Cloud Nine een uitstekende locatie voor. Dat bewees Myrkur eerder dit jaar al.
Na alle trappen te hebben beklommen en op adem te zijn gekomen, zit de voltallige band reeds op het podium. Het blijkt echter ter ondersteuning van zanger/gitarist/bassist Dan Capp te zijn, die onder de naam Wolcensman sinds enkele jaren heathen folk songs brengt. Het album Songs from the Fyrgen was binnen zes maanden na de release uitverkocht dus raakte blijkbaar een gevoelige snaar. Nou is er ook niks mis met nummers als Hoofes Upon the Shymmeringe Path en The Fyre-Bough. Ze worden onder begeleiding van de kalme stem van Capp mooi gebracht door de drie gitaristen, percussionist, toetsenist en toegevoegde celliste. The Bekens are Aliht is zelfs voorzien van een bijna filmisch intro van toetsenist Mark Deeks, die verderop in het nummer nog een wonderschone solo heeft.
Tussen het vele gehahaaaaa en gehohoooo (het blijft natuurlijk wel folk) door, moet er volop gestemd worden. Capp verontschuldigt zich voor de pauzes met de op waarheid rustende grap dat de nummers nu eenmaal nooit bedoeld waren om live gespeeld te worden. Het is hem direct vergeven, vaart zit er toch al niet in een optreden als dit. ‘Denkjwel’ zegt Capp bijna verlegen als hij na ieder nummer een luid applaus krijgt. De Engelsman laat weten dat er Nederlands bloed door zijn aderen stroomt en dat hij daardoor wat woordjes kent. Zit er toch nog een Oranje tintje aan dit fijne Engelse project.
Na een korte pauze mag de Winterfylleth-toetsenist het podium alleen betreden. Mark Deeks heeft onder zijn eigen naam ook al een project en mag het nu alleen laten zien. Dat worden geen vrolijke riedeltjes, maar dat had u ook niet verwacht. Deeks haalt de inspiratie voor zijn instrumentale nummers uit de regio Northumberland in het uiterste noorden van Engeland. Voor de toetsenist is dit het eerste concert buiten het Verenigd Koninkrijk en hebben we dus een mooie primeur. Omdat deze muziek zover afstaat van de Zware Metalen, laat ik het nu maar even voor wat het is en sluit ik af met de vermelding dat Deeks zeer recent een nieuw project is gestart onder de naam Ard. De celliste schuift er voor aan en samen zorgen ze voor nog eens twee sombere nummers. Heerlijk!
Dan is het echt Winterfylleth dat zijn opwachting maakt, begeleid door de klanken van een a capella folkkoortje. Iedereen neemt zijn inmiddels vaste plekje in en er schuift nog een violiste aan. Afgetrapt wordt er met The Shepherd van de laatste plaat, maar het is niet alleen maar materiaal van The Hallowing of Heirdom dat vanavond voorbij komt. Winterfylleth heeft immers op eerdere albums ook al akoestische nummers gemaakt en die krijgen vanavond ook aandacht. Zoals Children of the Stones van The Merican Sphere uit 2010, waar de violiste de hoofdrol heeft. Daar is Æcerbot aan vooraf gegaan. Het voordeel van een optreden als dit is dat de band iets meer tijd heeft om wat dieper in te gaan op de achtergronden achter een nummer. Zo leren we dat Æcerbot handelt over rituelen die in vervlogen tijden werden uitgevoerd om het land te reinigen van kwade geesten. Het resultaat is een prachtig kwetsbaar nummer.
Latch to a Grave gaat over de reis van een zwaard (en is inmiddels voorzien van een fraaie video) en heeft een zwaar cello-intro voordat de gitaren invallen en de zang volgt. Tijdens de lange ahaaaaaa’s airdrumt Simon Lucas mee voordat hij een subtiele bijdrage mag leveren. When the Woods Were Young, het andere instrumentale nummer van The Mercian Sphere, heeft zowaar een lichtoptimistische toon, in tegenstelling tot On-Cýdig van het laatste album, waar Dan Capp al voor waarschuwt. Het nummer handelt over iets wat je had en nu kwijt bent (nee, niet je sleutels!) en tijdens het spelen ervan lijkt het zowaar even alsof we niet present zijn op de zolder van een concertzaal maar in maliënkolders door uitgestrekte gebieden hartstochtelijk op zoek zijn naar niets. Elder Mother is een fabelachtig mooi nummer over de beschermvrouwe van bomen, The World Ahead van The Divination of Antiquity uit 2014 over de vier Hobbits die hun geliefde Schouw verlaten en op reis gaan met een magische ring in hun bezit. Dat de introducties soms langer duren dan de daadwerkelijke nummers, nemen we maar voor lief. Het is vanavond vooral pais en vree in TivoliVredenburg. Even geen bruut geweld, maar muzikale eenvoud.
Uiteraard is het titelnummer een fijne afsluiter van deze avond die de thematiek van Winterfylleth eens op een compleet andere manier heeft belicht. Net als bij Myrkur viel het ook nu absoluut niet tegen en smaakt dit naar meer. Zolang er tegelijkertijd ook maar gewoon kiezelharde echte black metal wordt gemaakt, want daarvoor leven we immers.
Foto’s:
Ruben Verheul (Wishful doing)
Datum en locatie:
25 september 2019, TivoliVredenburg, Utrecht
Link: