De Deense dame Amalie Bruun brengt deze maand haar tweede full-length uit met als titel Mareridt. Eén van mijn persoonlijke hoogtepunten dit jaar en uiteraard iets waar ik haar moest over opbellen.
Dag Amalie. Ik wou dat ik je plaat in juli reeds had, want toen bevond ik me in de Noorse natuur. Ik denk dat de natuur ervoor zorgt dat deze plaat nog harder aankomt, maar ik heb vernomen dat de natuur ook jouw inspiratiebron is. Klopt dat?
Ja, zeker en vast. Het vormt alles wat ik doe eigenlijk, zonder de natuur kan ik niet functioneren. Het is altijd een deel van mij, of ik nu aan het schrijven ben of gewoon aan het leven ben.
Deze plaat draagt de naam Mareridt, wat Deens is voor ‘nachtmerrie’. Het past bij de donkere muziek, maar er was ook nog een persoonlijke insteek.
Het is een conceptalbum op dat vlak. Ik heb altijd al last gehad van nachtmerries en de laatste twee jaar waren ze echt erg. Ik had dan maar een boekje naast mijn bed gelegd en elke keer dat ik een nachtmerrie had, schreef ik die op. De meest interessante dromen, dus die met het meest aangrijpende verhaal, gebruikte ik en daar maakte ik nummers van. Dat gebeurde op vlak van de muziek en tekst van de nummers, maar ook nog tot op het niveau van de productie. Ik wou echt het gevoel benaderen dat die nachtmerries me gaven. Ik wou iets zweverigs creëren, waarin je je echt in een droom waant.
Vocaal experimenteer je ook enorm met je stem hier. Het doet me stilstaan bij een uitspraak van Walter Roadburn die de duisternis van Watain wat kon vergelijken met die van Lana Del Rey. Wat vind jij van zo’n uitspraak? Ik hoor immers zowel black metal als Lana Del Rey voorbijkomen op Mareridt.
Ik vind haar een goed voorbeeld. Ze werkt erg conceptueel, waarbij ze haar eigen stijl gekozen heeft en haast haar eigen periode uit de geschiedenis van Hollywood. Daarmee is ze aan de slag gegaan en dat heeft ze ook gebruikt om haar identiteit te vormen. Dat komt ook aan bod binnen black metal, en Watain is zeker een goed voorbeeld. Ze hebben een concept dat ze volgen. Elke vorm van muziek kan donker zijn. Del Rey is iemand die ook erg geïnspireerd is door filmsoundtracks, en dus ook een verhaal erg duidelijk moet kunnen weergeven. Je kan natuurlijk altijd debatteren over de authenticiteit van die verhalen, maar het komt er wel op neer dat dat Hollywood- en popwereldje erg donker is. Dat in tegenstelling tot de hele metalwereld, die eigenlijk niet donker is maar dat wel wilt zijn. Ik vind het wel een interessante discussie.
Die vocale dualiteit konden we al horen in Ulvinde, waar eveneens een clip van verscheen. Waarover gaat die track precies?
Over een nachtmerrie ook, maar daarnaast zit er ook wel meer in. Deels heeft het wat met mijn jeugd te maken, deels met het verlangen dat ik heb om verwijderd te zijn van mensen en in een pure state of mind te zijn, omgeven door natuur. Een gevoel van ongereptheid en ook een zekere nostalgie of verlangen naar het verleden. Zelfs naar een periode die ik zelf niet heb meegemaakt. Om dat gevoel gaat het, en de kwelling die je ondergaat als je dat niet kunt bereiken. Dan kan je je leven voorstellen als een kunstwerk, zoals ik dat doe in vergelijking met de natuur. De titel betekent ‘vrouwelijke wolf’ en zo kan ik me wel voorstellen, als een roofdier dat vastzit in een menselijk lichaam.
Wat zijn de nieuwe zaken die je geprobeerd hebt op dit album?
Ik heb een deel van de lyrics in het Engels geschreven en ik heb ook enkele partijen opgenomen in Amerika. Verder heb ik ook kulning (red: hoge vocalen die herders gebruiken om hun kudde te roepen) erin aangebracht en met de folkinstrumenten gewerkt. Daarnaast zijn er ook wat nieuwe muzikanten bij, die invulling gegeven hebben aan de metalgedeeltes. Ik had bijvoorbeeld nog nooit met Aaron van Wolves In The Throne Room gewerkt, hij drumt op het merendeel van de nummers. Heel wat zaken dus.
Een deel is inderdaad opgenomen in Seattle, een ander deel in Denemarken. Waarom heb je dat gedaan? Ik weet ondertussen dat Metal Archives het fout heeft en je niet in Amerika woont.
Ja, ik vraag me af wie die zaken op Metal Archives zet of waarom het nog niet is aangepast, want ik woon helemaal niet in Amerika. Dat kwam vooral omdat er op het laatste moment wat conflicten naar boven kwamen. De folkstukken en rustigere gedeeltes deden we in Denemarken, evenals mijn vocalen, en het bandgedeelte namen we op in Seattle.
Je hebt er ook voor gekozen om met Randall Dunn te werken. Was dat makkelijker voor je, omdat je al in Amerika zat, of koos je hem omwille van zijn vorige werk (Earth, Boris, Sunn O))), …)?
Het was zeker niet evidenter om met een Amerikaan in Seattle te werken, maar ik wou eens iets nieuw proberen en heb daar ook heel wat tijd ingestoken om de ideale persoon te vinden voor dit album. Het moest iemand zijn waarmee ik kon samenwerken om datgene dat ik wou uit de muziek te halen. Dus koos ik voor Boris.
Dat is één nieuwe samenwerking. Je hebt ook met Chelsea Wolfe een nummer gemaakt. Hoe verliep dat? Kennen jullie mekaar al lang?
Ja, we zijn al een tijdje vrienden. Op een gegeven moment zijn we dan gaan praten over het idee om samen te werken en misschien zelfs samen wat te schrijven. Dat is dan op natuurlijke wijze gebeurd. Een erg fijne samenwerking dus.
Een paar jaar geleden had jij wat problemen met mannelijke fans binnen het black metalgenre. Chelsea Wolfe maakt geen black metal, maar best wel duistere muziek. Heeft zij ook die problemen gehad?
Neen, maar ik denk wel dat er hier en daar wat vrouwen zijn die jaloers op haar zijn. Niemands ‘haters’ kunnen vergeleken worden met die van mij. Ik denk er niet te veel meer over na, het gaat immers niet om de realiteit. Dit is gewoon het internet. Live hebben ze dat nog niet geprobeerd en ik hoop dat ik het nooit moet meemaken. Uiteraard heb ik ook een band met vrij gespierde kerels die wellicht iedereen vermoorden die me op die manier zou benaderen, maar ik hoop dat het nooit zo ver komt. Ik denk het niet hoor, deze mensen zijn gewoon actief op internet en dat is bij heel veel mensen gewoon het probleem nu. Dat ze enkel ‘actief’ zijn op het net.
Het kan vermoeiend zijn, net als touren. Ik las dat je dat enorm heeft parten gespeeld in het verleden. Kijk je ertegen op om al die shows te doen? Staan er eigenlijk minder gepland dan twee jaar geleden?
Ik hou ervan om festivals te bezoeken, maar ik tour niet zo graag. Het is echter iets wat je moet doen en ik ga graag met mensen om, ik maak graag een klik met het publiek. Dat maakt het gewoon waard. Ik ga zeker niet meer shows doen, maar met Sólstafir bezoeken we wel wat fijne venues. Ik ben eigenlijk nog niet terug geweest en dat is al sinds die kleine tour die ik deed met Deafheaven, dus dat wordt wel tijd. Er komen nog wat andere shows aan, maar daar kan ik op dit moment nog niets over zeggen.
Fijn dat het shows met Sólstafir worden, want die laatste plaat is ook duidelijk weer wat anders. Het lijkt alsof ze hun eigen weg verder volgen. Wat vond jij ervan?
Ja, ik denk dat het wel gaat klikken. Ergens is het heel anders dan mijn stijl, maar het past wel samen vind ik. Ik zie jullie er wel verschijnen, dus skål!
Links: