Melinoë, het derde album van de Amerikaanse blackmetalband Akhlys, sloeg in 2020 harder toe dan het Rode Leger van Vladimir Poetin. Het angstaanjagende plaatje scoorde (net als zijn voorganger) niet alleen 90 punten, het eindigde ook nog eens op een tweede plek in de ZM Jaarlijst. Bruut, bombastisch en beangstigend, maar ook intens en mystiek. Dat is Akhlys. Hoog tijd dus om eens nader kennis te maken met de band en dat vonden er meer, want de kleine zaal van Gebr. De Nobel in Leiden was behoorlijk vol. Namens Zware Metalen wurmden redacteur Remco Faasen en fotograaf Mellow zich naar binnen.
Voordat de nachtmerriepret kan beginnen, is daar eerst het Duitse Chaos Invocation. Het gezelschap is bijna twintig jaar actief en heeft vier albums op zijn naam staan, maar dat deze band geen urnen gaat breken is al snel duidelijk. Het is niet slecht wat de gitaristen A. en L. brengen met invalbassist RK, zanger M. en invaldrummer J. om hen heen, maar goed is het ook niet. De nummers gaan het ene oor in en het andere keurig weer uit zonder dat er een vinger te leggen is op de vraag wat er dan mis is. Geen idee dus, het lukt simpelweg niet om mijn koude, kille hart te verwarmen terwijl de muzikanten toch elders hun sporen verdienen of verdiend hebben. Drummer Omega (vandaag dus niet aanwezig, maar wel vast lid van de band) zit nog in een stuk of vijftien andere gezelschappen, A. is onder de naam Tongue lid van het bij mij hoog in het vaandel staande Porta Nigra. Breng het onder de naam Chaos Invocation en het wordt te gemiddeld, te weinig boeiend, teveel ‘ja-je-kunt-er-naar-luisteren-maar-je-kunt-het-ook-niet-doen’.
Tegen het einde van de set wordt het iets interessanter en komt er zowaar nog iets van een eigen smoel naar voren, maar het blijft behelpen. In het verleden hebben de mannen weleens Darkthrone’s Under A Funeral Moon gespeeld, maar dat blijft vandaag helaas achterwege. Misschien maar beter ook.
Ook de heren van het Italiaanse Fides Inversa hebben meerdere werkgevers, waaronder… Chaos Invocation. Muzikaal gezien heeft deze band de zaakjes beter op orde. Er wordt lekker fel gespeeld en zanger Wraath (die dan weer een Noor is, het is vanavond godverdomme de Europese natte droom van Ursula von der Leyen, het moet toch mogelijk zijn om hier iets van subsidie voor te krijgen) ziet eruit als een prototype blackmetalzanger met een maniakale blik in de ogen alsof hij iedereen met een kruisje, keppeltje of hoofddoek de strot wil doorsnijden. Hij is ook nog eens goed bij stem en zou voor een vluchtige luisteraar zomaar door kunnen gaan als de broer van Behemoth’s Nergal.
Het tempo ligt hoog en de nummers komen lekker binnen, de eveneens aanwezige Zware Metalen-hoofdredacteur Pim gaat er zelfs van airdrummen en dat is een behandeling die niet iedere band zomaar krijgt. De black metal van de mannen is op Zweedse leest geschoeid, met Watain en Witchery als meest sprekende invloeden, maar Fides Inversa laat duidelijk horen een eigen plekje te kunnen veroveren in blackmetalland omdat er voldoende variatie in de nummers zit en Wraath écht wel wat kan.
Maar we zijn hier vanavond voor Akhlys. Het magische Akhlys, leverancier van muzikale nachtmerries. Drie albums heeft het Amerikaanse orkestje rondom voorman Naas Alcameth inmiddels uitgebracht. Van de eerste, Supplication uit 2009, word je oma nog niet bang. Het enige nummer op de plaat is een dark ambientstuk dat 37 minuten wegtikt: tijd die je niet meer terugkrijgt. Voor The Dreaming I besloot de Amerikaan het over een andere boeg te gooien. Black metal werd de leidraad, duisternis, dromen en het occulte het motief. Het leverde samen met opvolger Melinoë twee zwartgeblakerde juweeltjes op.
Naas Alcameth, drummer Eoghan en hun ingehuurde kameraden komen voorzien van SM-maskers (dat zijn leuke gesprekken bij de Douane) het podium op en beginnen iets minder subtiel dan op plaat hun waanzin over ons uit te storten. Het is allemaal wat gruiziger en sneller met als doel om ons, argeloze toeschouwers, bij de strot te grijpen. De gitaarpartijen en grafstort van Naas Alcameth steken er op het eerste gehoor bovenuit, maar wie verder luistert hoort dat het geweldige drumwerk van Eoghan de fundamentele basis van de nummers legt. Die nummers zijn lang en zitten vol herhalende riffs waardoor Akhlys langzaam, cel voor cel, onder je huid kruipt om je langzaam naar razernij te brengen. Als horror-icoon uit de jaren ’80 en ’90 Freddy Krueger een favoriete band had gehad, was het zonder twijfel Akhlys geweest. Beiden spelen met dromen en nachtmerries, al slachtte Krueger zijn dromers af en nemen bij Akhlys je gedachten de loop, geleid door die vreemde jaaggrunt in de verte.
Het vraagt een bepaalde smaak om dit te waarderen en het is dan ook misschien niet zo vreemd dat het minder druk lijkt bij de hoofdact van vanavond dan bij Fides Inversa. Je moet er maar net zin in hebben, in dit Akhlys en diens muzikale nachtmerries. De band jaagt en jaagt ijzig door op zoek naar meer slachtoffers en met maar korte pauzes tussen de nummers is er amper tijd om bij te komen. Laat staan te ontsnappen. Helaas lukt dat als de instrumenten zwijgen en we weer wakker worden in wat uiteindelijk een veel bozere droom lijkt te zijn maar dan toch de grauwe realiteit blijkt.
Datum en locatie
22 september 2022, Gebr. De Nobel, Leiden
Foto's:
Mellow (Facebook en/and Instagram)
Link: