Het is tijd voor een review van het concert van het Australische Thy Art is Murder en aanverwante takkeherrie in 013 Tilburg. Als deathcore je heilig is, dan was poppodium 013 in Tilburg 2 februari je tempel. Een monsterlijke line-up met Thy Art is Murder als headliner kwam de boel afbreken. In 2016 zag ik de mannen voor het laatst live aan het werk in 013. Toen in het voorprogramma van Parkway Drive met een invalzanger. Na de terugkeer van CJ achter de microfoon is de band de studio ingedoken. Daar bracht de band Human Target uit. Om dat album te promoten doet de Australische deathcoremachine Nederland aan. Het is de grootste show op deze tour, en geheel uitverkocht.
Uw redacteur van dienst kon niet bij
I Am aanwezig zijn, vanwege het onchristelijke tijdstip waarop die band begon te spelen. Gelukkig hebben we de foto’s nog, met dank aan Jurgen van Hest die namens Zware Metalen zijn camera in de aanslag hield.
Rivers of Nihil is de volgende band die op het podium mag verschijnen. Een technische deathmetalband die met het laatste album
Where Owls Know My Name geen onuitwisbare indruk wist te maken. Live weet de kale frontman de boel redelijk op te zwepen. De vervormde grunts staan behoorlijk op de voorgrond. Bruut klinkt het zeker, vooral zijn lage uithalen. In het middelpunt staan echter belachelijke triggers die het geheel een soort technouitstraling geven. Met death metal heeft het toch weinig van doen. Ondanks de energie die de band erin steekt is de muziek niet erg luisterbaar, vanwege die overaanwezige triggers. De nummers klinken wat gelijkaardig en ik kan niet zeggen dat ik, in muzikale zin, overtuigd ben door deze performance.
Vandaag zijn er vrij uitgebreide pauzes tussen de sets. De bands hebben een betrekkelijk korte speeltijd. Hierdoor lijkt het bijna een soort mini-festival. Het komt de sfeer blijkbaar ten goede, wat duidelijk wordt zodra
Fit for an Autopsy positie inneemt. Een flink aantal bezoekers is thuis in de discografie van deze band.
Fit for an Autopsy start overenthousiast de set met
The Sea of Tragic Beasts. Het wordt door het publiek met uitzinnigheid geabsorbeerd, ondanks dat de melodie vandaag toch maar moeilijk door de brij van drum, basgitaar en vocalen komt. Gitarist Patrick Sheridan zweept het publiek op en er ontstaat een onstuimige sfeer. Vanaf
Memories verbetert het geluid en is de band opgewarmd. De podiumpresentatie wordt beheerster en deze speelstijl doet het geluid goed. Het aantal handjes en hoorntjes in de lucht maakt duidelijk dat de fans tevreden zijn. De mix is wat te lawaaierig om er daadwerkelijk mooie danspasjes op te kunnen doen. Het enthousiasme en de inzet van de band maken echter veel goed.
Eén van de grondleggers van het genre is aan de beurt.
Carnifex brengt een veel duisterder geluid mee. Dit is deathcore met blackmetalinvloeden. De band heeft een podiumpresentatie die statischer overkomt dan de voorgaande band, maar de charismatische frontman pakt zijn positie met verve. Opener
World War X maakt de sfeer nog wat grimmiger. Vocalist Scott Lewis vraagt elk nummer om een circle pit. Of dat nou nodig is…? Op de een of andere manier staat het metalpubliek in 013 garant voor een ongekende bak energie. Het behoeft dan ook geen uitleg dat de circle pit lekker blijft doorgaan tijdens de setlist.
Scott Lewis schreeuwt en brult in de voor hem typerende houding de boel bij elkaar. Gaandeweg is zijn stem wat meer opgewarmd. De professionaliteit van dit gezelschap is in elk geval bewezen. Shawn Cameron speelt met zijn stokjes terwijl hij schijnbaar moeiteloos de ene na de andere blastbeat eruit gooit. De melodielijnen zijn bij
Carnifex beter te volgen dan bij de voorgaande bands. De toevoeging van de geprogrammeerde keyboards helpen daar behoorlijk bij. Vooral op
Drown me in Blood komen de gitaren lekker door. De zware grunts dragen zeker bij aan het goede eindresultaat. Afsluiten doen de heren uiteraard met
Hell Chose Me, dat het publiek vrolijk meekirt. Staat als een huis deze band, niets meer aan doen.
Nadat het publiek zich in de pauze tegoed heeft gedaan aan
Eminem‘s
Without Me en andere golden oldies, mag
Thy Art is Murder aan het moorden slaan.
Death Squad Anthem van het album
Human Target is de opener. De respons is nog wat afwachtend, maar het geluid is eindelijk echt verbeterd. Zodra
The Purest Strain of Hate aanvangt verandert de mensenmassa in een grote spring- en knokpartij. Jesse Beahler heeft een wat andere drumstijl dan Lee Stanton, maar staat live ook zeker zijn mannetje. Hij drumt zich keistrak door de setlist heen, zij het met iets minder eigen karakter dan dhr. Stanton.
Frontman CJ is vandaag dankbaar voor al het publiek dat aanwezig is. Bijna emotioneel bedankt hij iedereen voor de steun. Dat hadden we nog niet gezien vandaag: een band die echt contact met het publiek maakt. Als tegenprestatie gaat het compleet los tijdens
Eternal Suffering en later nog bij
Reign of Darkness. De pit strekt zich uit van de bar aan de linkerkant tot de bar aan de rechterkant. De beste man houdt zich niet in vandaag en brult en schreeuwt met (ritme)gevoel alle teksten. De rust die hij enige tijd geleden nam heeft zijn stem goed gedaan, want hij haalt zowel de hoge als lage tonen met gemak. De band speelt kalm en professioneel en overtuigt zonder te hoeven overdrijven. De sfeer is opperbest en het is geeneens de vraag of er nog een toegift komt.
Chemical Christ wordt weggeven waarna de band dan toch echt aftaait. Het is duidelijk dat Thy Art is Murder de terechte headliner was vandaag.
Zo werd zaterdag 1 februari 2020 een best gedenkwaardige avond. De bands uit het voorprogramma kampten wel met wat te harde vocalen en drums waardoor melodie soms verloren ging. De taak om het publiek vast wakker te maken werd in elk geval serieus genomen. Aan enthousiasme en engagement was er geen gebrek, zowel bij het publiek als de bands. De sfeer zat er daardoor lekker in.
Thy Art is Murder kapitaliseerde met gemak op de ontstane sfeer en kopte de bal er simpelweg in. Dankbaar en tevreden mocht iedereen weer naar huis. Of, zoals CJ zou zeggen:”Dankjewel, dankjewel, dankjewel.”
Foto’s:
Jurgen van Hest (jvh013photo)
Datum en locatie:
1 februari 2020, 013, Tilburg
Link:
013
