Europa ligt onder vuur! Onder de noemer Europe Under Black Death Metal Fire trekt een pakket in meer of mindere mate kwaadaardige extreme metalbands door het Oude Continent. Op 10 april vond de slag om Rotterdam plaats, drie dagen later die om Enschede. Plaats van handeling: Baroeg en Rotterdam. De aanvallers: Darkrise uit Zwitserland, Nordjevel uit Noorwegen, het onuitroeibare Nederlandse tankbataljon God Dethroned, de Oostenrijkse alleshaters Belphehor en namens de geallieerden van Atlantische zijde Suffocation. Zware Metalen vaardigde kapitein Ghostwriter af naar Rotterdam, luitenant Christel Janssen trok naar Enschede.
De dagelijkse werkzaamheden in tijden van oorlog slokten teveel tijd op, waardoor uw anonieme scribent opener Darkrise moet missen (waar uw bekende fotograaf de band wél voor haar camera kreeg) en pas aanschuift bij de militie genaamd Nordjevel: de band die vaker op een podium te aanschouwen is dan je schoonmoeder voor de deur staat. Zwaar beschilderd en in het geval van zanger Doedsadmiral extra zwaar bespijkerd schrijdt het gezelschap het podium op. De admiraal neemt een slok uit een fraaie kelk, laat de rode inhoud over zijn kin stromen en spuugt het restant uit over de eerste rij. We kunnen beginnen.
Dat doen we met felle black metal, waarbij de band een stuk beter voor de dag komt dan de laatste keer dat Zware Metalen toekeek: in Leeuwarden bij Into Darkness. Vooral slagwerker Dominator valt op. Niet alleen door zijn kwaliteiten maar stiekem ook wel omdat hij prominent in de mix staat. Maar hé, een nummer als Nazarene Necrophilia brengt ieder concert op gang. Het blijft echter vreemd dat Nordjevel denkt met één gitarist toe te kunnen. Toegegeven, de heer Destructhor (ook bekend van Morbid Angel) weet de weg op zijn instrument, maar ook hij heeft maar twee armen en het zorgt ervoor dat het bandgeluid wat aan de magere kant blijft.
Dat valt vooral op als na de blitzkrieg van Nordjevel God Dethroned koppen komt snellen. Met een extra gitarist erbij is het geluid veel voller. Serpent King komt in een wat aangepaste versie, maar maakt meteen de intenties van de band waar: deze veldslag zo snel mogelijk beslissen. We krijgen het lekkere Villa Vampiria en het nummer waar een lijk nog een stijve van krijgt: Nihilism. No Mans Land komt er zó strak en snel uit dat het lijkt alsof zanger/gitarist Henri Sattler en de zijnen een avondvullende set in veertig minuten willen proppen.
Maar het is prima, bring it on en laat die nekspieren maar warm worden. The Excecution Protocol wordt door Sattler geïntroduceerd als ‘ouwe shit’ maar is van een hoog niveau, Escape Across the Ice (The White Army) is van een ongekende perfectie en Poison Fog geeft gitarist Mike Ferguson de gelegenheid zich uit te leven. God Dethroned laat een verpletterende indruk na en levert een heerlijk optreden af. De band krijgt er een applaus zoals zelden gehoord in Baroeg voor terug.
Voor de veldtocht van Belphegor aanvangt, worden de nodige attributen het podium opgesleept: het podiumpje van Baroeg kan de lange omgekeerde kruizen maar nauwelijks aan en dan komen er nog twee met (namaak)beenderen, vlees en spijkers optuigde palen bij. Belphegor besluit een soundcheck te doen met de zaallichten uit voordat het sinister klinkende Masked Ball dan eindelijk de strijd aankondigt.
Het werk van Belphegor komt weinig voorbij in huize Ghostwriter, maar een liveoptreden van het gezelschap rondom zanger/gitarist Helmuth is niet te versmaden. Ook nu stelt de band niet teleur. Helmuth heeft zijn donkergekleurde strot weer meegenomen van zijn Alp en bepaalt het tempo van de zompige black metal, waarbij bassist Serpenth fijn vocaal tegenwerk levert. De pauzes tussen de nummers hadden wat korter gemogen en worden door Helmuth gebruikt om duistere gebeden te prevelen. De even warme als volle Baroeg vindt het allemaal prima en heeft het duidelijk naar de zin. Waar God Dethroned koos voor de snelle aanpak, gaat Belphegor voor de langzame martelgang: niets overhaast, maar direct toeslaan als de kans daar is, zoals tijdens Lucifer Incestus. Het effect is hetzelfde: je blijft voor dood achter als de band zijn werk heeft gedaan. Als een moorddadige stoomwals komen de Oostenrijkers vandaag voor het avondlicht, met het heerlijke Baphomet als niet te versmaden afsluiter.
De soundcheck van Suffocation gaat over in het optreden en krijgen we een stel mannen met de energie van jonge honden. Blauwhelmen zou het dun door de broek lopen bij het aanschouwen van de kracht en energie van deze veteranen. Het nog lang niet vermoeide publiek incasseert de aanvalsstoten van de Amerikaanse troepen met veel plezier en die energie wordt weer weerkaatst op het podium. Alsof de duivel de band op de hielen zit, zo intens wordt de heerlijke death metal gespeeld.
Tijdens Funeral Inception lijkt het alsof drummer Eric Morotti drie armen en vier benen heeft, proberen gitaristen Terrance Hobbs en Charlie Errigo en bassist Derek Boyer hun hoofd van hun romp te scheiden en brult voorganger Ricky Myers zijn teksten als hapklare brokken door de microfoon. Fe-no-me-naal. Het is simpelweg een genot een band met de ervaring en het materiaal van Suffocation te aanschouwen, maar helaas moet uw anonieme scribent voortijdig capituleren: de laatste trein weg van het front moet gehaald worden. Wat overblijft zijn de herinneringen aan een fijn avondje aanvalsmuziek.
Foto’s:
Christel Janssen Photography (Christel Janssen Photography)
Datum en locatie:
- 10 april 2019, Baroeg, Rotterdam
- 13 april 2019, Metropool, Enschede
Links: