Wat voor een sadist moet je zijn om tien jaar treurnis en tragedie te zaaien en dat nog eens te vieren ook? Het antwoord: een doomband, een Belgische dan nog wel. En dus bracht Marche Funèbre prompt een loeiharde EP uit en organiseert een retrospectieve releaseshow op 14 oktober in thuisstad Mechelen. De terugblikkende special las u normaal al. Op een terrasje in Mechelen verklaren gitarist Peter, zanger Arne en drummer Dennis het onherkenbare Death Wish Woman nader.
Het conceptverhaal is gebaseerd op het boek Broken Wings van Kahlil Gibran, waarover gaat dat?
Arne: “Een Libanese vrouw uit een welgestelde familie ontmoet en man uit een minder gestelde familie. Ze zijn elkaars liefde van het leven, maar het meisje wordt uitgehuwelijkt aan een andere gegoede familie. Haar echtgenoot blijkt totaal niet in haar geïnteresseerd, het is hem vooral om de rijkdom van haar familie en een goede erfgenaam te doen. Het nummer Broken Wings is een dialoog tussen de vriend en het meisje, waaruit blijkt dat het meisje zich voelt als een vogel met gebroken vleugels: ze zit vast in het huwelijk. Dankzij hun gespreken blijft zij geestelijk gezond, maar ze sluimert steeds verder weg omdat ze geen licht ziet in haar bestaan. Over dat gevoel gaat het in Death Wish Woman.”
Peter: “We speelden al langer om iets met het boek te doen en toen er enkele best wel aparte instrumentale delen ontstonden en we iets speciaals rond ons tienjarig bestaan wilden doen, kwam dat mooi samen.
Arne: “Kahlil Gibran gebruikt fantastische beeldspraak. Zijn verhaal is echt supertragisch (lacht). Want wat gebeurt er: ze ziet ineens toch licht in de duisternis, want ze krijgt een kind. Dezelfde avond nog is het kind al dood. Zij beschouwt dat als een uitnodiging van: “jij bent mij komen halen.” Op die manier glijdt ze weg. Gibran gebruikt daarvoor het beeld van de moeder in een trouwjurk en haar kind die samen begraven worden. Hetzelfde als wat onze artworker gebruikt heeft.”
Heb je Kahlil op de hoogte gebracht dat jullie zijn teksten gebruikt hebben?
Arne: “Aangezien die al eventjes dood is, was dat lastig.”
Dennis: “We hebben de vorige dode dichters die we gebruikt hebben in onze teksten ook gemaild, ze gaven geen antwoord. Zwijgen is toestemmen.”
Weigeren jullie een boek te lezen als de schrijver nog leeft?
Peter: “Broken Wings stond bij ons op het werk en daar heb ik het vandaan. Omdat het zo’n zwaarmoedig verhaal is, inspireerde het ons. Wat die andere schrijvers betreft, iedereen leest wel eens iets en als het mooie teksten zijn, gebruiken we ze als muze voor de muziek.”
Arne: “Intussen zijn we gewend om ons door bestaande teksten te laten leiden in de muziek. Wanneer de tekst een zware passage vraagt, werk je daar muzikaal naartoe. Na tien jaar blijft dat een plezante manier van werken. Gewoonlijk lukt het ons om bij elke tekst de juiste muzikale sfeer te vinden, zonder dat het geforceerd klinkt.”
Ik las dat Peter de oorzaak is dat de nieuwe muziek zo hevig is, was je kwaad, Peter?
Peter: “(Lacht) Toch niet, hoor. Het kwam er zo uit. Als riffs heel logisch en vlot in elkaar vallen, het nummer goed aanvoelt en iedereen het vet vindt, hoef je daar niet langer bij na te denken. Het is atypisch, die hardheid en dat tempo, zeker bij Broken Wings hadden we iets van: wow, dit hebben we nog nooit gedaan. Met die dubbele gitaarlijntjes, die een enge sfeer creëren, zijn er onbewust een paar Hanneman-referenties ingeslopen.”
Arne:” Wij beperken ons op geen enkele manier. Bij ons gaat dat intuïtief. Wij zij allemaal fans van metal die goede riffs heeft, of dat nu funeral doom of black metal is. Wij voelen dit niet als een megastijlbreuk. Het is nu niet dat we zoiets nog nooit gedaan hebben: nummers als Roots Of Grief of Lost zijn veel harder dan deze nieuwe nummers.”
Dennis: “Het zou mij verbazen dat we een full album maken dat met doom niets meer te maken heeft, maar ik ben in deze band nog al verbaasd geweest.”
Arne: “Het hangt ervan af hoe je doom wil definiëren. Dat refrein van Death Wish Woman is ook doom als je het mij vraagt. Dus er zit in elk nummer zeker nog wel een doominvloed.”
Arne: “Dat is dan weer het leuke aan een concept-ep. In het eerste nummers zitten redelijk veel ‘vraag- en antwoord’-gitaarlijnen, net zoals de tekst. Dus dat past. In het tweede nummer gaat de tekst over een intens moment, dus is het een intens nummer. Om het supertragische conceptverhaal af te ronden hadden we een superdroevig nummer nodig.”
Hebben jullie ondertussen elk een vaste stoel in de Klangschmiede Studio?
Peter: “Een zetel zelfs (lacht)!”
Arne: “Als het koud is eis ik altijd de plaats tegen de chauffage op.”
Dennis: “Ondertussen is het daar inderdaad thuis komen. We kennen Markus (Stock, je kent hem van The Vision Bleak) en weten hoe het gaat gebeuren.”
Peter: “Op het vlak van een sound zoeken en opbouwen hebben we enorm veel van Markus opgestoken. Markus voelt ons intussen naadloos aan en weet wat de bedoeling is. Voor wij één voet in zijn studio gezet hebben, denkt hij al mee.”
Dennis: “Dat komt doordat we hem rauwe opnames mogen bezorgen als we denken klaar te zijn voor de studio. Hij beluistert die effectief, omdat hij zoals Peter zei al vooruit wil denken tegen wanneer wij er effectief zijn.”
Arne: “Inderdaad. We voelen ons daar supergoed en dat is gewoon belangrijk. Als je niet op je gemakt bent in de studio, zal het je niet lukken.”
Peter: “Voor de gitaristen waren sommige van de nieuwe riffs moeilijk om er strak op te krijgen. Markus heeft zo een manier om ervoor te zorgen dat het toch allemaal goed ingespeeld geraakt.”
Wat doet hij dan precies?
Arne: “Doordat hij ons zo goed kent, weet hij dat Peter en Kurt zeer verschillende gitaristen zijn. Hij richt zijn coaching op hun kwaliteiten. De ritmepartijen zetten we meestal op vier sporen, elke gitarist moet twee keer exact hetzelfde gespeeld krijgen.”
Peter: “Soms neemt Kurt alle vier de lijnen op omdat hij die riff gewoon veel beter beet heeft. Dan weer is het omgekeerd. Als muzikant zijn we volwassen genoeg om in te zien dat het zo beter is voor de opnames.”
Jullie gaan dan naar een superstudio met een geweldige geluidstechnicus en brengen de EP dan uit op… een cassette!
Dennis: “(Droog) Dat is toch nieuw en in? Voor ons was het vooral belangrijk dat de nummers goed verspreid zouden worden. Het label was geïnteresseerd om dat op cassette uit te brengen en het is een leuk hebbeding dat we nu in ons gamma hebben. Blijkbaar is dat voor de generatie die nooit cassetten gekend heeft iets prehistorisch cool.”
Dennis: “Waar we vroeger werkten met deals waarin duidelijk stond hoeveel albums het label van ons ging uitbrengen, werken we tegenwoordig andersom. Wij nemen op wat wij graag willen uitbrengen en gaan daarmee naar een label.”
Arne: “Klopt, er waren voor deze EP enkele labels geïnteresseerd áls we er extra nummers op zouden zetten, waardoor het geen EP meer zou zijn. Commercieel is een korte release minder interessant om te verkopen. Daar hebben wij dus lak aan, wij wilden alleen deze nummers op dit moment uitbrengen. Wij functioneren niet in een keurslijf waarin een label ons zegt wat we moeten doen.”
Nochtans hebben jullie Darkness wél op bestelling geschreven, om er een Amerikaanse tour mee te scoren.
Arne: “Ik hoor het Peter en Dennis nog zeggen: “Ge kunt da ni zomaar hei, een nummer op bestelling maken!” (Gelach) Toevallig waren we toen net in een creatieve periode waarin we het materiaal van de ep ook aan het afwerken waren.”
Peter: “We zijn met de goeie riff gestart, hadden de tekst als leidraad en plotseling vielen er heel veel stukken in elkaar. Na één repetitie lagen de basislijnen er al.”
Waar kwam dat aanbod uit de VS eigenlijk vandaan?
Dennis: “Een Belgische vriend van ons werkt in Amerika en heeft daar wat mensen aangesproken.”
Arne: “Twee jaar geleden ben ik op Europese tour geweest met Inverloch, een Australische band. Nog op die tour was Usnea uit Portland. Die vriend waar Dennis het over heeft was ook mee op toer en omdat Usnea regelmatig toert, heeft hij via hen de juiste mensen leren kennen. Hij kon hen overtuigen en het enige wat wij nog moesten doen was dat nummer aanleveren, zodat ze iets konden uitbrengen. Dat heeft zijn werk gedaan, de tourbooker was verkocht.”
In onze special kozen jullie unaniem voor Seatle als hoogtepunt van die tour, waarom?
Arne: “Omdat het onze eerste show op Amerikaanse bodem was, was het sowieso al speciaal. Het was een coole locatie, de eigenaar is de frontman van Bellwitch trouwens. Zij zijn redelijk hot de laatste tijd en omdat zij headlineden, was er een ware thrill onder het publiek. Prachtige affiche, mooi podium en zo vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Het publiek was superenthousiast. Iedereen stond tegen het podium en deed direct mee. Een liveband als wij zuigt die energie op en zo wordt de show alleen maar beter. Echt, die staat bij mij in de top vijf coolste shows ooit.”
Waarover mogen we het op jullie twinitigjarig jubileum hebben?
Dennis: “Tegen dan zullen er twee hologrammen meespelen (hilariteit)”.
Arne: “Als je ons tien jaar geleden had gezegd dat we hier nu over ons tienjarig bestaan zouden praten, we hadden elkaar eens raar bekeken. Aangezien het ons op zoveel plaatsen heeft gebracht ziet het er goed uit. We gaan dit jaar nog voor het eerst naar Griekenland, we doen Rusland aan, er staan een paar kleine tours in Italië op het programma. Er zijn dingen – zoals die Amerikaanse tour – die we naar ons eigen gevoel niet meer gaan overtreffen. Dat hoeft ook niet, we genieten meer van het samen dingen doen en meestal is dat muziekgebonden.”
Line-up:
- Dennis Lefebvre – Drums
- Peter Egberghs – Gitaar, vocalen
- Kurt Blommé – Gitaar
- Arne Vandenhoeck – Vocalen
- Boris Iolis – Basgitaar, vocalen
Links: