Cradle of Filth heeft met Cryptoriana – The Seductiveness of Decay vorig jaar een uitstekend album uitgebracht en trekt er met de genregenoten van Moonspell (dat vorig jaar eveneens een nieuw plaatje uitgaf) op uit om dat te laten horen. Geen overbodig gedoe met voorprogramma’s, gewoon twee bands met gezamenlijk 53 jaar ervaring en een platenkast van 26 studioplaten. Ervaring gegarandeerd dus, zoals Moonspell direct laat horen met En Nome Do Medo. Voorman Fernando Ribeiro komt op als een soort gothic ontdekkingsreiziger, inclusief donkere hoed, jas, apocalyptisch dodenmasker en een groot kruis om zijn nek, dit alles vergezeld van een stormlantaarn.
Het heeft alles te maken met het conceptalbum 1755 van de band, dat handelt over de aardbeving die in dat jaar tweederde van Lissabon, de hoofdstad van het uit Portugal afkomstige Moonspell, verwoestte. De nadruk van de set ligt flink op dat album, voornamelijk aangevuld met de nummers die iedereen wil horen van de eerste twee platen. Opium bijvoorbeeld, van Irreligious uit 1997, dat er zo lekker beukend inkomt. Ook aan bod komen Night Eternal van het gelijknamige album en Scorpion Flower van die plaat. Mét een gastzangeres. Niet Anneke van Giersbergen die op het origineel te horen is, maar Cradle of Filth’s Lindsay Schoolcraft.
Zanger Ribeiro is Moonspell’s natuurlijke blikvanger en de Portugees stelt nooit teleur. Hij trekt en sleurt, brult en zingt zich door de set heen. Zijn kompanen staan iets in zijn schaduw, maar pakken hun spotlightmomentjes. Het laatste woord is echter aan de zanger, die voor Todos os Santos een kruis met daarop twee infraroodstralen het podium ophaalt en er vrolijk het publiek mee beschijnt, om zich vervolgens vol passie op zijn zangprestaties te storten. De uitstekende set (waarbij de nummers van 1755 verrassend goed overkomen) wordt afgesloten met Alma Mater, een juweel van een nummer. En daarna Full Moon Madness, inclusief wolvengehuil van de frontman, niet minder een juweel. Moonspell stelt nooit teleur en doet dat vanzelfsprekend vanavond ook niet.
Als Ave Satani heeft geklonken en de complete band al op het podium staat, komt de kleine grote man van Cradle of Filth, zanger Dani Filth, met een kap op zijn hoofd het podium ophuppelen. Om opmerkelijk genoeg met Gilded Cunt te starten. Het prima openingsnummer van Nymphetamine uit 2004, gevolgd door het machtige Beneath the Howling Stars. Filth, ook alweer 44 jaar, ziet er goed uit: minder pafferig dan de laatste jaren en is uitstekend bij stem. Zijn medemuzikanten (uniek voor deze band: dezelfde als bij het vorige bezoek aan 013) ondersteunen uitstekend en brengen elkaar tijdens Blackest Magick in Practice naar grote hoogten.
Cradle of Filth was nooit vies van extravagante podiumaankleding (toen de band begin deze eeuw nog een écht grote naam was, waren steltlopers en dansers in kooien tijdens concerten geen uitzondering), maar vandaag is er niets extra’s. Buiten het doorzichtige scherm waarachter drummer Marthus schuilgaat dan. Wat overblijft is niets meer dan een steengoede metalband met een catalogus om u tegen te zeggen. De muziek staat als een huis, met de drie snaarbespelers die regelmatig van plek wisselen en Dani Filth die overal doorheen schiet. Af en toe gaat hij een vocaal duel aan met Lindsay Schoolcraft achter het keyboard, maar die wint hij glansrijk, omdat de Canadese een muzikaal multitalent is, maar niet uitblinkt in vocale kwaliteiten.
Pas bij het vierde nummer zijn we aangekomen bij het nieuwe album: Heartbreak and Seance, om daarna verlekkerd te worden met het machtige epos Bathory Aria (I: Benighted like Usher / II: A Murder of Ravens in Fugue / III: Eyes That Witness Madness), dat wordt opgedragen aan alle “evil women” die vandaag aanwezig zijn. Door gaan we, met Dusk and Her Embrace en The Death of Love, dat wordt opgedragen aan Moonspell. Van Cryptoriana – The Seductiveness of Decay komt You Will Know the Lion by His Claw. Filth roept niet voor het eerst vanavond om een pit, maar de Jupiler Zaal van 013 is simpelweg te vol om écht in beweging te komen. Er kan vanavond geen kerkrat meer bij in de uitverkochte zaal.
Na een korte pauze pakken we de draad op met The Promise of Fever, gevolgd door het derde nieuwe nummer: Achingly Beautiful. Helaas wordt het voorlaatste album Hammer of the Witches op Blackest Magick in Practice verder genegeerd. Dus niet het briljante Right Wing of the Garden Triptych. Wel op de setlist: het dragende Nymphetamine (Fix) en een werkelijk kippenvelopwekkende uitvoering van Her Ghost in the Fog: een ongekend oorgasme. Born in a Burial Gown is doorgaans de afsluiter van de set, maar vandaag wordt Tilburg verrast met een extra toegift: het catchy From the Cradle to Enslave. De vocalen van Lindsay Schoolcraft gaan door merg en been, maar nu wel op de gewenste manier, waar ze er eerder in de avond een paar keer naast zat. Als Blooding the Hounds of Hell over de speakers klinkt en met name Schoolcraft uitgebreid afscheid heeft genomen, beklijft een geslaagd avondje extreme gothic, al had de volumeknop vanavond wel wat verder opengedraaid mogen worden.
Foto’s:
- Jurgen van Hest (Jvh013Photo)
Datum en locatie:
- 1 februari 2018, 013, Tilburg
Link: