Eén van de meest spraakmakende nieuwkomers van 2019 is zonder twijfel Vltimas. Het triumviraat van David Vincent (ex-Morbid Angel), Flo Mounier (Cryptopsy) en Rune “Blasphemer” Eriksen (ex-Mayhem, Aura Noir) maakte een verpletterende indruk met zijn debuutplaat Something Wicked Marches In, die niet alleen bij deathmetalfans, maar ook bij blackmetalfans hoog in de jaarlijst eindigt. Het vervolg is al in de maak en de ‘supergroep’ toert begin volgend jaar door Europa met niemand minder dan Abbath en 1349. Reden genoeg voor Zware Metalen om te Skypen met de Noorse riffmeester Rune “Blasphemer” Eriksen.
Goedemorgen! Wat ontzettend leuk om je te spreken zeg, hoe gaat het met je?
Dank je, wederzijds hoor! Ik ben net terug uit Texas en ik worstel nog een beetje met het ritme. Dat is toch altijd erger na de terugreis, weet je. Ik ben nu weer een paar dagen thuis in Portugal, maar het duurt even om bij te komen van de jetlag.
Ja, je was afgelopen week bij David Vincent om het vervolg op Something Wicked Marches In op te nemen. Maar we komen zo terug op Vltimas, eerst wil ik het over jouzelf hebben! Heb je ooit overwogen om naast de gitaar een ander instrument te spelen?
Ik heb tussen 1992 en 1994 drums gespeeld. Ik had toen met een paar mensen van school een blackmetalband die niemand kent. Het was meer melodische, melancholische black metal die we speelden en ik schreef niet alleen de muziek, maar speelde ook de drums. Het was er echter niet van gekomen om iets uit te brengen. Ik had een drumstel in de kelder van mijn ouders huis, dus dat was heus niet irritant voor ze op zaterdag- en zondagochtenden… Maar de gitaar is altijd mijn eerste prioriteit geweest. Gitaar spelen is echt mijn passie. Ik speelde in die tijd alleen maar drums om de simpele reden dat er geen drummer was. Sporadisch heb ik ook wel eens de basgitaar opgepakt. Maar het ging altijd om de gitaar! Ik denk dat dat begon toen ik als kind naar muziekvideo’s op TV keek en gitaarhelden zag spelen…
Je komt op mij over als een heel zachtaardig persoon, terwijl je op het podium extreem brute muziek speelt. Wat vind je van dat contrast?
Ja inderdaad! In ieder stadium van het leven heb je tegenstrijdigheden. Dat is hoe het voor mij voelt, ook op spiritueel niveau. Ik ben niet op boos op de wereld, maar ik kan wel geïrriteerd raken over wereldse zaken (vooral sociale dingen). Het blijft overigens wel bij louter irritatie, het triggert verder niets bij mij. Het gaat mij om het spirituele pad. Op die manier kan ik mijn muziek passend als uitdrukking maken.
Welk gevoel probeer je met je muziek over te brengen naar de luisteraar?
Ik weet het niet! Ik probeer niet zozeer iets specifieks over te brengen, want als ik dat probeer, dan zul je merken dat datgene zich scheidt van het origineel, de muziek. Ik zie mezelf meer als een ‘voertuig’ en ik probeer middels de muziek iets over mezelf te vertellen. Daarvoor gebruik ik geen woorden, maar noten.
Hecht je meer waarde aan kunst of aan natuur?
Beide! Ik ben natuurliefhebber en ik merk de spirituele aspecten van de natuur (denk aan het gebruik van kruiden voor genezing). Maar ik voel mezelf ook meer artiest dan muzikant. Zo heb ik mezelf altijd al gezien. Ik heb nooit veel gegeven om muzikale vaardigheden en heb bijvoorbeeld nooit geprobeerd om de snelste gitarist te zijn, of de “shredding dude”. Ik houd niet van die dingen. Muziek maken is echt een ambacht en gaat veel verder. Het gaat er niet om om hier en daar heen en weer geslingerd worden of om te ‘passen in de industrie’. Zelfs op het podium stappen hoort er niet per se bij vind ik. Ik probeer toch iets meer intiems over te brengen. Zoiets kan niet ‘hervertaald’ worden op een gegeven moment. Dan verliest het zijn originele waarde.
Wie is jouw grootste inspiratie op muzikaal vlak geweest?
In 1985 ging ik met mijn zus naar mijn eerste heavymetalconcert. Ik was toen 10 jaar oud en de band was Motörhead!
Oh wow, dat is een goede start!
Jazeker, een geweldig begin! Dat heeft echt een aantal aspecten van mijn leven gevormd. Datzelfde jaar zag ik ook nog Mötley Cruë, Judas Priest en Iron Maiden. Maar op een rare manier heeft Motörhead een enorme invloed op me gehad, ook op muzikaal vlak. Het was bijna zoiets als ‘Motörhead versus de wereld’! Ik ben zelf ook meer een buitenstaander en die wezenlijkheid heb ik ook wel echt meegekregen van Motörhead. Het is als een levensfilosofie; volg je eigen richting! Maar Metallica heeft ook een grote invloed op me gehad. Tot op de dag van vandaag is Master of Puppets mijn favoriete album.
Kun je een paar andere favoriete albums noemen?
Zeker, maar dat verschilt wel echt per stemming. Op basis van hoe ik me nu voel (moe, jetlag), zou ik de volgende noemen, namelijk Rising van Rainbow, The Dark Side of the Moon van Pink Floyd, Black Sabbath van Black Sabbath en Don’t Break the Oath van Mercyful Faith.
Ah goeie! Het was dus jouw idee om een cover van Black Sabbath te doen tijdens jullie optredens dit jaar!
Haha, ja, dat klopt!
Ben je in staat om fulltime aan je muziek te werken?
Ja! Het leven in Portugal is goed en niet zo duur, maar als ik nog in Oslo zou wonen, zou het verhaal anders zijn. Een paar albums verkopen echter nog steeds wel goed en ik doe genoeg shows om rond te komen. Ik voel me erg gelukkig en dankbaar om in deze positie te zijn!
Hoe vind je de metalscene in Portugal? Ik ken er maar weinig bands, behalve natuurlijk Moonspell en Corpus Christii.
Goede vraag! Ik doe niet echt mee aan die sociale activiteiten en ik weet ook niet zo heel veel van Portugese bands, maar Process of Guilt vind ik erg goed. Midnight Priest is ook wel lekker old school. Ik besteed er allemaal niet zoveel aandacht aan. Ik luister hier meer naar alternatieve muziek. Portugal heeft als land een eigen genre, namelijk fado. Alles wat maar een beetje geïnspireerd is door fado, check ik. Maar er is hier wel degelijk een metalscene hoor, alleen hebben nog niet zoveel Portugese bands hun sporen verdiend. Als Metallica optreedt, komt er een shitload aan mensen op af. Maar ook de meer underground blackmetalbands verkopen zalen met een capaciteit van 500 bezoekers zo uit.
Wat leuk! Daarom houd ik ook zo van jouw thuisland, en vanwege de drop natuurlijk! Nee, maar zonder dollen, iedere keer dat ik in Nederland ben, is het een traktatie om in jullie zalen te spelen. Het is een van de weinige plekken in Europa waar je je kleding kunt wassen. Vertrouw me, dat is erg handig tijdens je tour! En misschien een beetje off-topic, maar ik denk dat het voor een mens, voor het bewustzijn, goed is om een tijdje een huis te huren in Nederland of in andere plekken in Europa. Misschien kom je dan wel dichtbij iets! Ik houd erg van reizen en ik vind het belangrijk om me vrij te voelen. Er zouden geen grenzen moeten zijn in je kunst. Door op velerlei plaatsen tijd door te brengen, krijg je inzicht in verschillende perspectieven en kun je je geest verruimen.
Je bent natuurlijk van harte welkom in Nederland, laat maar weten als je hier een plekje zoekt! Maar vertel, hoe is de ‘supergroep’ Vltimas geboren? Wat was de gelegenheid?
Ik verliet Mayhem in 2008 en het kostte me een aantal jaar dat ik het gevoel had weer iets te zeggen te hebben op het gebied van extreme metal. Het voelde lang alsof ik alles had gezegd wat ik wilde zeggen op het gebied van black metal en extreme metal in het algemeen. Ik had wat tijd nodig om alles te overdenken en ik begon andere dingen te doen. Zo was er de gothic/doomband Ava Inferi, waar ik lang aan heb gewerkt. Dat was als een soort dagboek. Als ik er nu op terugkijk, was het echt iets wat ik uit moest brengen om een en ander te verwerken. Het hielp me om zaken te formuleren en om structuur terug te brengen. De neiging om weer iets extreems uit te brengen, kwam hiermee uiteindelijk terug. Een artiest nam contact met me op om me in te huren voor een EP met drummer Flo Mounier. We ontmoetten elkaar in New York. Het klikte goed met Flo en we raakten bevriend. We hadden een soort muzikale chemie en bleven in contact na deze samenwerking. Ik was vastbesloten om door te gaan, omdat het leek alsof we samen een soort speciale belofte hadden. Dat is hoe het begon! Ik wilde weer terug ‘in het spel’. Ik had steun van het label en Flo had interesse…
Wanneer stapte David Vincent dan in?
Dat was pas op een later punt. Ik was thuis rode wijn aan het drinken en ik luisterde naar wat nummers van Morbid Angel. Toen dacht ik: laat ik David Vincent vragen! We hadden elkaar namelijk al eerder ontmoet. Jaren daarvoor hadden David en ik ook al plannen om samen iets te maken. Een paar jaar geleden reisde ik daarom af naar Los Angeles om met hem af te spreken, maar we zaten toentertijd nog niet op dezelfde pagina. Ik ging weer naar huis en er gebeurde dus niks. Maar op een gegeven kwam alles toch weer samen, alsof de sterren waren uitgelijnd (lacht). Omdat de timing goed voelde, schreef ik die avond naar David en ik kreeg meteen een reactie van hem. Hij stelde voor om de volgende ochtend te praten. Hij stond super vroeg op om me te bellen, om 5 uur of iets dergelijks. Het klikte en we besloten om weer samen verder te gaan! Na heel wat gereis was het album dan twee jaar later gereed.
Hoe ging het schrijfproces voor Something Wicked Marches In? Jullie zijn allemaal professionele muzikanten met heel veel ervaring, dus ik vraag me af hoe dit creatieve proces tussen jullie drie is gegaan.
Ik begon met het uitschrijven van ideeën voor riffs bij mij thuis. Dat is meestal hoe het start. En dat begint altijd op de computer. Voordat ik iets naar iemand stuur, schrijf ik toch zeker één of twee riffs. Dat is ook hoe het met Flo is gegaaan. De eerste helft van Everlasting had ikzelf bijvoorbeeld al helemaal geschreven voordat Flo kwam. Op het album vind je wat ouder werk, maar ook jams tussen Flo en mij. We huurden een huis in Zuid-Portugal met een studio in de kelder. We gingen dan overdag jammen en ‘s avonds gingen we uit. Dit deden we bijna twee weken lang. Ik verzamelde uiteindelijk alle ideeën en we gingen ermee naar Texas. Daar huurden we weer een (heel grote!) studio voor twee weken, maar dat ging niet zo heel erg lekker. Door de grootte mis je toch een beetje dat intieme gevoel, wat we wel in Portugal hadden. Het materiaal ging erg vaak op en neer tussen ons drieën. Ik maakte zelf ook nog vijf bewerkingen van demo’s voordat we de studio in Groot-Brittannië indoken.
Maar toch is de stijl van ieder bandlid erg aanwezig en goed gebalanceerd!
Ja, de kwintessens is om goed te luisteren. Eén van mijn vaardigheden als gitarist is dat ik goed de energieën van mensen kan oppikken. Je moet ieders persoon als aspect goed in het achterhoofd houden. Flo kan goed arrangeren, en David is daar ook ontzettend goed in. Mijn kracht ligt in de riffs en de melodieën. Iedereen heeft dus zijn eigen input.
Something Wicked Marches In is denk ik een perfecte mix van death metal en black metal. Het is bruut, duivels en catchy!
Ja, wij drieën hebben tezamen zoveel verschillende invloeden gecombineerd! Ik luister zelf helemaal niet naar extreme metal thuis. Ik luister naar heavy metal uit de jaren ’70 en ’80. Af en toe luister ik wel naar guilty pleasures, zoals Midnight en Bathory. Maar je hoort dus duidelijk de verschillende invloeden. Flo heeft een meer progressieve achtergrond en David heeft een klassieke kijk op de structuur van muziek. Het resultaat is toch iets interessants geworden, het heeft echt een eigen persoonlijkheid. Het heeft zijn vruchten afgeworpen om er zo lang aan te hebben gewerkt. We hebben erg veel aandacht besteed aan ieder detail. Ik ben erg blij dat het zo goed overkomt en ik voel me haast nederig voor al die waardering!
Ik ben sinds het jaar 2000 al bij Season of Mist. Hier werd Grand Declaration of War uitgebracht. Dat was toch nogal een zet voor het label toentertijd. Het was voor beide partijen een gok, maar pakte heel goed uit. Het label bleef groeien en het werd een familie voor me. Ik raakte er zo in verzeild en ben er dus altijd bij gebleven. Ik ken er iedereen en Season of Mist heeft me altijd zo goed gesteund. Hopelijk heb ik met mijn bands muziek kunnen geven waar het label zich mee kan vestigen.
Kun je wat meer vertellen over je samenwerking met Season of Mist voor Something Wicked Marches In?
In Europa gaat dat heel erg goed. Hier doen ze geweldig werk! We wachten nog wel op een soort van ‘doorbraak’ in de Verenigde Staten en weten niet waar daar het ‘probleem’ ligt. Er is wel voor een paar coole licentie-deals gezord in Japan, Brazilië en Rusland. Ik ben erg blij met die samenwerking en ik kan niet wachten op ons volgende project!
Het artwork is ontwikkeld door de Poolse kunstenaar Zbigniew M. Bielak. Heb jij hem hiervoor gevraagd? Hij heeft natuurlijk ook de albumhoes van Esoteric Warfare ontworpen!
Ja, volgens mij was dat inderdaad mijn idee. Misschien was het ook Michael van Season of Mist. We hadden het over artwork en Michael noemde die naam. Ik wilde een heel andere kant opgaan met het album. Het was uiteindelijk mijn beslissing om hem in te huren.
Waar kwam het concept van het artwork vandaan? Hoe ging dit creatieve proces?
Ik stuurde Zbigniew M. Bielak wat teksten en vroeg hem daarbij wat hij voelde, wat hij zag. Hij voelde een soort Romeinse, zegevierende sfeer. Hij startte met schetsen en ik realiseerde me dat dit echt zo’n twee jaar lang kon gaan duren. Het artwork is zó erg gedetailleerd, daar zit een hoop werk in. Maar ik vind het erg mooi. Je kunt er urenlang naar staren en steeds nieuwe dingen in zien. Je kunt er je eigen idee in creëren. Het is een heel compleet stuk werk. Het is het belangrijkste om te werken met artiesten die onder je huid kunnen kruipen. Ik wil niet zomaar iets randoms bij mijn muziek. Voor mij is er een verbinding tussen de visuele artiest en de muzikale artiest. Daarom moet alles passen als een handschoen. Tezamen, maar ook apart van elkaar moet het kloppen. Dat verbetert het hele pakket.
Die stelling reflecteert ook op jou, dat je jezelf niet als muzikant, maar als artiest ziet.
Ja precies, daarom staat het goed op zichzelf. Het is een mooi, doordacht stuk met een eigen aura en haast een eigen leven.
En Zbigniew M. Bielak heeft natuurlijk veel ervaring met metalbands. Hij maakte eerder artwork voor Watain, Paradise Lose en Ghost…
Ja, hij is een eersteklas kunstenaar. Ik heb veel bewondering voor hem.
Jullie zijn nu druk bezig met het vervolg op Something Wicked Marches In. Geweldig nieuws natuurlijk! Wat is je nieuwe inspiratie voor de plaat? Kun je al vertellen over het thema? Is het een duidelijke opvolger van de debuutplaat, of gaat het een andere kant op?
Ik weet nog niet zeker wat het gaat worden, maar interessant wordt het zeker. We hebben de afgelopen tijd in Texas allerlei muzikale ideeën verzameld en we hebben inmiddels genoeg voor een heel album! Sommige ideeën zullen veranderen, sommige zullen verder worden ontwikkeld en sommige zullen hetzelfde blijven. We zitten nu nog erg vroeg in het proces, dus ik kan nog niet precies zeggen wat het gaat worden. Het zal wel weer erg bruut worden en de mix tussen black- en death metal zal ook aanwezig zijn. Het gaat wel wat meer zwaarmoedig worden, of zelfs melancholisch bij vlagen. De vibe zal iets melodischer van aard zijn dan op Something Wicked Marches In. We gaan dus wel een iets andere kant op, maar ons debuut is ook zo’n open canvas. Je kunt er vele kanten mee opgaan. We onderzoeken waar wij als band toe in staat zijn.
Volgend jaar toeren jullie met 1349 en Abbath door Europa. Jeetje, wat een droom line-up zeg!
Ja, hier kijken we zo erg naar uit! We zijn nog niet in staat geweest om zoveel te toeren met Vltimas als we wilden. We hebben gewacht op de juiste tour en deze staat natuurlijk al voor een lange tijd gepland. In de Verenigde Staten wachten we nog steeds op een passende tour. We hebben wel wat aanbiedingen gehad, maar die hebben we afgeslagen. Het is belangrijker om te wachten op het juiste, dan om meteen het eerste het beste aan te grijpen. Maar ik kijk dus erg uit naar onze tour met Abbath en 1349, dit zijn allemaal zulk goede bands die ook alle een eigen publiek trekken. Er zijn vele Noren op deze tour, dus dat is erg leuk voor mij!
En jullie zijn inmiddels ook geboekt voor een aantal grote festivals, zoals Graspop Metal Meeting!
Ja, dit was zo mooi! We hadden net gespeeld op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival en dit was een héél erg leuke ervaring. Dat festival is zo goed georganiseerd. Een paar dagen later werden we benaderd door Graspop Metal Meeting, dus we dachten leuk, terug naar België! Ik denk dat we iets goed hebben gedaan in Kortrijk. Het zal interessant zijn om ons volgend jaar weer te zien spelen, want het zal me niet verbazen als er nieuwe nummers aan de setlist worden toegevoegd.
Wil je tot slot nog iets anders kwijt aan je fans in België en Nederland?
Ja, ik werk aan mijn tweede album van Earth Electric. Hiermee gaan we ook al een heel onverwachte kant op. Misschien komt het door de tijd waarin we leven… Op deze plaat komen ook akoestische passages. Ik ben er erg enthousiast over!
Wat leuk, ik kijk ernaar uit! Dank voor dit gesprek en tot ziens in Doornroosje op 25 januari!
Jij ook bedankt, graag tot dan!
Links: