Tijdens Alcatraz in Kortrijk was een tent voltijds volgeboekt voor Belgische bands, op Graspop doet Red Bull uitsluitend leveringen met Belgische bands en ook elders in het Belgische land zijn er Belgische labels die zich uitsluitend richten op Belgische metal en rockbands. Eén van de toppers die de laatste tijd steeds meer bijval krijgt is Celestial Wolves, getuige ook de review van de plaat Call of the Void. Tijd voor een interview, dat is een feit. Met de ganse band meteen.
Jullie zijn afkomstig uit Herzele dacht ik, en jullie repeteren in Sint-Lievens-Houtem? Klopt dat nog?
Inderdaad, de band is ooit ontstaan in Herzele, maar kent zijn uitvalsbasis in Sint-Lievens-Houtem. We delen/deelden trouwens deze ruimte met andere bands en muzikale projecten en sommige hadden enkele huidige leden en ex-leden in hun rangen. Ook The Jack London Show – waarvan een bandlid ooit nog stand-in gitarist was bij ons – heeft er een tijdje in geresideerd. Momenteel wordt de ruimte enkel gebruikt door ons en een nevenproject van onze bassist. Als we ’t zo lezen, dan zijn de meeste muzikale projecten echt met elkaar verbonden.
Wie zijn jullie – uit wie bestaat de band?
De huidige line-up van Celestial Wolves bestaat uit de broers Joris en Wouter De Bolle, Thierry De Zutter, Jelle Lefebvre en Dieter Verbeken.
Sinds 2011 is het een lange zoektocht geweest naar een volledige line-up. Is die nu ietwat stabiel?
Het is ietwat vreemd, maar een rode draad in onze geschiedenis – op het vlak van line-up – is echt wel de veranderingen die er geweest zijn.
Het eigenlijke ontstaan van de band ligt ver vóór 2011, wanneer voormalig gitarist Johannes en Joris in het lokale stadspark van Zottegem vaak samen kwamen om te jammen. In die periode programmeerde vzw Lootgenot – dat al enkele edities van Dunk!rock/Dunk!festival achter de rug had – voor het eerst internationale acts op het festival. Met bands als Ef en God Is An Astronaut te zien, die dan lang nog niet zo gekend waren, is het idee echt gegroeid om een ‘post-rock’ band te beginnen. Die bands speelden toen trouwens voor pakweg twintig man, wat het redelijk legendarisch maakt. De editie van 2008 kunnen we dus beschouwen als het startpunt van de band, hoewel het nog tot 2011 zou duren om die te vervolledigen. Een jaar later vonden we een bassist, Ruben, maar was het moeilijk was om een drummer te vinden.
Die zoektocht duurde tot 2011: Mathieu komt over van een andere band. Alleen wilde één van hun gitaristen ook wel in een post-rock project stappen. Aanvankelijk wisten we niet goed of drie gitaren zouden lukken. Gelukkig, al na enkele repetities bleek dat een goede zet en zo vervoegde Dieter ons kwartet. Hiermee dachten we eindelijk een volledige band te hebben, maar om praktische redenen neemt Wouter de plaats van Ruben in op de bas ergens begin 2012, waarna we nog tweemaal een personeelswissel hadden. Johannes was om persoonlijke redenen in 2013 slechts deeltijds actief bij de band en besliste in 2014 om definitief te stoppen. Pas een half jaar later vervoegde Thierry ons op de gitaar. De voorlopig – en hopelijk – laatste verandering kwam in 2016: om muzikale redenen hebben we toen besloten om afscheid te nemen van Mathieu. Het was een gewaagde sprong, maar Jelle is een meer dan waardige vervanger.
De personeelswissels kwamen ook telkens op een wat moeilijk moment, waardoor het allemaal redelijk turbulent was. Elke verandering heeft een behoorlijke impact gehad, maar heeft ook voor groei gezorgd. Met de huidige constellatie hopen we vooral zo lang mogelijk door te gaan.
Hoe omschrijven jullie de muziek die jullie maken zelf? Instrumental – melodic – dynamic – powerful. Dat zijn de vier kernwoorden, maar wat is het eindresultaat?
Het hoofdidee van onze muziek is en blijft: instrumentaal. En melodisch. En dynamisch. En krachtig. We kozen bewust voor deze vier kernwoorden om twee redenen. Het geeft de luisteraar een idee van welke muziek wij brengen, zonder ons vast te rijden in een ‘hokje’, daarvoor zijn de begrippen te vaag. Voor onszelf zijn die kernwoorden een houvast wanneer we nummers schrijven, ze behoren tot de grote kapstok.
Als eindresultaat willen we vooral bekomen dat onze nummers een soundtrack kunnen vormen bij het verhaal van de luisteraar. Dat zal voor iedereen bij elk nummer anders zijn; muziek is nu eenmaal emotie.
Waarom de naam Celestial Wolves?
Een bandnaam vinden is niet zo makkelijk, vonden we. We hebben heel wat dingen geprobeerd en voor ons bekte deze wel goed.
Waarom hebben jullie geen zanger?
Om de eenvoudige reden dat niemand van ons echt kan zingen. In Jericho zit een soort van scream, een muzikale aanvulling. Als we in de toekomst nog vocals zouden integreren, is het vooral als extra laag bedoeld. Het is echter niet zo eenvoudig als je al met drie gitaren zit, om alles zijn eigen plek te geven, maar uitgesloten is het dus zeker niet.
Elke bandlid heeft wel zijn eigen muzikale achtergrond en dat maakt het echt wel interessant. Het geeft enorm veel mogelijkheden, hoewel het niet altijd makkelijk is om tot een gemeenschappelijk brouwsel te komen. Van onze inspiratiebronnen hebben we ooit eens een ‘Essentials playlist’ gemaakt op Spotify, daarin staan toch wat gemeenschappelijke bands.
Hoe zijn jullie bij Dunk!records terecht gekomen?
Onze muziek past perfect bij de identiteit van het label. Ze zetten vooral in op het nichegenre waarin wij ons bevinden. Los daarvan is de labelmanager een heel goede vriend en werken enkele van onze bandleden ook mee op het festival en zijn actief in de vzw. Dat maakt dat de stap heel klein is. We zijn wel eeuwig dankbaar voor de kansen en de steun de we van hen krijgen, want gelet het voorgaande lijkt het dan eenvoudig en logisch, maar dat is het allemaal niet.
Ik hoorde ergens de zin ‘de fascinatie voor die dingen die misschien er niet helemaal zijn’ vallen, in de context van het nummer Call Of The Void . Wat is daar van aan?
Op Call Of The Void hebben we gekozen om te werken rond anomalieën. Ergens is die titel ook een soort van anomalie, want je gaat niet zomaar inrijden op je tegenligger noch van de rand van een afgrond springen omdat die gedachte even door je hoofd schiet. Voor de nummers hebben we concreet gezocht naar één anomalie per continent. Niet elke anomalie is een anomalie an sich dan wel een interpretatie in de lijn van het concept, bijvoorbeeld Karoshi.
Wat zijn jullie ambities?
Op korte termijn zijn dat vooral shows en eventueel nog een korte tour. Op lange termijn is dat opnieuw gaan schrijven en beginnen werken aan een volgende plaat.
Wat was hoogtepunt van 2019 tot nu toe?
Sinds de release van Call Of The Void hebben we heel wat mooie dingen beleefd. Ik denk dat dit jaar Rock Herk één van die hoogtepunten is. En ons optreden op Dunk!festival natuurlijk!
Favoriete albums 2019 tot nu toe, een stuk of zeven. Geef eens wat tips!
Devin Townsend – Empath
Rafael Anton Irisarri – Solastalgia
Beth Gibbons & Polish National Radio Symphony Orchestra – Hendryk Górecki Symphony Nr 3
Benoît Pioulard & Sean Curtis Patrick – Avocationals
A Swarm Of The Sun – Woods
Swervedriver – Future Ruins
Her Name Is Calla – Animal Choir
Nog een woordje voor onze lezers?
Blijf naar muziek luisteren en verruim je blik!
Doen we. Bedankt!
Links: