Carnaval, een bijzonder fenomeen dat in Brabant uitgebreid gevierd wordt. Toch draait het niet alleen om carnaval deze dinsdag in Tilburg. 013 heeft namelijk een pakket geboekt dat veel bezoekers trekt: het is een verzameling namen met een aquatische connotatie. Currents, Being As An Ocean en Oceans Ata Alaska zijn enkele van de acts. Als laatste is Sentinels toegevoegd aan de line-up. Hoewel de bezoekers vanavond geen carnaval vieren, hangt er wel een uitgelaten sfeer. Het publiek is voortdurend enthousiast, bij elke band, wat ze ook doen, wat ze ook spelen. En dat heeft zijn uitwerking op de bands, waardoor er soms bijzondere momenten ontstaan. Friso Veltkamp doet verslag.
Ik was wat verbaasd dat deze show van de Next naar de Mainstage was verplaatst. Bij binnenkomst valt gelijk op dat dit misschien wel terecht was, maar dat de Mainstage net wat te groot is voor deze package. Het balkon en de trappen zijn gesloten. Toch is de zaal al goed gevuld als Sentinels aan hun set begint. De band uit New Jersey heeft twee volledige platen en een paar EP’s uitgebracht en staat inmiddels onder contract bij Sharptone records. Het viertal trapt vanavond af met Embers, en wat opvalt is dat het geluid gelijk goed is. Dat heeft deze band ook wel nodig, want er gebeurt best veel in de nummers; het is geen standaard metalcoreband. Dat blijkt uit de songstructuren, maar vooral uit de breakdowns, die regelmatig worden voorzien van dissonante gitaarlagen, samples en afwisselende maatsoorten. Nummers als To Wither Today en Nomadic komen hierdoor erg goed uit de verf.
De zanger weet te vermelden dat de band net een nieuwe EP uit heeft, Limbo, maar die dateert toch echt al van oktober 2023. Ach ja, het maakt niet uit. Van deze EP worden het degelijke Nomadic en Glitch gespeeld, en vooral dat laatste nummer valt op met een fucking bruut beginstuk. De rest van de nummers die vanavond gespeeld worden komen van de langspeler Collapse By Design. De muziek is vrij lastig mee te knikken vanwege alle dwarse stukken, maar bij vlagen swingt het zoals dat ook bij Meshuggah het geval kan zijn. Bij Albatross maakt Sentinels het overigens wel erg bont met dissonante gitaarpartijen, achtergrondgeluiden en samples. Dat alles zorgt ervoor dat er een wat verontrustende sfeer ontstaat. In positieve zin dan. Goddomme, wat speelt deze band vanavond strak. Hoe fijn ook dat het geluid ontzettend goed is, zeker voor een voorprogramma. Sentinels overtuigd.
Oh, de band heeft ook een blikvanger in de vorm van de bassist die enige gelijkenissen vertoont met Elijah Wood in Sin City.
Kutbandnamen, ze komen steeds vaker voor, zeker in het metalcoresegment. Vaak lijkt het alsof deze uit een soort bandname generator gegenereerd zijn. Zo ook Oceans Ate Alaska uit.. Birmingham. De muziek past zich naadloos aan bij de titel: het is allemaal net niet. Generieke metalcore. Onder leiding van een fitnesbeer ploegt de band zich door een paar breakdowns met wat nummers eromheen. Waar Sentinels de breakdowns nog interessant hield, lukt dat Being As An Ocean minder. Er zijn wat obligate electrogeluiden te horen, en de broekspijpen wapperen af en toe flink, maar dat is het dan ook wel.
Het wil allemaal niet zo lukken vandaag. De band vraagt bij New Dawn om crowdsurfers, maar krijgt die niet. De cleane zang is net niet te doen, al wordt die gaandeweg de set wel wat beter. Het publiek maakt dat overigens allemaal niet zoveel uit, die hebben overal zin in vandaag. Dus wordt er hartstochtelijk meegezongen bij Endless Hollow en wordt er weer een flinke pit gestart bij afsluiter Escapist. Mij overtuigt het allemaal niet vandaag, maar de band oogst wel veel applaus bij het publiek, dus het zal aan mij liggen.
Het eerste dat vandaag bij Being As An Ocean opvalt is de enorme backdrop. Die is groot. Enorm. Reusachtig. Echt; menig gerenommeerder band zou nog hoofdschuddend kijken naar die enorme vlag. Maar oh, wat is die fraai. Op de backdrop is de hoes van de laatste plaat uitgebeeld, en dan op een schaalgrootte die een land als pakweg Liechtenstein volledig zal bedekken.
Het tweede dat opvalt is dat de band het vandaag moet doen zonder zanger Joel, die vanwege familieomstandigheden thuis is gebleven. Zijn honneurs worden waargenomen door zangeres, Djamila Boden die je misschien kent van Ithaca. En… dat is een schot in de roos. Want haar toonvaste geschreeuw in combinatie met de kristalheldere zang van Michael sluiten perfect op elkaar aan. Het geeft de muziek een compleet andere dynamiek. Een rauw randje dat de nummers niet alleen kunnen gebruiken, maar ook beter maakt.
Met een aanstekelijke energie en een gemeende intensiteit zet de band zich tot de nummers van de laatste paar platen, waarbij de cleane zang van Michael voelt als een warme deken die over het publiek heen valt. Chapeau voor de geluidsman, die een massief geluid meegeeft maar ook de zang van Djamila perfect in de muziek heeft gemixt (lees; niet op de voorgrond, maar ‘tussen’ de instrumenten). Zij maakt grote indruk bij Fullness Of Being door de (op plaat gesproken) tekst vol passie in de muziek te schreeuwen, waardoor er een bijzonder moment ontstaat, in combinatie met de sfeervolle muzikale omlijsting.
De band heeft in 2024 een nieuwe plaat uitgebracht, Death Can Wait, waar vooral het titelnummer met herkenbaar refrein blijft hangen. Ook Flesh And Bone wordt gespeeld, maar verder zijn het wat oudere nummers die vandaag de revue passeren. Het publiek reageert overal goed op, wat een uitwerking heeft op de band. Waar Oceans Ate Alaska nog om crowdsurfers vroeg, gaat bij Being As An Ocean de gitarist doodleuk zelf crowdsurfen, eerst nog gitaarspelend, later laat hij de gitaar achter. Deze wordt overgenomen door de merchandise man van Currents, die het nummer foutloos uitspeelt. Mooi moment.
Wat ook nog opvalt is het muzikale vernuft dat de band etaleert, met name in de overgangen, waarbij inventieve loopjes de nummers vooruit duwen en interessant houden. Want interessant is het optreden vandaag. Soms denk ik bij een optreden stop nu maar, het is zo goed, meer nummers kunnen het alleen maar minder maken zo’n optreden levert Being As An Ocean vanavond af. Intensiteit, urgentie en gemeenheid, het maakt een optreden vaak bijzonder. Being As An Ocean doet dat vanavond allemaal. Weergaloos.
Aan Currents de lastige taak hier nog overheen te gaan. Spoiler alert: dat doet de band dan ook niet helemaal. Dat zal meer aan mij liggen dan aan het inmiddels vol met bier zittende uitzinnige publiek. Die ontvangen Currents met open armen en laten de band niet meer los. Wat een gave en eensgezind enthousiasme hangt er vandaag in de lucht. Currents heeft vorig jaar de uitstekende plaat The Death We Seek uitgebracht, dat de opvolger is van het al niet misselijke The Way It Ends. Afgezien van enkele nummers komen de meeste gespeelde nummers vandaag van die laatste twee platen, en blijkt hoe goed die live werken. Dat is gelijk al zo bij opener Living in Tragedy. En net als bij de rest van de bands is het geluid enorm goed. De broekspijpen wapperen weer om de benen bij de dreunende bassen van dit vijftal uit Connecticut. Want het geluid staat ook hier erg goed afgesteld en is knalhard.
De band houdt het tempo- en de sfeer- vrij hoog. Dat krijgt krijgt met Remember Me een voorlopig hoogtepunt. Het refrein wordt luidkeels door het publiek meegezongen. De uitwerking op het publiek is sowieso goed. Dat komt voornamelijk door de performance maar de lichtshow mag er ook zijn. Zes grote led-lichtlampen draaien continu rond, allerlei patronen makend, het geeft bij vlagen een bijzondere, futuristische sfeer.
Wat ook bijzonder is, is dat de band Never There speelt. Ik vind dat persoonlijk een heel vet nummer, vanwege de rauwheid van de zang over het sferische intro. Tof dat de mannen dat nu ook live brengen, want goed beschouwd is het meer een intro dan een nummer. Ook tof dat Currents vanavond The Place I Feel Safest niet geheel naast zich neerlegt; zo wordt bijvoorbeeld Apnea van deze plaat gespeeld. Een mooie geste aan fans van die plaat, en gezien de reactie uit het publiek zijn die er genoeg.
De band schakelt af en toe iets terug, en laat het publiek doen wat de bandleden willen dat die doen. Zoals het meeklappen op Kill the Ache of het hartstochtelijk meezingen met Better Days (hele vette live-uitvoering!). De band stapelt eigenlijk vet nummer op vet nummer, alleen… het voelt toch wat lang aan. Bij Shattered, het elfde nummer vanavond, raak ik de aandacht een beetje kwijt. Het fijne van de platen van Currents is dat die zo’n veertig minuten duren. Dat blijkt ook wel een beetje mijn spanningsboog te zijn met de nummers van de band.
Aan de band ligt het overigens niet, die blijven met The Death We Seek gewoon doorrammen, om uiteindelijk af te sluiten met Unfamiliar. En dat is toch een wat merkwaardig gekozen nummer. Waarom niet meezinger Gone Astray? Afijn, het was een mooi avond met progressieve metalcore in een redelijk goed gevulde 013, zeker tijdens carnaval. Het was te hopen voor de lokale horeca dat de rest van het publiek nog even de laatste uren van carnaval mee ging maken, want er was een feeststemming van begin tot eind.
Datum en locatie
13 februari 2024, 013