Rotting Christ viert het dertigjarige jubileum en doet dat onder andere met het boek ‘Non Serviam: The Official History of Rotting Christ’. Het boek dat op 30 november uitkomt via Cult Never Dies verkent drie decennia van de legendarische band en werd gemaakt door frontman en oprichter Sakis Tolis en Dayal Patterson (auteur van ‘Black Metal: Evolution Of The Cult’, ‘The Cult Never Dies Vol.’ en ‘Into The Abyss’). Zware Metalen sprak daarom met Sakis en Dayal over de band, het boek, het nieuwe album, Griekenland, satanisme en nog veel meer. In dit tweede deel kun je het interview met Sakis lezen, dat vlak voor het optreden van Rotting Christ in Nijmegen op 25 november werd afgenomen.
Lees ook deel 1, ons interview met Dayal Patterson.
Hi Sakis, wat geweldig dat ik je nu kan spreken! Vandaag is de laatste dag van de Trident’s Curse Tour door Europa met Profanatica en Watain, hoe voel je je nu?
Ik ben best wel moe, maar het is fijn dat de laatste loodjes nu in Nederland zijn. Ik vind namelijk dat je in Nederland de beste concertzalen hebt, in ieder geval voor de artiesten zelf. Verder voelen we ons goed, we hebben nog steeds een beetje energie en we gaan ons best doen vanavond!
Is er iets bijzonders aan optreden in Nederland? Wat vind je van het Nederlandse publiek?
Nou, het Nederlandse publiek is best stil vergeleken met Zuid-Amerika of Zuid-Europa bijvoorbeeld, maar ik houd ervan. Ze zijn stil, maar geven wel hun eerlijke mening. Soms prefereer ik om voor een stiller publiek te spelen, zolang ze maar het gevoel van de muziek meekrijgen. Hoe ouder ik word, hoe spiritueler ik word als persoon, dus ik vind het fijn en belangrijk als mensen het gevoel ervaren.
Je haalt vaker inspiratie uit andere culturen voor je muziek.
Oh jazeker, daar houd ik van!
Welk element van de Nederlandse cultuur kan een inspiratiebron zijn voor je muziek?
(Sakis lacht) Ik zou het niet zo kunnen bedenken. Meestal kijk ik naar heel oude beschavingen en culturen. Om eerlijk te zijn is Nederland wel een van de beste landen volgens mij, maar wat betreft muziek raak ik er niet zo door geïnspireerd. Nederland was trouwens het eerste land waar ik op vakantie ging toen ik zeventien jaar oud was, dertig jaar geleden alweer! Ik houd erg van de manier waarop de steden hier zijn gebouwd en hoe de mensen werken.
Vorig jaar speelde je de ene dag in een kleine zaal in Arnhem terwijl je een dag later voor duizenden mensen speelde tijdens Graspop Metal Meeting. Hoe komt het dat je passie en energie altijd onverminderd zijn, ongeacht de grootte van je publiek?
Ah ja, ik heb toen erg genoten in Arnhem! Maar dat komt door een speciaal ritueel dat ik altijd voor een optreden uitvoer. De hele dag bewaar ik mijn energie voor de avond. Ik speel maar één uur dus in ieder geval moet ik tijdens dat uur mijn ultieme best doen. Ik moet ook iedereen respecteren die voor een kaartje betaalt. Ik doe iedere avond hetzelfde. Je moet niet teveel drinken en het is belangrijk om jezelf en je publiek te respecteren. Ik doe tijdens elk optreden mijn best, of ik nou voor vijfduizend of voor duizend mensen speel.
Laten we het over het boek Non Serviam: The Official History Of Rotting Christ hebben. Ik heb het er al uitgebreid met Dayal over gehad, maar vertel me. Wat is je ervaring tijdens het schrijven van het boek?
Het is het eerste boek dat ik samen met iemand heb geschreven. Dayal was een “pain in the ass”, maar op een goede manier. Hij belde me erg vaak met allerlei vragen. Maar ik denk dat het een heel goede ervaring was om aan iets te werken waar ik nog nooit eerder aan had gewerkt. Dit boek is een soort van toewijding aan de ziel. Ik heb mezelf herinnerd, het gaat immers over bijna heel mijn leven. Soms is het goed om terug te kijken naar het verleden om het heden en de toekomst te kunnen eren. Ik ben ook heel blij dat na enkele jaren te hebben gewerkt aan het boek, het eindelijk af is! Wat een opluchting! Nu heb ik weer wat anders, namelijk een nieuw album.
Je hebt het wel heel erg druk gehad de afgelopen drie jaar met het boek, het nieuwe album, allerlei tours…
Ja inderdaad, soms vroeg ik me ook wel af of het nog wel allemaal leuk was. Soms, als je echt van iets houdt en erachter komt dat het niet meer leuk is… Ja, dat is wel het ergste wat je kan overkomen in het leven. Ik probeer het steeds leuk te hebben, maar het afgelopen jaar was echt te druk om nog leuk te vinden. Maar ik heb tenminste wel iets gecreëerd wat in ieder geval interessant is.
Ik kijk er erg naar uit om het boek te lezen!
En ik kijk er erg naar uit om je mening over het boek te horen!
Kun je een hoogtepunt uit je dertigjarige carrière benoemen?
Nee, ik kan er niet slechts één noemen. Het leven zit vol met ups en downs en dat hebben we als band ook goed meegemaakt. Optredens in Zuid-Amerika zijn overigens wel erg leuk hoor!
Welke ambities heb je nog voor de toekomst?
Ik probeer altijd ambities te vinden in het leven. Zonder dromen besta je niet. Ik wil dingen in deze wereld veranderen, wat eigenlijk een soort ‘mission impossible’ is. Maar ik wil wel op die manier blijven denken. Misschien is dat een romantische gedachte, maar ik ben blij dat ik kunst heb en daarmee iets kan creëren. Ik wil dat de band blijft spelen, ik wil interessante muziek blijven maken, ik wil mensen blij maken als ze naar mijn muziek luisteren. Kijk, ik kan de wereld niet echt veranderen op die manier, maar ik kan tenminste wel iets bieden aan een ander. Dat is erg belangrijk voor mij.
Zou je een keer willen optreden met een orkest? The Forest Of N’Gai lijkt mij bijvoorbeeld bijzonder mooi klinken met orkestrale ondersteuning!
Niet echt, want dat kost ontzettend veel werk en ik houd er meer van om op het podium te staan.
Ach dat is jammer!
Ja, maar het is teveel werk.
Triptykon gaat bijvoorbeeld een requiem met het Metropole Orkest opvoeren tijdens Roadburn volgend jaar.
Oh dan is het een goed idee om daar naartoe te gaan want ik ben dol op Triptykon! Goed dat je het zegt!
Dan nu over het nieuwe album. Hoe kun je je tijd en je gedachten toewijden aan het maken van een nieuw album iedere drie jaar?
Ik heb wel wat trucjes daarvoor en ik probeer vrije tijd te vinden. Hoe ouder ik word, hoe minder vrije tijd ik heb. Maar alle vrije tijd is meegenomen en ik hoef ook niet per se alleen te zijn om te kunnen ontsnappen. Als ik nieuwe muziek wil maken, praat ik tegen mezelf, probeer mezelf te vinden en ontsnap ik even aan het leven. Dat is soms wel echt nodig, want af en toe wordt het leven te moeilijk. Ja, dat is eigenlijk wel de manier waarop ik nieuwe nummers maak. Eerst denk ik, dan lees ik en vervolgens pak ik mijn gitaar erbij.
Hoe kun je dan ontsnappen?
Door mijn ogen te sluiten. Het lijkt een beetje op mediteren, het is ook niet altijd zo makkelijk.
De titel van je nieuwe album, The Heretics, deed me een beetje denken aan The Satanist van Behemoth. Is de titel daarop geïnspireerd?
Ah, je bent niet de eerste die daaraan dacht! Maar nee, het is slechts een naam. Er zijn meerdere woorden die hetzelfde betekenen. Ik ben zelf een ‘heretic’, ik kies mijn eigen weg. De albumtitel wil zeggen dat je niet met de stroom mee moet gaan.
Is The Heretics een vervolg op Rituals, zoals dat album het vervolg op Kata Ton Daimona Eaytoy was?
Min of meer. De sound zit dichtbij Rituals, maar met meer gitaar. Over drie dagen brengen we de eerste single van het album uit (Fire, God and Fear). Ik voel me als een klein kind, zo nerveus hoe men gaat reageren!
Er zitten niet heel veel nieuwe elementen in The Heretics. Ik kan geen grote veranderingen meer gaan doen, dat laat ik aan de nieuwe generatie over. Maar ik wil nog steeds wel geloven dat het een kwalitatief goed album is, dichtbij Rituals, maar met meer gitaren.
Kunnen we dan ook weer nummers verwachten die in buitenlandse talen zijn gezongen?
Jazeker! Ik ben een reiziger en ik haal mijn inspiratie uit de hele wereld.
Rotting Christ wordt vaak gezien als een satanistische band. Beschouw je jezelf als een satanist?
Nee, ik beschouw mezelf als een vrij persoon. Ik volg geen enkel dogma.
Wat is het volgende taboe dat je wilt doorbreken?
Om “nee” te zeggen tegen al het papierwerk en je contante bereikbaarheid met je mobiel, je laptop en PC. Het leven is te druk. Het leven is te gek. We hebben die dingen allemaal nodig, maar ik zou willen dat ik kon leven zoals ik twintig jaar geleden leefde. Dat ik de hele dag door gitaar kon spelen.
Waarom gebruiken jullie geen corpse paint?
Dat hebben wij inderdaad nooit gedaan. We respecteren de bands die dat wel doen, maar wij prefereren te spreken met onze muziek en ons gezicht te laten zien hoe het is.
Zijn je dochters fan van Rotting Christ?
Nog niet! Ze houden wel van kunst, maar de een is twaalf en de ander is vier jaar oud, dus ze zijn nog een beetje te jong om het helemaal te begrijpen. Ik doe erg mijn best als vader want het is belangrijk om een stabiel sociaal leven te onderhouden. Dat is lastig met alle tours en dat is een probleem voor vele anderen. Maar ik geef mijn dochters alle mogelijke aandacht. Ik voel me compleet nu ik kinderen heb, dochters in het bijzonder! Dankzij hen heb ik naast muziek nog een doel in het leven. Zij geven mij kracht om door te gaan. Mijn carrière ging veel beter sinds ik mijn eerste kind kreeg, want toen kreeg ik echt een doel in mijn leven.
Wat betekent Non Serviam (Latijn voor ‘ik zal niet dienen’) precies voor jou?
Het is een levensstijl. Het betekent dat ik mijn hart en mijn eigen wil volg. Dat is in mijn optiek de enige manier om iets te kunnen creëren.
Houd de geest levend en altijd: Non Serviam!
Lees ook deel 1, ons interview met Dayal Patterson.
Links: