De nieuwe plaat van Zeal & Ardor kan wel eens los in de eindejaarslijst belanden. De show op Graspop was er alvast eentje om niet meer te vergeten. Nadien moest ik de heren er dus gewoon even over spreken.
Heel wat optredens heeft Zeal & Ardor nog niet gedaan, dus voor Graspop was het zeker een eerste keer. Hoe was het in de Metal Dome?
Manuel Gagneux (zang, gitaar, synthesizer): Het was één van onze beste concerten ooit. Echt geweldig, en dat om twee uur in de namiddag? (lacht) Compleet geschift!
Het viel me vooral op dat er in de Marquee bij Akercocke amper mensen stonden en jullie een volle tent lokten. Zijn jullie een hype dan?
Manuel: Geen idee, man. Je weet hoe het gaat met hypes, die blijven niet. We proberen dat wel wat in het achterhoofd te houden. We amuseren ons rot op dit moment, maar we zijn niet honderd procent zeker dat het allemaal gaat blijven.
Het heeft wel wat natuurlijk. Jullie geven een heel andere draai aan de term ‘black metal’, door die link met nummers van de zwarte bevolking. Dit jaar hebben jullie dat leren on stage te brengen. Hoe verliep dat?
Manuel: Ik dacht echt dat het verschrikkelijk moeilijk ging worden, maar ik had deze gasten hier bij mij en dat maakte het werk plots heel wat lichter. Het klinkt echt zoals het moet klinken, veel beter dan het op plaat staat.
Marco von Allmen (drums): Alles verliep eigenlijk erg vlot. Elke keer dat Manuel wat nieuw materiaal aanleverde, gingen we daarmee aan de slag thuis. Het werkte gewoon, ‘like magic’.
Manuel: Juist, de eerste keer dat we samen speelden konden ze het nummer gewoon al. Het was te gek voor woorden.
Deze tour staat in het licht van jullie tweede plaat, Stranger Fruit. Het is uiteraard gelinkt met het lied van Billie Holiday. Dat werd bestempeld als het lied van de vorige eeuw. Wordt dit dan het lied van deze eeuw?
Manuel: Daar heb ik wel wat twijfels over. (lacht) Enorme, enorme twijfels! ‘Strange Fruit’ was inderdaad een referentie aan het lynchen van zwarten in de vorige eeuw en daar borduren we wat op verder. In 2018 hebben we nog steeds mensen op straat die worden neergeschoten, dat is wel wat anders dan de situatie toen, maar toch… Er zit niet echt een verhaal achter, het is eerder een set dressing waarbij je er als luisteraar je eigen verhaal van maakt.
Maar het politieke element voedt je muziek dus ergens wel. Racisme en discriminatie is nog steeds erg voelbaar. Je woonde zelf in Amerika en net zagen we nog hartverscheurende beelden van kinderen die achter tralies zaten en afgescheiden werden van hun ouders.
Manuel: Er zit zeker wel wat politieke elementen in, maar het is niet dat ik het er echt over wil hebben. Op het eind van de dag ben ik ook maar een muzikant die gewoon wat fijne geluiden maakt en dat kan je zelfs niet eens objectief noemen. Ik vind het dan ook een foute keuze dat ik zou moeten zeggen wat andere mensen moeten denken. Maar ergens zit het er ook wel in. Als je dat eruit wilt halen, dan is dat zeker een mogelijkheid.
Die woorden ‘There’s a storm out there’ blijven wel hangen. Ze betekenen ook veel voor jullie, want ze staan op de site. Wat bedoel je ermee?
Manuel: Het politieke klimaat, inderdaad. Het is echt gewoon een storm op dit moment. Het voedt op die manier wel de muziek die ik schrijf. Het zou gek zijn dat ik niet verwijs naar de gigantische oranje olifant die in de kamer staat. Dan zou ik als een lafaard overkomen.
Je koos duidelijk voor een cleanere sound en een wat poppier klank, als ik het zo mag noemen. Maar het heeft wel zijn ‘vruchten’ afgeworpen. Heel wat magazines spreken over een der beste albums dit jaar, dat raakt jullie vast…
Manuel: ‘No shit man!’ Uiteraard doet ons dat wat. Het klopt dat het anders is dan op de eerste plaat. We hebben geëxperimenteerd met de klanken, zowel de hardere als softere kant. Het is gewoon een breder spectrum geworden. En ik hou van pop, daar kan ik niet om liegen! (lacht) Uiteraard gaat dat er dan wel wat in verwerkt zitten.
Vertel! Liggen jullie ganse dagen Bruno Mars te luisteren dan?
Manuel: Neen, man! Maar Sia bijvoorbeeld wel. Het is nooit een beetje ‘wel of niet ok’, maar net gebracht met een inhoud waarmee je je extatisch of miserabel voelt worden. Dat vind ik ook extreme muziek.
Denix Wagner (achtergrond vocalen): Ze is zo oud als mijn moeder, man.
Manuel: Haha, juist! Hij luistert wel naar Bruno Mars (Denix trekt een vies gezicht). Kijk wat een gezicht hij maakt! (lacht)
Hoe was het om met Kurt Ballou (mixer, tevens gitarist van Converge) te werken op deze plaat?
Manuel: Super. Het was de eerste keer dat we met hem samenwerkten en we hadden hem ook nog nooit gezien. Al onze gesprekken verliepen via e-mail, waarbij hij liet weten wat goed klonk en wat anders kon. Ik kan echt niet zeggen dat wij betere ideeën hebben dan hem, die kerel weet echt hoe je verdraaid een plaat moet mixen.
Dan kan je hem ook echt horen op Stranger Fruit?
Manuel: We luisterden naar bepaalde platen om te checken wat voor soort geluid we wilden. Welk drumgeluid we bijvoorbeeld wilden bekomen. We luisterden bijvoorbeeld naar Kvelertak en dat drumgeluid is zo ongelofelijk goed. Dat heeft hij echt mee aangebracht in de productie. Het klinkt lekker ‘bad ass’.
We zagen ook reeds een interessante music video van dit album met Gravediggers’ Chant. Een lied dat uiteraard ook vandaag gebracht werd. Jullie werkten met Samuel en Manuel (regisseurs) samen om die te bekomen en de uitkomst is haast een introductie voor een serie op Netflix. Zo professioneel ziet het eruit. Wat heb je hen meegegeven? Bepaalde lyrics?
Manuel: Het eerste idee dat we hadden was het element in de intro, van daaruit werd er verder gebouwd. We hebben uiteraard een gevoel bij dit album, maar als iemand anders een theorie heeft, dan is dat voor mij even waardevol als mijn idee erover. Ik hou niet van spoilers.
Dit soort festivals is nog steeds vrij nieuw voor jullie. Jullie lijken van alle markten een beetje thuis. Hoe voel je je bij festivals als Graspop of Hellfest waar we jullie kunnen vinden?
Manuel: Een geweldig publiek wel, zo veel is zeker. Ik had wel graag Guns N’ Roses gezien gisteren. De laatste keer dat ik hen zag was in Frankrijk en toen brachten ze ook een set van drie uur. Het uithoudingsvermogen van die gasten is ook ongelofelijk. Slash had een geweldige shirt aan, heb je het gezien?! (lacht) We zagen Ozzie ook op Download Fest, dat was interessant. Vanavond ga ik kijken naar Wolves In The Throne Room, Neurosis en Iron Maiden. Gewoon omdat het Iron Maiden is. Ze spelen denk ik wel samen, maar Maiden heeft sowieso een lange set, dus we zullen WITTR en Maiden beide wel kunnen zien.
Denix: Het is ook fijn dat we op festivals spelen met wat andere genres. Onlangs zagen we Björk en dat was ongelofelijk. We houden gewoon van goede muziek.
Nog enkele afsluitende woorden dan?
Manuel: We zijn nog steeds wat stoned van het optreden, man. Wat een podium gewoon, damn! Wat ze met die achtergrond gedaan hebben is geniaal. Ik ga wat van jullie bier proberen zodadelijk en genieten van de avond. Een paar liter of zo, dat worden interessante scheten morgen. (lacht) Bedankt voor het interview!
Links: