Eenentwintig jaar moest de wereld het zonder Pantera doen. De pioniers van de groovemetal (al zijn er ook vier albums vol glam gemaakt, maar daar willen ze het niet over hebben) gaven hun laatste concert in 2001 om pas in 2022 weer terug te keren. Met – het verhaal zal iedere liefhebber van de betere muziek bekend zijn – een voor de helft gewijzigde bezetting. En zie, na jarenlange afwezigheid deed de van oorsprong Texaanse band 28 januari voor de tweede keer in korte tijd AFAS Live in Amsterdam aan. Remco Faasen zag namens Zware Metalen de band voor het eerst, Arjen den Dekker maakte de foto’s. Na een succesvolle avond was er trouwens nog een fijn slotakkoord met een after party van het Utrechtse Martyr.
‘For the Fans, For the Brothers, For Legacy’ had het hernieuwde Pantera de terugkeer naar het podium de vorige keer gedoopt. Dit jaar had daar zomaar ‘For the Money’ aan toegevoegd kunnen worden, want wat was een kaartje duur. 100 Euro. En dat voor een band waarvan menigeen zich afvraagt of hij wel bestaansrecht heeft aangezien de twee oprichters al lang niet meer onder ons zijn. Gitarist ‘Dimebag’ Darrell Abbott, werd in 2004 vermoord. Zijn drummende broer Vinnie Paul overleed in 2018 aan hartproblemen. De overgebleven leden Phil Anselmo en Rex Brown, zanger en bassist, rekruteerden als vervangers Charlie Benante (Anthrax, Stormtroopers of Death) en Zakk Wylde (Black Label Society, Ozzy Osbourne). Voorwaar geen kattenpis maar tegelijkertijd is het wél makkelijk geld verdienen. Het helpt dan niet mee als AFAS Live niet helemaal is uitverkocht.
(Child Bite)
Hoewel ik sinds het vertrek van de broers Cavalera geen moer meer geef om Sepultura en I Am Morbid interessanter vind dan Morbid Angel, ging ik met vlinders in de buik naar Amsterdam. Vlinders omdat ik de band nog nooit had gezien. In 2001 zegde Pantera wat hun laatste tour bleek te zijn af vanwege de aanslagen in de Verenigde Staten en verschenen ze niet in Den Bosch waar ik wél present was, in 2023 was ik op het laatste moment verhinderd. 28 januari 2025 werd dus mijn Pantera-ontmaagding.
Ik kom binnen als opener Child Bite nèt de laatste tonen speelt maar gezien de uiterst lauwe publieksreactie op het einde van het optreden én de bandleden die zonder iets te zeggen van het podium lopen, neem ik direct aan dat ik weinig heb gemist. Naar Power Trip ben ik dan wél benieuwd. Ook al zo’n band waar de dood achterop de fiets is gesprongen. De thrashmetallers uit Texas lagen drie jaar stil na het overleden van zanger Riley Gale in 2020, die strief aan een niet-geplande fentanyl-overdosis: een gevolg van de falende Amerikaanse gezondheidszorg. Met Seth Gilmoure (Fugitive, Skourge) op zang, zijn de heren weer terug.
De start van het optreden is wat weifelend en het heerlijke Executioner’s Taks (Swing of the Axe) komt al als tweede nummer voorbij. Gilmoure laat zich leiden door de testosteronthrash van zijn bandmaten en probeert het publiek op te jutten door een energieke performance te geven. Zijn kwaliteiten lijken ook meer in sfeer maken dan in zingen te zitten maar tegelijkertijd maakt dat voor deze vorm van muziek weinig uit. Het geluid is niet al te best: vooral de zang en de drums van Chris Ulsh zijn goed te horen. Nightmare Logic wordt opgedragen aan Pantera en daar hoeft die band zich zeker niet voor te schamen want het is een lekker nummer. Zoals eigenlijk alle Power Trip-nummers lekker zijn, zonder nou per se een onuitwisbare indruk te maken. Een goede opwarmer voor de hoofdact is het zeker. En kijk aan, voor het podium wordt er fanatiek met de band meegedaan.
Crucifixation wordt gepeeld voor Riley Gale en dan melden de eerste crowdsurfers zich. Die worden aanvankelijk nog streng toegesproken door een securitymedewerker maar als meer surfende fanatiekelingen zich melden wordt het praatje maar achterwege gelaten. Langzaam maar zeker begint Power Trip mijn sympathie te winnen. De nummers lijken weliswaar veel op elkaar maar ze zijn wél lekker. Er komt af en toe fijn soleerwerk voorbij en ook Seth Gilmoure is toch zo slecht toch nog niet. Dat hij een Unleashed-shirt aanheeft, drummer Cris Ulsh in een exemplaar van Bathory is gestoken en gitarist Blake Ibanez een hemd van Celtic Frost om zijn schouders heeft, levert bonuspunten op. Manifest Decimation is het laatste wapenfeit waarbij de zanger de zaal nog één keer opjut en tot halverwege in de zaal de handen de lucht in krijgt. Dat lijkt me toch wel het hoogst haalbare voor een voorprogramma in een zaal van dit formaat.
Als de lichten uitgaan voor de komst van Pantera, krijgen we op de schermen naast het podium beelden te zien uit de hoogtijdagen van de band. De heren Abbott x 2, Brown en Anselmo hebben lol ‘on the road’ en dat stemt tegelijk vrolijk als verdrietig. Als de beelden worden vervangen door silhouetten van de broers gaat het doek voor het podium naar beneden en starten we de trip down memory lane met A New Level. De blootvoetse Phil Anselmo is afgevallen, Rex Brown is nog steeds eng graatmager en afbeeldingen van de broers komen terug op de drums van Charlie Benante en de jas van Zakk Wylde. Het is op een gekke manier troostend. Ja: hier staat Pantera, zonder de twee oprichters, maar vergeten zijn ze zeker niet. Slayer had er iets van kunnen leren ten opzichte van Jeff Hanneman. ‘Alles wat we doen, elk nummer dat we spelen is voor Dimebag en Vinnie’, verzekert Anselmo ons voordat Mouth for War wordt ingezet. Het dolenthousiaste publiek stuitert erop los.
Strenght Beyond Strength komt voorbij. Anselmo is al lang niet meer de eenpersoonsstorm van langgeleden maar brengt zijn rauwe, raspende vocalen met verve. Becoming, I’m Broken… heerlijk, heerlijk. Suicide Note Pt. II laat de pit losbarsten, 5 Minutes Alone is er voor de headbangers, terwijl de baslijn van Rex Brown de rillingen over mijn rug laat lopen. We krijgen een hele fraaie, emotionele uitvoering van This Love en bij Floods komen de broers weer voorbij op de schermen. Het zorgt voor een extra dimensie: de beelden onder de muziek zorgen ervoor dat het voelt alsof de twee er echt bij zijn. Het is eenvoudig maar mooi gedaan. Zakk Wylde blinkt ook nu weer absoluut uit met zijn gitaarspel. De alweer 58-jarige goede vriend van Dimebag, die Ozzy Osbourne als peetoom voor een van zijn kinderen heeft, is dé ster van de avond. Uiteraard kwijt ook Charlie Benante zich goed van zijn taak maar zijn drumstijl mist nèt het gevoel dat Vinnie Paul wél had. Misschien is hij toch teveel thrash gewend.
Voordat Walk wordt gestart, komen er twee extra microfoonstandaards op het podium: leden van Child Bite en Power Trip komen uit de coulissen geslopen komen om het refrein mee te zingen. En zag ik nou ook Frédéric Leclercq van Kreator in het groepje? Na de combinatie Domination/Hollow komt dan die intro, mensen. Die intro. Nee, DIE INTRO. Cowboys from Hell, daar waar het allemaal echt mee begon voor Pantera. Nog steeds in staat om de rillingen over je lijf te doen lopen al bevind je je al dertig jaar in de woestijn.
We zijn nèt klaar met de gekte als Anselmo de show stil legt: er blijkt een incident te zijn geweest in de pit. De band zwijgt terwijl EHBO’ers in actie komen, Zakk Wylde biedt nog een flesje water aan. Het slachtoffer loopt uiteindelijk op eigen kracht de zaal uit waardoor we nog één keer kunnen springen en Wylde nog één keer zijn gitaar kan laten huilen: Fucking Hostile.
Is het dan klaar met deze avond? Kan ik weer naar huis om daar een nieuw vinkje te zetten achter de lijst ‘bands die ik heb gezien’? Neen! De organisatie is zo vriendelijk geweest een after party te laten verzorgen door Martyr: powermetalband uit Utrecht, net terug van een trip naar India. De geschiedenis van de heren gaat terug tot 1982, maar vanavond staan ze toch echt op de Talent Stage… Maakt niets uit, de muziek is er niet minder om.
Ik kom binnen wandelen als Raise Your Horns, Unite! wordt gespeeld. Aan weerszijden van het podiumpje staan twee gemaskerde Martyr-monniken serieus te zijn, maar om de een of andere reden vindt een dame uit het publiek het nodig om één ervan geld te geven. De buik van de monnik schudt van het lachen. Zanger Rop van Haren kondigt het lekkere Demon Hammer aan, net als de opener te vinden op het laatste album Planet Metalhead, daarna gaan we door met track drie van die plaat: Children of the Night. We kunnen de nummers scharen onder klassieke heavy metal zoals die eind jaren ‘70/begin jaren ’80 opdook in zowel Groot-Brittannië als de Verenigde Staten. Ver, ver voor de tijd van een jochie in een Slipknot-shirt vlak voor het podium die de tijd van zijn leven heeft met deze oude rotten in ieder geval. Van Haren nodigt hem uit op het podium en dat laat het mannetje zich geen twee keer zeggen: hij straalt van oor tot oor op de verhoging.
Het wordt nog even druk ook. Martyr speelt de bezoekers letterlijk naar binnen met de fijne stem van Van Haren en het lekkere gitaarwerk van Rick Bouwman: als sinds begin jaren ’80 de trekkers van de band. Voor het podium is het een komen en gaan van bekenden die de bandleden begroeten en allemaal met een lach en een hand welkom worden geheten door Van Haren, die geen seconde zijn zanglijn overslaat. Into the Darkest of All Realms komt van vorige plaat You Are Next en Bouwman kan zich er flink mee onderscheiden, terwijl zijn zingende bandmaat een rondje door het publiek maakt.
De band speelt fel en soepel en de jongste fan wordt inmiddels voorzien van een bandshirt en -pet en krijgt daarna ook nog een plectrum van bassist Vinnie Wassink. Bij Afterlife is er een mooi samenspel tussen Bouwman en zijn snaarspelende collega Justin Schut, die zijn instrument van een gifgroene kleur heeft voorzien. Church of Steel sluit de korte maar fijne set heerlijk af en nu mag Elwin Molenaar laten horen dat hij een uitstekende drummer is. Het maakt dit tot een erg fijn toetje, waarbij Magere Hein (uiteraard gekleed in Martyr-pak) nog een kijkje komt nemen en probeert de bandleden aan zijn bebloede zeis te rijgen. Zowel Bouwman als Schut eindigen solerend voor het podium om het publiek met een fijn gevoel weer huiswaarts te laten keren. Een mooie afsluiter van een mooie dag.
Datum en locatie
28 januari 2025, AFAS Live, Amsterdam
Foto's:
Arjen den Dekker
Link: