Dool is op Graveland muzikaal gezien de vreemde eend in de bijt. Maar omdat we een recensie plaatsten van het nieuwe album en we een Nederlandse band graag in de spotlight zetten, besloot Zware Metalen een interview aan te vragen. De zeer sympathieke manager liet binnen no-time weten dat dit geen probleem was. Als ik me op het afgesproken tijdstip backstage meld, is alleen vocalist Raven van Dorst in de backstageruimte. Die stelt voor om samen op zoek te gaan naar de manager en we hebben hem snel gevonden. Het interview kan worden afgenomen maar de band en het festival zitten letterlijk in zwaar weer: er dreigt een enorme hagelbui neer te storten boven Hoogeveen waarbij er kans is op zwaar onweer. Het is op dat moment twijfelachtig of Dool mag spelen. (Later zal blijken dat het KNMI er weer eens naast zit, want op een stevige regenbui na is er weinig aan de hand). Nick Polak en Omar Iskandr (het gitaristenduo van Dool) nemen alle tijd voor het beantwoorden van de vragen en The View Photography levert de live foto’s. Voorafgaand aan het interview vraag ik of er zaken zijn waar Dool liever niet over praat. Nick en Omar laten weten dat ze persoonlijke teksten van Raven niet uit kunnen leggen maar voor de rest zijn er geen taboes.
Goedenavond. Hoe is het?
Nick: Ja… Dat kun je dus echt niet aan me vragen, hahaha. Nee, serieus. Het gaat echt super goed! Ja blij, we hadden het er net al over: het is een beetje spannend of de show doorgaat maar we duimen van wel! We zijn heel erg blij dat we weer aan het spelen zijn. Vorig jaar zijn we bezig geweest met het maken van de plaat en nu gaan we weer lekker toeren.
Zijn jullie op tour dan?
Omar: Nou ja, toeren… Tussen haakjes dan, maar binnenkort hebben we wel een klein tourtje in Frankrijk, Spanje en Oost-Europa. Maar we doen ook veel losse shows.
Omar: Goed! Verbazingwekkend zelfs. We zijn erg blij met hoe de plaat heeft uitgepakt. De reviews zijn ook veelbelovend en ze pikken er dingen uit waar we veel tijd in hebben gestoken en goed over hebben nagedacht. We zien dat veel recensenten diep in de plaat duiken en dat eruit halen. Dat is wel super cool om te zien. Van de verkoopcijfers heb ik geen idee maar hij wordt wel goed ontvangen. Ook van de fans krijgen we super goede reacties en ook dat is leuk.
Nick: Het voelt toch een beetje alsof je je kindje de wereld in laat. En dan is het leuk om terug te lezen welke referenties mensen eraan geven.
Zijn er ook dingen die je verbazen als je recensie leest?
Omar: Eh, goede vraag. Soms verbaas ik me over referenties aan andere bands. We werden een keer vergelen met The Byrds. Ik vond het wel een mooi compliment maar misschien wat vergezocht.
Nick: We vermengen best veel verschillende stijlen in onze muziek. Ik vind het dan wel grappig als sommige recensenten het samen proberen te vatten in iets heel kort en bondigs. Er komen soms de raarste omschrijvingen van onze muziek voorbij en ik vind het wel lachen om dat te zien. Soms hebben ze moeite om ons in een hokje te plaatsen en dan komen ze met een heel grappig hokje aanzetten.
De titel van jullie nieuwe album is The Shape Of Fluidity. Zit daar een betekenis achter?
Nick: Dit is een plaat die gaat over zoeken, tussen dingen in zitten en niet goed weten waar je precies past. Tegelijkertijd ook over het omarmen daarvan: je hoeft nergens bij te passen of in een categorie te vallen.
Omar: Juist die fluïditeit, ergens tussen door kunnen gaan en daar de spotlight op zetten. Dan kun je zien: dit vormt ons. De muziek meandert af en toe wel tussen verschillende stijlen. Maar de teksten ook. Dat dit mag en dat er ruimte voor kan kan zijn.
Nick: Het is ook een plaat die echt gaat over over identiteit en over onze identiteit. En dan kan je het ook hebben over over een soort muzikale identiteit natuurlijk. Maar ook onze identiteit als mens die verandert in een wereld waarin er heel veel wordt verwacht van je. Hoe houd je je daarin staande zeg maar. Dat is ook een beetje een soort overkoepelend thema.
Klinkt best filosofisch…
Nick: Dat zie je ook een beetje terug in de vlag hè. Het is een fluïde vlag, eigenlijk een soort blanco canvas, die staat voor iedereen. Daarnaast is een vlag natuurlijk ook een soort van belangrijk punt voor identiteit, zo kwamen we op de titel. En dat is het overkoepelde van de plaat.
Omar: Een vlag is altijd iets van: “dit zijn wij” en dat kan een band, een voetbalteam of politieke beweging of whatever zijn. Hiermee zeggen wij: “dit zijn wij”, maar wat we dan zijn, dat kan eigenlijk alles zijn.
Het maken van dit album duurde anderhalf jaar. Was het zo’n zware bevalling?
Omar (gretig en bijna fel): Nee helemaal niet! Volgens mij is het juist allemaal heel organisch verlopen. Het was ook voornamelijk een heel fijn en leuk proces. Anderhalf jaar klinkt lang maar voor mijn gevoel viel dat wel mee. Maar de laatste show die we deden (in de Arminiuskerk in Rotterdam was dat) en het moment dat we de studio instapten zaten elf maand of zo.
Nick: Ik denk de muziek ook erg gelaagd is. Dat duurt gewoon lang om te laten groeien en bezinken als je componeert. Sommige nummers zijn vrij snel ontstaan maar aan sommige hebben we best wel lang lopen schaven en dingen veranderen. Soms wat toevoegen en dan weer wat weghalen. Ik denk dat je zo’n plaat als dit niet kan schrijven in een korte tijd. Soms heb je een plaat die is geschreven in vier dagen in een uiting van totale creatieve uitspatting. Dat kan, maar deze is wat meer overdacht en het was ook goed om er gewoon de tijd voor te nemen.
Die gelaagdheid waar je het over had, hoor je ook goed terug.
Omar: Mooi dat je dit terug hoort.
Nick: Soms moeten dingen een beetje borrelen ofzo voordat dingen echt een plek krijgen. Aan sommige dingen hebben we inderdaad flink geschaafd. Aan sommige nummers wat meer dan aan andere. Soms verdwenen er stukken muziek bij het componeren en daar kwamen soms weer andere dingen voor in de plaats. Op sommige momenten werkten bepaalde stukken nog niet en dat moest dan nog even borrelen, maar desondanks is het wel een organisch proces geweest.
Zijn jullie bij het schrijven van The Shape Of Fluidity met helemaal niks begonnen of waren er nog wat ideetjes die je had liggen?
Omar: Ik denk dat wel, dat de eerste ideetjes een beetje vorm hebben gekregen toen we weer aan het optreden waren met Summerland. Maar daarna zaten we in die lockdown-periode en toen konden we heel lang niet spelen. Voor mijn gevoel kwam het juiste gevoel terug toen we weer live gingen spelen. Toen kregen we ook weer inspiratie. Maar het is wel echt raar dat we dus even een korte break hebben genomen van het spelen van shows. Daarna is het schrijfproces wel echt in een stroomversnelling geraakt. We hadden al wat dingen liggen maar het is niet zo dat we dingen hebben gebruikt die eigenlijk van een vorige plaat nog over waren en die we dan opnieuw hebben herschreven ofzo. Het is wel echt nieuw materiaal allemaal.
Wat is volgens jullie het grootste verschil tussen The Shape Of Fluidity en de vorige?
Nick: Nou, het proces van schrijven is heel anders geweest. Raven was eigenlijk altijd degene die voornamelijk de kar trok, voornamelijk qua songwriting. We noemden net al dat de vorige plaat is uitgekomen tijdens de pandemie, wat voor Raven resulteerde in een soort creatieve depressie. Daarna zijn Omar en ik heel veel gaan schrijven en hebben Raven daar een beetje uit getrokken. Dit heeft erin geresulteerd dat het qua songwriting, maar ook wat betreft het maken van de plaat, veel meer een groepsproces is geworden in vergelijking met de vorige twee. Ik denk dat je dat ook wel terug hoort. Ik denk dat er qua songwriting ook wel veel van jou in zit, Omar.
Omar (heftig knikkend): Klopt. Maar ook wel wat van Vincent, onze nieuwe drummer. Hij is er natuurlijk bij gekomen. Michel is anderhalf jaar geleden gestopt.
Is de wisseling van drummers een beetje rustig verlopen en zag je het aankomen?
Omar: We zagen hem niet per se aankomen. Michel is altijd heel goede vriend van ons geweest en is dat nog steeds, maar die had gewoon andere andere keuzes in het leven te maken. Bepaalde dingen zijn moeilijk te combineren in het leven met een toerende band, weet je.
Nick: We hebben wel shows gespeeld met zijn allen terwijl we al wisten dat hij ermee zou gaan stoppen op den duur. Dus we hebben wel al gezocht naar een vervangende drummer toen hij nog shows met ons aan het spelen was. Ik heb wel eens eerder in een band gespeeld waar een wisseling in de bezetting kwam die heel abrupt en ingewikkeld was. Deze voelde best wel natuurlijk.
Omar: Ik denk dat het meest spannende niet eens het muzikale gedeelte was. We zitten in de fijne positie dat we een heel leuke en gezellige groepsdynamiek hebben. We zijn ook gewoon maten die graag bier met elkaar drinken, ook buiten de band. Dan ben je toch een soort van familie, weet je wel. Als je dan iemand vervangt… Dat was nog hetgeen wat ik het meest spannend vond.
Je bedoelt dat het muzikaal en op persoonlijk vlak met klikken?
Omar: Ja, dat is vijftig procent van het proces… Misschien zelfs wel meer. Neem een dag als vandaag. Je staat dan een uur met zijn allen op het podium maar je bent tien uur met zijn allen onderweg. Die negen uur buiten het podium om moeten ook leuk zijn. Ik denk dat je daar ook beter van gaat spelen. Het is fijn als je het met zijn allen leuk hebt en het gevoel hebt dat je met zijn allen een passie aan het uitdragen bent. Ik denk dat je daar ook veel zelfverzekerder van bent op het podium. Ik denk dat het publiek dat ook ziet. Zeker als je onderling dynamiek hebt. Dat straalt toch uit naar het publiek.
Jullie willen live natuurlijk de nieuwe plaat promoten. Fans willen natuurlijk ook altijd wat ouder werk horen. Is het lastig om een setlist samen te stellen? Meestal zo rond de derde plaats wordt het een beetje lastig?
Omar: Ik denk dat we wel de keuze hebben gemaakt dat we vooral nummers spelen waarvan wij geloven dat we ze willen spelen. Er zijn nummers van de vorige platen die misschien wel tot de populaire nummers van die plaat behoren, als de kijkt naar de cijfers op Spotify ofzo. Die spelen we soms niet omdat wij denken dat ze minder in de setlist passen nu. Ik weet niet… Ik had ook heel erg het gevoel, toen we een single moesten gaan uitkiezen voor deze plaat, dat alles wel een single had kunnen zijn. Daarom kiezen we ervoor om vooral heel veel van de nieuwe plaat te spelen.
Nick: We doen zeker ook nog wel wat oudere tracks. Maar het is inderdaad wel lastig want het zijn ook toch ook wel een beetje verschillende platen, dus soms hoor je wel eens mensen die zeggen: “Nou deze nieuwste, die vind ik echt wel echt verreweg mijn favoriet”. Andere mensen zeggen: “Ja, ik mis toch een beetje die sfeer van Summerland“. Je kan niet iedereen tevreden houden dus uiteindelijk begin je gewoon bij jezelf en denk je wat je zelf nou een heel vette set zou vinden. Daar begin je mee en ja, daar ga je eigenlijk gewoon van uit. En ik denk dat mensen dat ook wel waarderen.
Omar: Ik vind het ook wel een luxe positie dat je een beetje kan spelen met het feit dat je niet elke show dezelfde set doet en dat er meer ruimte is om als band te zeggen: “Zullen we dit nummer weer eens gaan doen?”. Misschien komen er wat dat betreft op een gegeven moment wel weer verrassingen voorbij.
Is er iemand die bepaalt wat jullie wel of niet spelen of is dat een groepsproces?
Nick: Het is denk ik wel een groepsproces, maar als er iemand zegt dat hij een bepaald nummer echt niet wil spelen en diegene heeft er een een heel goede reden voor, bijvoorbeeld om speltechnische redenen, dan doen we het niet. Als het qua techniek ingewikkeld is ofzo, dan spelen we een nummer niet.
Omar: Maar dat is nog niet voorgekomen. Het is niet echt ingewikkeld eigenlijk. Tot nu toe hebben we niet heel veel moeite met het maken van een setlist. Ook met het bepalen van de volgorde van nummers die we live spelen, hebben we geen grote problemen en loopt het lekker. Ik vond het heel leuk toen we de cd-presentatie hadden in de Annabel in Rotterdam. Toen konden we heel lang spelen. Volgens mij iets van een uur en veertig minuten. Dan heb je gewoon heel veel tijd dus toen konden we ook echt een paar oude nummers, die we echt heel weinig meer spelen, weer een keer doen. Dat was heel cool om te doen en dan merk je dat daar fans komen die je band al langer kennen. Het is dan wel leuk dat je ze trakteert op een paar oudere nummers die live niet meer vaak langskomen. Dat merk je dan ook aan de publieksreactie, dat is heel vet om te zien. Op een festival is het anders omdat daar relatief veel mensen zijn die de band nog niet kennen.
Kunnen jullie live alles spelen wat op de plaat staat?
Dat ga je zo zien!
Dat hopen we dan, als de weergoden meewerken. Hahaha.
Nick en Omar in koor: Ja, laten we het hopen. Hahaha.
Nick (serieus verder): Op Roadburn hebben we de hele plaat live gespeeld. Volgens mij niet precies in de volgorde zoals die op het album staat maar we kunnen alles dus live spelen.
Omar: We hebben bij het opnemen geen studiotrucjes toegepast die we live niet kunnen doen. En ik denk dat het live ook niet hetzelfde hoeft te klinken als op een plaat. Ik vind het gaaf als ik een band ga kijken en ik niet het gevoel heb dat ik net zo goed de de plaat op had kunnen zetten. Er zijn ook bands die live nummers ten gehore brengen en dat klinkt dan gewoon hetzelfde als op de plaat. Ik zag Ghost een keer live en die hadden zoveel dingen op band meelopen dat ik net zo goed naar de cd had kunnen luisteren. We moeten wel een beetje organisch blijven.
Ik weet niet of je vandaag al lang op Graveland bent maar het is voornamelijk black- en death metal wat hier speelt. Jullie zijn de vreemde eend in de bijt. Zijn jullie zenuwachtig of denk je: “We gaan gewoon ons ding doen en we zien wel?”
Omar: Dat laatste.
Nick: Zeker! We zijn ook allemaal binnen de band niet onbekend met black en death. We komen uit de meer extremere metalstijlen en dus voelt het niet onnatuurlijk om hier te zijn. Ondanks dat misschien de muziek dan op het eerste oog wat anders kan klinken. Maar ik heb eigenlijk toch wel het idee dat de fanbase redelijk overlapt enzo. En er spelen bevriende bands waar we “hoi” tegen zeggen. En we zagen vrienden van ons in het publiek toen we net een rondje aan het lopen waren op het terrein, dus het voelde allerminst onnatuurlijk of dat we hier echt heel vreemd zijn ofzo. Ondanks dat er muzikale verschillen zijn, want we weten ook wel dat Tsjuder en Dool erg verschillend zijn, hahaha. Van de ene kant is Dool moeilijk te categoriseren maar van de andere kant hebben we heel veel invloeden. Blijkbaar van The Byrds tot meer extremere metal. Ik denk dat je dat er allemaal in terug hoort en op een bepaalde manier past het dan net zo goed op Graveland, Roadburn of Pinkpop.
Omar: Weet je, op Pinkpop worden we ook gezien als de vreemde eend in de bijt. Maar toch werkt het wel altijd om op een festival te spelen waar we het buitenbeetje zijn.
Jullie achtergrond ligt dus in de extreme metal?
Nick beantwoordt de vraag even voor Omar: Hij heeft een achtergrond in de black metal. Je komt toch uit die hoek?
Omar: Zeker! En JB natuurlijk, ook Raven is er trouwens niet vies van. Niemand in Dool is eigenlijk vies van black of death. Vincent heeft in het verleden ook wel extreme metal gespeeld. We hebben in Dool ook wel wat folk- en proginvloeden. Zie het maar als een grote melting-pot van invloeden. Als luisteraar is het misschien niet altijd te horen maar soms gebruiken we een gek gitaargeluidje en dat komt dan van een Deathspell Omega-plaat. Soms gebruiken we ook een riffje uit de stoner hoek. Niemand zou die twee uitersten met elkaar in verband brengen maar dat is wel hoe het creatieve proces bij Dool verloopt.
Oké, ik ben door mijn vragen heen. Bedankt voor jullie tijd en we geven de band altijd het laatste woord, dus kom maar op.
Omar: Super bedankt aan iedereen die de plaat heeft beluisterd, gekocht of naar een van onze shows is gekomen. Supervet dat we weer op de planken kunnen staan! Mooi ook dat we op een festival als Graveland kunnen staan. Al deze dingen houden de scene levend. Hetzelfde geldt voor de lezers en schrijvers van Zware Metalen. Jullie houden deze muziekstijl in leven en dat is mooi om te zien!
Links: