Possessed – Revelations Of Oblivion

Jazeker, het is weer tijd voor een aflevering van “opa vertelt”. Spijtig misschien, maar bij een band met een geschiedenis als Possessed ontkom je daar nu eenmaal niet aan. Met zijn demo’s en het in 1985 uitgebrachte, baanbrekende Seven Churches stond de band (mede) aan de wieg van ons geliefde deathmetalgenre. Hel, de slottrack van het album heet zelfs Death Metal! Na een tweede album en een EP vertrok gitarist Larry LaLonde echter om heel andere, maar eveneens grensverleggende muziek te gaan maken met Primus. En zo was de band die geschiedenis schreef in 1987 zelf alweer verleden tijd. Naar het leek zelfs voltooid verleden tijd toen frontman en bezieler Jeff Becerra in 1989 deels verlamd raakte nadat hij door een overvaller werd neergeschoten.

Maar dat is buiten de spreekwoordelijke waard – in dit geval het doorzettingsvermogen en de liefde voor muziek van Becerra – gerekend. Sinds 2007 struint de inmiddels aan een rolstoel gekluisterde frontman succesvol de internationale podia af met een nieuwe incarnatie van zijn legendarische band. En nu is daar dan toch weer een nieuw Possessed-album, het eerste in meer dan dertig jaar. Zeker in een tijd waarin sommige bands alleen maar groter worden door geen nieuw album uit te brengen (hallo Tool!) dient de vraag zich aan waar onze vriend nu helemaal aan begint. Zou je niet beter kunnen blijven teren op de legende die je hebt gecreëerd? Waarom zou je het risico lopen daaraan afbreuk te doen met een plaat die niet van deze tijd is of die juist wel van deze tijd is maar geen recht doet aan het verleden?

Om de twijfel maar meteen weg te nemen: het nieuwe Possessed ontwijkt deze valkuilen op Revelations Of Oblivion behendig. Het is een album dat tegelijkertijd modern (genoeg) klinkt én muzikaal sterk geworteld is in het roemruchte verleden van de band.

No More Room In Hell werd een aantal weken geleden reeds vooruitgeschoven. Geen slecht idee als u het ons vraagt, want de track is niet alleen de beste van het album, maar laat prima horen wat we op de rest van het album voorgeschoteld krijgen. We horen de legering van thrash en death metal welke in de tweede helft van de jaren ’80 een enorme slinger gaf aan de populariteit van extreme metal. Afwisselende en sterke riffs in het gareel gehouden door een drummer die het allemaal niet te ingewikkeld maakt maar wel rap doortimmert. Dat alles is al pittig zat, maar wordt toch nog wat verder op smaak gebracht met opzwepende gitaarsolo’s van Daniel Gonzalez (ook Gruesome) en Claudeous Creamer (ook From Hell) die afwisselend melodieus vloeien en dan weer vol feedback de bocht uit gieren. Vergelijkingen trekken is bij een band als Possessed – zelf grondlegger van het genre – natuurlijk een hachelijke zaak. Toch moesten wij hier en ook op de andere songs met enige regelmaat denken aan de gitaartandems Hanneman/King (Slayer) en Schuldiner/Rozz (Death). Ook de zang zit wel snor. De bewogen levensloop van Becerra lijkt geen afbreuk te hebben gedaan aan zijn stem. Hij varieert wat meer dan voorheen, maar is in alle gevallen zeer verstaanbaar. Inderdaad ja, zoals in de jaren ’80 gebruikelijk was!

Dominion en Shadowcult zijn vergelijkbare snelle monsters die met drums als pistoolschoten laten horen waar Possessed in 2019 toe in staat is. Qua tempo en gevoel doen de nummers wel wat denken aan wat die andere legendarische naam Master op zijn tweede album liet horen. Met andere woorden, death metal die dichtbij de ‘roots’ blijft en waarin je de oorsprong uit thrash en hardcore nog in terughoort. Door dichtbij die oorsprong te blijven blijft Possessed echter uiteraard nog het dichtstbij zichzelf.

Aan het begin van Demon bedenk ik me ineens dat een omschrijving “Motörhead van de death metal” misschien ook wel de kern raakt. Natuurlijk komt er juist op dat moment een break gevolgd door een aan die band wezensvreemde trage passage. Eentje die later in het nummer met kreten als “I bow to no god” overigens bijzonder pakkend wordt.

Op dit death/thrashfeest is Omen een wat afwijkende track. Minder recht voor zijn raap en met minder scherpe riffs maakt het nummer duidelijk dat het huidige Possessed het meest overtuigt in de snellere stukken. Bijvoorbeeld die in Ritual,dat maar weer eens wordt opgesierd door een gierende Kerry King-achtige solo.

Enige kanttekening die ik zou durven maken is dat de tracks soms wat lang zijn. Behoudens de bedrukkende intro en outro duren de nummers veelal rond de vijf minuten. We begrijpen dat dit een vreemde kanttekening lijkt, want hoe kun je nu te veel krijgen van iets dat goed is? Toch houden we het idee dat de impact van een aantal nummers nog groter zou zijn, zouden zij compacter zijn. Blitzkriegstijl zeg maar.

Revelations Of Oblivion is overigens gestoken in een prachtige hoes die tegelijkertijd niets en alles te maken heeft met de geschiedenis van de band en is door Peter Tägtren voorzien van een passend geluid dat zowel recht doet aan de eisen van deze tijd als aan de primitieve herrie die death metal toch eigenlijk hoort te zijn.

Zo vernieuwend als Seven Churches was, is Revelations Of Oblivion natuurlijk niet. Maar stelt u zich eens de vraag welke band dan wel tweemaal een heel nieuw genre uit de grond heeft gestampt? De old school deathmetalfan kan in ieder geval niet om Revelations Of Oblivion heen. Het is een geïnspireerde schop onder je hol waar geen energiedrank, bezoek aan mentale goeroe of week terugtrekken in een klooster tegenop kan. Afspraak op Graspop, lijkt me.

Score:

84/100

Label:

Nuclear Blast, 2019

Tracklisting:

  1. Chant Of Oblivion
  2. No More Room In Hell
  3. Dominion
  4. Damned
  5. Demon
  6. Abandoned
  7. Shadowcult
  8. Omen
  9. Ritual
  10. The Word
  11. Graven
  12. Temple Of Samael

Line-up:

  • Jeff Becerra – Vocalen
  • Emilio Marquez – Drums
  • Daniel Gonzalez – Gitaar
  • Robert Cardenas – Basgitaar, achtergrondvocalen
  • Claudeous Creamer – Gitaar

Links: