Het Nijmeegse Doornroosje ontpopt zich meer en meer tot een zaal waar de liefhebber van de meer extreme metal graag zijn blik op werpt. Naast het jaarlijkse Soulcrusher-festival en goed twee maanden nadat onder meer Mayhem en Gaahls Wyrd zich meldden, rolde de uitstekende zaal de zwarte loper uit voor Vltimas, 1349 en Abbath. Zware Metalen stuurde er Remco Faasen en Bram Geurts op af.
Stel: je bent een redelijk onbekende band (maar staat overigens geheel terzijde wel onder contract bij het prima Candlelight Records) en je moet openen voor een drietal klasbakken van bands die allemaal headliner hadden kunnen zijn. Wat doe je dan? Even slikken en vervolgens de ballen uit je broek spelen? Dat is precies wat Nuclear, uit Santiago te Chili doet als het 25 januari de spits afbijt op een avond waar verder Vltimas, 1349 en Abbath langskomen. De felle, naar death neigende thrash is werkelijk geen seconde origineel, maar wordt met zoveel passie gebracht dat het even geen hol uitmaakt.
Nuclear (eigenaardige naam trouwens zo zonder verdere toevoeging) is al sinds 2003 actief maar de oerleden trokken in 1995 al samen op en dat is te horen want de mannen beuken er soepel op los. Tegelijkertijd stemt het wat weemoedig als we moeten constateren dat dit blijkbaar ook het plafond is voor deze band. Nuclear gaan we echt niet vaker tegenkomen. Het is prima om de boel een half uurtje op te warmen, maar zodra de laatste tonen hebben geklonken, zijn alle voorgaande alweer vergeten.
De masterclass extreme metal begint vandaag met Vltimas, dat de waanzinnige debuutplaat Something Wicked Marches In bij gebrek aan meer materiaal integraal opvoert. Dus van titeltrack tot Marching On. Klagen is niet nodig met nummers als Total Destroy! of Monolith, met dat bloedgeile intro. Vastgeplakt aan het podium is het een genot om te zien hoe ogenschijnlijk makkelijk David Vincent gekleed in lange zware leren jas en cowboyhoed het repertoire van zijn sterrenband gromt. Nat van het zweet zal hij na afloop niet zijn: zelfs Rob Halford van Judas Priest schuifelt nog actiever over het podium. Maar wat geeft dat bij deze strot op beentjes? En wat geeft dat als Last Ones Alive Win Nothing langskomt met dat dreigende ondertoontje dat zo lekker onder je huid en tussen je oren gaat zitten? En wat te denken van het waanzinnige Diabolus Est Sanguis? Doet u mij daar maar drie van, meneer! Marching On sluit een heerlijke set van een heerlijke band af.
Het is even voor negen uur als er een half ontbloot mannetje het podium op komt sjokken en plaatsneemt in zijn natuurlijke habitat. Satyricon ligt even stil en dus kan de man die is geboren met drumsticks in plaats van armen Nijmegen verblijden. Even later geeft Frost het startsein voor masterclass deel 2 van vandaag, met de klassieke, furieuze True Norwegian Black Metal van 1349 als onderwerp.
Zanger Ravn is woedend als altijd en dat is natuurlijk volkomen terecht: er zijn nog steeds mensen die geloven in een hogere macht en met zijn band gaat hij er drie kwartier over tekeer. Net als Vltimas is ook 1349 op dreef vanavond. Het monsterlijke I Am Abomination wordt enthousiast onthaalt en vervolgens zo intens gepassioneerd gespeeld dat de wereld even af lijkt. Voor Striding the Chasm is nog geen woord binnen de Nederlandse taal uitgevonden dat recht doet aan hoe dit binnenkomt en dan weet Golem de lat nóg hoger te leggen. 1349 speelt snel als een jaguar, straks als een peloton wielrenners en intens als Connor McGregor nadat hij zojuist in zijn gezicht is gespuugd. Wonderschoon! Het is daarbij te hopen dat Ravn voor aanvang van de tour een extra setje longen heeft ingepakt want hij doet enorm zijn best degene die hij nu heeft op het podium van Doornroosje achter te laten.
In november 2019 gingen de gênante beelden van een optreden van Abbath in Argentinië de wereld over. Het was al langer duidelijk dat de alcoholdemoon de zanger/gitarist van de gelijknamige band weer in zijn greep had, maar in Zuid-Amerika verloor de Noor de strijd. Er resteerde een trip naar een kliniek en het afzeggen van alle geplande concerten voor dat jaar, dus ook die op het programma stonden met Motörhead-tribute Bömbers. Abbath is echter immortal, meldde zich in januari middels een filmpje op Facebook nuchter en gaat nu op voor de herkansing.
Die lukt wonderwel en het maakt masterclass deel 3 compleet. Het enge bassistje Mia Wallace is er helaas niet meer bij: de al eerder dienende King ov Hell-lookalike Rusty Cornell is weer aangeschoven. De prima gitarist Ole André Farstad is zijn baas trouw gebleven. Een nuchtere Abbath levert vooral een gedisciplineerde band op. Grotendeels weg zijn de aandachttrekkerij van Abbath en daarvoor in de plaats krijgen we een voorman die zich concentreert op zijn spel en waardering geeft aan zijn collega’s op het podium. Buiten nummers uit de rijke discografie van de man natuurlijk. Harvest Pyre wordt weliswaar voorafgegaan door een typische Abbath-pose, maar als er daarna zo’n kraker van een track langskomt mag hij van mij de rest van de avond op zijn handen lopen met een parasolletje tussen zijn blote billetjes om de aandacht te trekken.
Degene die het initiatief heeft genomen voor deze tourpackage moet stantepede salarisverhoging krijgen, want de oortjes worden vanavond op een ongekende manier gestreeld. Nu weer met smaakvolle black metal in de vorm van Ashes of the Damned, het niet kapot te krijgen Warriors van Abbath’s I-project) en zelfs Against the Tide (In the Artic World) van Immortal, dat voor deze tour zijn live-debuut beleeft. Met het weglaten van zijn fratsen zet Abbath de muziek weer op de eerste plaats en die is om door een ringetje te halen, waarbij hij regelmatig laat zien zelf ook nog de weg te weten op zijn snaarinstrument, getuige een prima uitvoering van Outstrider.
Het is vakwerk met een hoofdletter V dat uw verslaggever helaas voortijdig moet laten voor wat het is. Het bijwonen van de lessen eindigt vandaag voortijdig met als verklaring op het excuusbriefje de uitleg dat de laatste trein gehaald moet worden. De avond is in ieder geval uitermate geslaagd. Een tien met een griffel, een krul, een sticker en een knuffel van de meester voor bands en zaal.
Datum en locatie:
25 januari, Doornroosje, Nijmegen
Foto’s:
Bram Geurts (website, Facebook en Instagram)
Link: