Op donderdag 16 november 2023 doet een ‘triple thrash threat’ het prachtige Patronaat aan. Onder de cool klinkende, maar bij wat nadenken toch wat bizarre naam The Night Of The Living Thrash betreden het opkomende Angelus Apatrida en gevestigde namen Death Angel en Sacred Reich het podium van de grote zaal. Ram uitverkocht natuurlijk. Die opkomst en het gevoel dat het weekend aanstaande is, beloven een feestelijke avond en dit blijkt geenszins een loze belofte. Pennelikker Michiel en platenschieter Arjen waren erbij.
Drukke werkzaamheden, een misverstand en het ophangen van gordijnrails zijn de redenen waarom ik de grote zaal wat leeg zie lopen wanneer ik het Patronaat binnenkom. Angelus Apatrida blijkt (als aangekondigd, maar misverstand dus) zijn set al om 19 uur te zijn begonnen, zodat ik deze gemist heb. Dat is jammer. De Spaanse band heeft namelijk één ding dat de andere twee bands van de avond niet hebben: een nieuwe plaat om te spelen. Eerder dit jaar kwam namelijk Aftermath uit. Het is een fijne plaat die zich onder andere dankzij de midtempo knallers en de min of meer verplichte opbouwende ballade prima laat plaatsen tussen de betere thrashplaten uit de hoogtijdagen van het genre. Ik zag de band in 2022 al overtuigen op de Graspop Metal Meeting en volgens onze fotograaf van dienst is dat vandaag niet anders. “Kort en goed”, was zijn antwoord op mijn vraag hoe het geweest was. Gelukkig hebben we zijn plaatjes nog!
Zoals bekend waren de leden van Death Angel piepjong toen zij de band in 1982 in de Bay Area startten. Gitarist Rob Cavestany was veertien jaar oud en toenmalig drummer Andy Galeon was tien (!). Zanger Mark Osegueda haalt dit tijdens het optreden even aan en roept dat Death Angel nog steeds de jongste thrashband ter wereld is. Qua leeftijd klopt dat misschien niet – Rob en Mark zijn inmiddels midden vijftig – maar qua vuur en intensiteit zit hij er vanavond niet ver vanaf. Met het enthousiasme van een stel lijsttrekkers van kleine partijen die eindelijk eens bij een debat mogen aanschuiven, spatten de heren van het podium.
De laatste keer dat ik de band in een zaal zag, was dat onder een slecht gesternte. Nederland stond (vrijwel letterlijk) aan de vooravond van de eerste lockdown en een week later zou Death Angel-drummer Will Carroll, op tour besmet, voor zijn leven vechten. Dat wisten we toen nog niet. Wel zagen we dat de band – naast grote broers Exodus en Testament – maar beperkt speeltijd hadden. Goed was het wel, zoals bijna altijd bij Death Angel. En die speeltijd kunnen ze vandaag met een geplande speelduur van vijf kwartier dubbel en dwars goedmaken. Kort voor aanvang gaan de schuiven van de geluidsinstallatie verder open zodat we onze stembanden alvast kunnen opwarmen met het makkelijk mee te zingen Balls To The Wall van het Duitse Accept.
Een energiek Lord Of Hate zet de boel voortvarend in gang. De drums overheersen nog wat in geluid, maar dat lijkt – ook omdat het instrument onversterkt van het podium klinkt – vaker wat moeilijk in te regelen in een zaal kleiner dan de 013 of AFAS Live. Direct valt op dat de vocalen van Osegueda, intussen dus toch al midden de vijftig en ook nog eens aan het einde van een lange tour, nog bloedje krachtig zijn. Als de wetenschap echt eens onderzoek zou willen doen naar eeuwige jeugd, lijken de stembanden van Osegueda een goed beginpunt.
Met het tweede nummer duikt Death Angel direct de donkere jaren ’80 in met de ook al onverslijtbare publieksfavoriet Voracious Souls van het debuut uit 1987. Genoeg gekeken want daar is die zo vurig door Osegueda gewenste pit: “That’s what the fuck I am talking about!” Die pit zal bijna het hele optreden in gang blijven. Op een gegeven moment zie ik zelfs tijdens de (toch wel weer langere) aan-elkaar-praatjes van Mark mensen ritmisch tegen elkaar aanspringen. De gitaarversnelling in Voracious Souls geeft even het gevoel alsof alle zuurstof uit de zaal gezogen wordt tot die heerlijk zware riff weer overneemt. Dat is net op tijd want het geeft genoeg lucht om het klassieke ‘Men without anguish, men without fear’ mee te zingen. Met Seemingly Endless Time van bijna-doorbraakplaat Act III (wat als?) wordt de ‘deep dive’ in het verleden nog even doorgezet met een lekker korzelig slaggitaargeluid van Ted, terwijl Rob die heerlijke divebombsolo uit zijn gitaar trekt.
Onder een luid gescandeerd ‘hé hé’ schakelt Death Angel vervolgens naar het tweede nummer van na de reünie, opnieuw afkomstig van het aardige, maar niet zeer opvallende Killing Season. Brug en refrein van Buried Alive zijn echter meer dan pakkend en wanneer Will zijn medemuzikanten tot waanzin drijft met een stuwende versnelling is daar de eerste stagediver. Het genoegen is geheel wederzijds aan de grote glimlachen van Rob en Mark te zien: “This is what Death Angel fucking lives for!” Mark geeft ons nog even mee dat dit de eerste keer is dat Death Angel en Sacred Reich samen touren. Ook haalt hij een herinnering op aan 1988 toen – de moeilijke tweede plaat Frolic Through The Park was net uit – mensen pakken hondenvoer meenamen naar de concerten. Bij het stuiterende 3rd Floor (alweer zo’n klassieker) voelen we de vloer onder ons bewegen. Los van die energie laten de breaks in het nummer horen dat Death Angel in 1988 niet alleen jong, maar ook zeer inventief/avontuurlijk was.
Met I Came For Blood wordt de laatste plaat Humanicide, toch alweer uit 2019, aangedaan. Het op Motörhead-achtige wijze doordenderende intro van de song doet de pit met nog eens minstens de helft groeien. En zo navigeren de heren soepeltjes door het gehele oeuvre, waarbij elke plaat minstens een keer wordt bezocht. Verdere hoogtepunten zijn een stampende uitvoering van Disturbing The Peace – met frivool baswerk van (in postuur) Cliff Burton-lookalike Damien Sisson – die door de aanwezigen wordt beloond met een massaal ingezet ‘Death Angel, Death Angel’ en het aanstekelijke The Moth waarbij er bijna meer mensen op het podium dan in de zaal staan.
Wanneer de band na vijftig minuten het veld ruimt, denken we even dat de vijf kwartier niet volgemaakt gaan worden. Dat blijkt buiten het enthousiasme van de band gerekend, want uiteindelijk zal de band zo’n tachtig minuten op het podium staan. De encore wordt in gang getrapt met een verschroeiende versie van de titeltrack van de laatste plaat. Dat zich juist bij dit nieuwe(re) nummer de meeste crowdsurfers aandienen, moet een band met zoveel jaren op de teller toch goed doen. We zijn dan ook “the best crowd of the tour, leaps and fucking bounds better than the rest!”. Wanneer deze speech van Mark wat lang duurt en deze ook nog eens een vervolg krijgt van Rob, begint het mogelijk wat ongemakkelijk te worden (er wordt her en der wat gegniffeld). Maar als je je show vervolgens eindigt met dat magische intro van The Ultra-Violence als aanzet voor het ijzersterke Thrown To The Wolves is er niets te klagen. Wat een klappers blijven dat toch: het moment in Thrown To The Wolves dat die tweede gitaar invalt! ‘Here comes the pack, come to attack!’ Dat is nu precies wat Death Angel vandaag gedaan heeft!
Tsja, dan is de vraag hoe Sacred Reich die intensiteit gaat evenaren. Hoewel, intensiteit is misschien niet hetgeen waar de band na Ignorance voor staat. Wel op lekker hakkende riffs, meezingbare melodieën en meezingbare lijnen, op sympathiek zijn en op het goede voor de wereld willen. Oh, en op een feestje bouwen, want elke keer wanneer de band speelt, voelt het alsof vrienden langskomen, de boel van eieren maken en een lekker potje muziek spelen. Dat is vandaag niet anders.
Dat de actualiteit de band aan het hart gaat blijkt al uit de titel van opener Divide & Conquer. In het begin horen we vooral de machtige drums van de hard slaande McClain (ex-Machine Head) en de vocalen van Phil Rind. Als de solo van Wiley Arnett nauwelijks uit de boxen komt, is dat een teken om de regelaars van de gitaren snel bij te schuiven zodat een en ander snel goed komt. De aanwezigen lijkt het overigens niet veel te deren want op het rappe tempo zijn de voeten al stevig van de vloer en het (eenvoudige) refrein wordt met vuisten omhoog hard meegezongen. Hoe moet dat dan als straks de klassiekers komen? Over klassiekers gesproken, daar is al Love…Hate van het klassieke The American Way met fraaie wisselingen in ritme die de jagende McClain vlotjes uitvoert. Nu komen ook de opvallend frivole baslijnen goed door. De eigenlijk altijd enthousiaste frontman Phil lijkt alleen nog niet helemaal lekker in zijn vel te zitten. Het stralende en onbegrensd dankbare van in Gebr. de Nobel (nu Nobel) laat hij in ieder geval nog niet zien. Nu lijkt hij eerder verbeten. Maar ik dwaal af want Wiley legt weer even zo’n scherpe solo neer. De heerlijk beukende riff in het geniale One Nation lijkt de vloer vervolgens te doen splijten en zet het kippenvel zwaar op de armen. Dit is waar de live-ervaring de plaat overstijgt in een berg van laag (of ik moet gewoon betere speakers kopen natuurlijk). Geheel in lijn met de titel komt een fan Phil een dikke knuffel geven die daarvoor graag zijn baspartijen opoffert.
De pit dijt exponentieel uit wanneer McClain helemaal los gaat in de punky thrashtempi van Ignorance. Ongelooflijk wat een herrie die man uit zijn om relatief kleine drumstel haalt. Na een verjaardagslied voor de ‘merch goddess’ Christa vertelt Phil ons dat we een ideale wereld alleen kunnen maken door zelf te veranderen, omdat een regering het niet voor je gaat doen. Daarna grapt hij dat de muziek er alleen maar is om ons in een pand te lokken waar hij ons kan vertellen dat we aardig moeten zijn. Manifest Reality wordt gespeeld met weer die zware ‘One Nation’-stamp. Het zal gelet op de tekst misschien niet heel toevallig zijn. De versnelling in het nummer kan op een stevige pit rekenen. Het zorgt dan toch voor een brede grijns bij Phil, terwijl McClain woest doortimmert op zijn bekkens. Door met Free van de toch wat onderschatte (de heerschappij van thrash was voorbij) Independent. Het blijft een werelds nummer dat bol staat van emotie… en van felle gitaarsolo’s van Wiley. Een volgend hoogtepunt is het opnieuw emotionele Who’s To Blame.. In mijn vakantiebaan in 1990 zongen we de tekst woord voor woord uit het hoofd mee en er is niet veel veranderd. Behalve misschien dat de vurige McClain het snelle stuk er nog een tikkie sneller doorheen jaagt. Ook bij het venijnig snelle Independent laat hij zich niet onbetuigd. Ondanks alles blijkt de song uitgegroeid tot een ware favoriet in de discografie van de band: er werd zelfs al een aantal keer om geroepen en nu de song effectief gespeeld wordt, gaat het publiek flink los op de energie van de opnieuw zeer snel gespeelde versie.
Prima moment voor een ‘special jam’ want Ted van Death Angel komt het podium op om de groove van The American Way nog wat zwaarder te maken. Het wordt gesmaakt want de pit gaat inmiddels zo tekeer dat mijn digitale aantekenboekje over de grond gaat. Snel grabbelen naar mijn telefoon dus, maar behulpzame medemetalfans zorgen dat ik het ding ongeschonden terugkrijg. Thanks!
De pit valt Phil ook op en na een rondje vragen naar de leeftijd van de aanwezigen waarschuwt hij de ouderen om hun heup niet te breken. Dat zou zo maar kunnen bij de aan Jason Rainey (originele slaggitarist die in 2020 overleed) opgedragen thrasher Death Squad. Ze zullen hem vast elke avond zo gedenken, maar verdomd, het nummer lijkt voller te klinken, alsof hij zelf meespeelt. Uiteraard moeten/mogen we ook nog even meezingen met War Pigs voordat Phil aankondigt dat Sacred Reich volgend jaar een nieuw album gaat opnemen en we nog een keer los kunnen gaan op de grootste surfthrashklassieker aller tijden: Surf Nicaragua.
Feestje hoor!!!
Setlist:
Death Angel:
- Lord Of Hate
- Voracious Souls
- Seemingly Endless Time
- Buried Alive
- 3rd Floor
- I Came For Blood
- Disturbing The Peace
- The Dream Calls For Blood
- The Moth
- Humanicide
- Relentless Revolution
- Truce
- The Ultra-Violence (intro)
- Thrown To The Wolves
Sacred Reich:
- Divide & Conquer
- Love…Hate
- One Nation
- Ignorance
- Manifest Reality
- Free
- Salvation
- Who’s To Blame
- Independent
- The American Way
- Death Squad
- War Pigs
- Surf Nicaragua
Datum en locatie
16 november 2023, Patronaat, Haarlem
Foto's:
Arjen den Dekker Fotografie – Facebook
Links: