Soms heb je een ontmoeting met iemand die je nog wel even bijblijft. Het interview dat we op Graspop Metal Meeting hadden met Jeff Becerra van Possessed was er zo één. Allereerst is de man samen met enkele anderen verantwoordelijk was voor de geboorte van death metal, naast thrash ons favoriete genre. Nog indrukwekkender is echter zijn levenshouding. Zoals bekend is hij in 1989 deels verlamd geraakt nadat hij door een overvaller werd neergeschoten. Een mens zou van minder verbitterd raken, maar Jeff blijkt vooral dankbaar voor alle mooie dingen die hij nu meemaakt. Hieronder een weergave van het gesprek dat Zware Metalen op Graspop Metal Meeting met de zanger had. Uiteraard ging het daarbij ook over Revelations Of Oblivion, de uitstekende nieuwe plaat die Possessed decennia na de voorganger dit jaar dan toch uitbracht.
Goedemiddag Jeff, allereerst gefeliciteerd met het nieuwe album. Het is een agressief werkstuk dat tegelijkertijd fris en old school klinkt en positieve recensies krijgt. Het moet goed voelen dat het eerste Possessed-album in meer dan dertig jaar, zo goed ontvangen wordt.
Ik voel me gewoon heel gezegend. Ik ben veel dank verschuldigd aan mijn bandleden. Het zijn fantastische kerels. We passen goed bij elkaar en het voelt alsof op dit album allerlei zaken bij elkaar komen.
Geeft het ook wat druk nu je nieuw materiaal uit hebt? In zekere zin beweeg je je uit de nostalgische scene om je weer te melden in de voorhoede van de death metal.
Dat is nogal een statement! Ik zou zeer vereerd zijn als dat inderdaad zo gezien wordt, maar ik weet dat er heel veel andere bands zijn die echt heel goede platen maken. Het is in ieder geval heel spannend om het nieuwe materiaal te spelen. Zoals je zegt, verandert het Possessed van een band uit het verleden in (misschien) een band van de toekomst.
Hoe heb je het schrijven van de nieuwe nummers aangepakt?
De oorspronkelijke gedachte was om één of twee nummers te schrijven als een soort kers op de taart, of beter als een aanvulling op onze oude set. Daar zijn we inmiddels immers dertien jaar mee op pad geweest. Na elf jaar begon ik de jongens wat op te warmen voor het idee. Dat was nodig, want in het begin reageerde iedereen wat lauwtjes, vooral omdat het verleden van Possessed zo sterk was.
Je kan de opgebouwde status om zeep helpen…
Ja, dat kan inderdaad. Dus we probeerden voorzichtig wat songs uit. We gingen aan de slag met The Crimson Spike, maar dat nummer deed het niet lekker. Ik heb het daarom maar in de wachtkamer gezet en vervolgens delen van de tekst gebruikt voor andere nummers die wel werkten. Mensen leken nummers als Graven echt goed te vinden en dat was voldoende aanmoediging om gelijk maar een hele demo op te nemen. Die demo werd vervolgens meteen opgepikt en is in grote lijnen het album geworden. Overigens zijn niet alle nummers nieuw. The Word schreef ik bijvoorbeeld al in 1980. Je kunt de invloeden van UFO, een band waar ik toen gek van was, er nog in horen. En nu krijg ik her en der complimenten voor de nieuwe blackmetalriffs in die track. Dan moet ik toch wel een beetje glimlachen want het is al zo oud. Overigens schreef ik de tekst voor Burning In Hell (van het debuut Seven Churches – red.) al in 1979. Het is toch eigenlijk wel gestoord dat je als kind van elf zulke teksten schrijft (lacht).
Wanneer diende Nuclear Blast zich aan?
Er waren vijf of zes geïnteresseerde platenmaatschappijen. Toen we op tour waren in Europa spraken we er een paar. Maar toen ik Jaap (Wagemaker, A&R / Product Manager bij Nuclear Blast – red.) sprak… Ik bedoel: het is Nuclear Blast! Dat is voor mij het summum van metal en daar voorbij. Als je aan een metallabel denkt, dan denk je eerst aan Nuclear Blast en daarna aan de andere. Ze zijn goed in het uitbrengen en promoten van albums en in het samenstellen van tours. Daarbij zijn ze heel solide en ook nog eens aardig voor me. Dat laatste ligt niet altijd voor de hand. Omdat ik al zo vaak door platenmaatschappijen besodemieterd ben kan ik een behoorlijke eikel zijn. Die fase ben ik met hen nu wel voorbij. Alles staat nu op papier en nu kunnen we gewoon muziek uitbrengen en vrienden zijn. Ik krijg zelfs tientallen e-mails per dag van de directeur van Nuclear Blast Amerika over koetjes en kalfjes en waarin hij vraagt hoe het gaat. Ik vraag me bijna af hoe hij zijn werk nog gedaan krijgt (lacht)!
Als eerder gezegd, muzikaal begeven jullie je misschien nog steeds in de jaren ’80 maar het klinkt wel hedendaags. Was dat ook een doel?
Ik ben nog steeds degene die het maakt, dus het zal altijd als mij klinken. Ik heb ongeveer 60,4 procent van het album geschreven. Het is dus gewoon “mijn geluid”. Maar tegelijkertijd zijn we heel voorzichtig geweest en hebben we heel veel gepraat over hoe we op zonder van “rijbaan” te veranderen daar misschien toch iets buiten kunnen kijken. Dat maakt dat Revelations Of Oblivion heel goed de basis zou kunnen zijn voor eventuele nieuwe dingen die we maken.
Het klinkt allemaal behoorlijk scherp. Als ik sommige andere nieuwe releases van bands die lang zijn weg geweest hoor dan wordt nog wel eens gekozen voor een productie en mix van twintig jaar terug. Dat is bij jullie nieuwe plaat wel anders. Producer Peter Tägtren (onder andere Hypocrisy, Pain en Bloodbath) moet wonderen verricht hebben.
Ik geloof dat Peter op het laatst een beetje boos op me was, want we hebben hem misschien wel zestien of zeventien remixes laten doen. Maar ik wilde echt een fris geluid. Dat gezegd hebbende was Peter van het begin af aan helemaal aan boord. Hij is in zekere zin zelfs het zesde lid van de band geworden. Zo betrokken is hij. Wel koos hij ervoor de demo niet van tevoren te horen. Hij wilde volledig onbevangen aan het project beginnen. Dat pakte goed uit. Hij is zo goed in wat hij doet. En het betekent kennelijk ook veel voor hem om deze plaat te kunnen produceren want hij kwam er zelfs voor uit zijn zelfgekozen pensionering als producer.
Dat moet jou toch ook iets doen. Dat iemand terugkomt terugkomt van een dergelijk besluit, vermoedelijk om met jou te kunnen werken.
Ik zou graag geloven dat dat waar is. Hij vertelde me wel dat hij als kind al fan was. Dat hoor je vermoedelijk wel terug want daardoor gebeurden de dingen eerder organisch dan gekunsteld.
Nou, dat hoop ik toch niet! Het betreffende nummer is vooral uit het perspectief van een derde geschreven. Maar nog veel belangrijker is dat ik geen enkel onderwerp uit de weg ga. Ik zing al vanaf het allereerste begin over de bijbel. Maar dat doe ik wel op een heavy metal-manier. Ik geef er mijn eigen draai aan. Openbaringen is een erg heftig boek en zaken als Armageddon zijn te zoete vruchten om niet te plukken.
In de recensie van het album schreef ik nogal nietszeggend dat het artwork van het album tegelijkertijd niets en alles met het debuut te maken heeft.
Toch klopt dat wel. Het originele artwork van Seven Churches was een kerk, maar dat werd afgewezen. Dus nu ging ik terug naar de tekentafel en deed die over. Het is dus inderdaad een knikje naar het verleden. Ik had het er ook over met Jaap (Wagemaker –red.) en hij zei dat het nieuwe album in zekere zin de “eighth church” zou worden. En dat klopt wel, hoewel niet in de bijbelse zin. Die opmerking deed me denken aan de pen- en inkttekening die ik nog steeds in mijn garage had. Die bleek er echter wat goedkoop uit te zien omdat het nog best lastig is een goede kerk te tekenen. Duidelijk was dat we iemand nodig hadden die echt goed is in het tekenen van structuren. Om die reden namen we Z (Zbigniew Bielak – red.) in de arm. Ik had geen idee wie hij was, maar steeds als ik in de buurt van Polen was kwam hij naar me toe en liet me nieuwe prenten zien. Ik zag wel dat hij erg goed was. Daarom en omdat hij had laten zien zeer vasthoudend te zijn, een eigenschap die ik over het algemeen erg bewonder, was hij de juiste man voor de klus.
Graag zou ik het ook even met je hebben over de huidige tour. Jullie spelen op heel verschillende podia. Een paar weken geleden speelden jullie in de Baroeg in Rotterdam, maar je hebt ook het Rock Hard Festival aangedaan en vandaag sta je weer op een groter festival.
(enthousiast) Het is gestoord hè!
Wat zijn de mooiste momenten van de tour geweest?
Weet je, ik houd echt van het zalencircuit. Daar geniet ik het meest.
Nee, ik ben een entertainer. Ik wil mensen vermaken en als ik slecht klink dan doe ik mijn werk niet. Ik wil mensen met een lach op hun gezicht zien. Ik wil mensen uit hun dak zien gaan op muziek en dat kan niet met een slecht geluid.
Eens, maar die lachen had je al gezien en het applaus had je al ontvangen, dus waarom nog zorgen?
Toch wil ik het graag van verschillende mensen horen. Eens in de zoveel tijd krijg je een stukje van de waarheid te horen zoals: in het begin stonden je vocalen wat laag in de mix maar dat trok later in de set prima bij. Dan kunnen we dat voor de volgende keer aanpassen en een nog beter optreden geven. Possessed-fans zijn heel intelligent en heel intuïtief, zodat ze het geluid in hun hoofd wel kunnen mixen. Maar waarom zouden we hen dat aandoen?
Krijg jij backstage eigenlijk veel respect of waardering voor het feit dat je in de jaren ‘80 een van de uitvinders/vernieuwers van de death metal was?
De bands zijn een soort bondgenootschap. Er zijn hier zoveel mensen en bands die veel, veel groter zijn dan ik of Possessed. Ik ben gewoon blij dat ik erbij mag zijn en niet als een outsider maar als één van hen. Dat voelt heel goed.
Ze zijn misschien groter, maar jij en een paar anderen hebben een heel genre opgezet.
Sinds 1979 speel ik al voortdurend in bands en zij-projecten. Het kan zijn dat de grote jongens wat slimmer zijn op het podium, maar dat neemt echter niet weg dat ik duizenden shows heb gespeeld. Het is ook mooi om te zien dat hier zo veel veteranen zijn. Dat ze er in slagen nog steeds relevant te zijn spreekt voor ze, want er zijn zoveel goede jonge bands die hard aan de deur kloppen. Eerlijk gezegd weet ik eigenlijk niet wat de aantrekkingskracht van old school is, maar ze schijnt groot te zijn en te blijven. En gelukkig maar!
Wel mocht ik bij Hellfest vooraan zitten om het concert van King Diamond te zien en ik zat gewoon te huilen. Het was zo mooi. Ik denk trouwens wel dat hij me herkende want hij haalde me het podium op voor een foto. Ook Tom G. Warrrior (Triptykon, ex-Celtic Frost, ex-Hellhammer) kwam ik daar tegen en hij gaf me een warme omhelzing. Dat terwijl ik hem sinds medio jaren ‘80 niet meer heb gezien! Dat betekent veel voor me.
Wil je misschien verder nog iets kwijt aan onze lezers?
Ik hoop dat dat jullie het nieuwe album eens luisteren. Ik weet dat er veel nieuwe Possessed-fans zijn. Dat maakt me zielsgelukkig net als het feit dat veel fans de band steeds zijn blijven steunen. Het zijn nieuwe en opwindende tijden voor ons. Ik wil dan ook alle lezers en onze luisteraars bedanken, want zonder hen zijn we helemaal niets.
Links: