De coronacrisis ligt ondertussen alweer enkele jaren achter ons, maar niemand zal het leed dat de pandemie veroorzaakte nog vergeten. De lockdown was gelukkig niet enkel een periode van kommer en kwel, maar voor velen ook een moment van herbronning. Zo ook bij Josh Fury, die na het verscheiden van King Hiss nood had aan een nieuwe uitlaatklep. En dat werd Dudsekop, een zelfverklaarde “ode aan de eigen platencollectie”. In die platenkast stond duidelijk vooral veel black metal, want het debuutalbum Liksems (2022), volledig geschreven door Fury en opgenomen samen met drummer Bert Guillemont, was een zwartgeblakerd pareltje, weliswaar met heel wat invloeden van “buitenaf”. Dudsekop hangt namelijk niet krampachtig vast aan het predikaat “black metal”, maar geeft er zijn eigen twist aan. Dit resulteerde in een debuut met een uniek, fris geluid vol verrassingen. De grootste verrassing was misschien wel terug te vinden in de teksten, die volledig in het Ieperse dialect waren ingezongen. Gedurfd, maar met een zeer geslaagd resultaat.
Een jaar later kregen we de EP Plukkevort voorgeschoteld: een verderzetting van de catchy, complexloze en ondertussen zeer herkenbare stijl van Liksems, maar iets donkerder en harder dan zijn voorganger. Een aantal nummers van Plukkevort werden ook opgenomen in album nummer twee: Wuk Emme Nog Van Leevn (2024), dat een bevestiging werd van de kwaliteit die Dudsekop elk jaar weer levert.
Je kan er bijna je klok op zetten, maar jawel, op veertien maart komt de eerst single (Kruss) uit van een nieuwe EP Godvergeten. Nieuw werk van Dudsekop, dat is uiteraard de perfecte aanleiding voor een eerste interview met Zware Metalen. Bassist Nico Degroote staat ons te woord om zo de mistsluiers die over deze Dudsekop in de Ieperse metalloopgraven hangt toch gedeeltelijk te laten optrekken…
Dag Nico! Bij Zware Metalen proberen we steeds extra aandacht te besteden aan bands “van eigen bodem”. Onze nadruk ligt van nature vooral bij black metal en als er dan quasi vanuit het niets plots een interessante, unieke, black metal geïnspireerde band opduikt uit Ieper, dan zijn we uiteraard op slag fan! Het heeft even geduurd, maar eindelijk kunnen we jou aan de tand voelen over de oorsprong en evolutie van Dudsekop, de nieuwe blackmetalsensatie van de Westhoek. En over de nieuwe EP, natuurlijk. Maar zeg eens, hoe zou jij de stijl van Dudsekop eigenlijk zelf definiëren, want jullie spelen toch geen zuivere black metal…?
Allereerst bedankt voor het compliment. Dudsekop is inderdaad geen zuivere blackmetalband. Om uzelf zo te kunnen noemen moet het toch wat verder gaan dan dat. Dan bedoel ik niet alleen op muzikaal vlak, maar vooral ook op persoonlijk vlak. Black metal is in onze ogen veel meer dan muziek alleen. Het is een gevoel en het moet een bepaald gevoel oproepen. Wij zien onze band meer als een afspiegeling van wat ons allemaal muzikaal kan bekoren, met één gemene deler, onze liefde voor het blackmetalgenre. Persoonlijk zijn we allemaal héél open-minded als het over muziek gaat, en dat maakt spelen in deze band zo interessant. Ik denk ook dat je dit duidelijk kan horen in onze nummers. Laatst noemde iemand ons een ‘gateway’ band, wat ik persoonlijk als een compliment zag, omdat dat ook wil zeggen dat we een breed publiek kunnen aanspreken zonder ons echt vast te pinnen op één bepaald genre. Noem ons maar gerust een ‘blackened’ metalband als het toch een naam moet krijgen.
Ben je akkoord als ik zeg dat de toon sinds Plukkevort wat donkerder, ernstiger en harder, zeg maar meer black metal is geworden, in vergelijking met de debuutplaat? Die tendens zet zich duidelijk ook voort op Godvergeten, dat een paar loeiharde tracks bevat. Heeft dit te maken met de veranderde samenstelling van de band, in vergelijking met de begindagen?
Dit kan je inderdaad wel stellen. Toen Josh me contacteerde om deel uit te maken van de band, was ik meteen enthousiast omdat ik fan was van zijn werk. Toch mocht het wat mij betreft zowel vocaal als muzikaal iets agressiever. Wouter legde dan weer de nadruk op sfeer en een repetitieve songstructuur. De vocals en de presence van Tijs zorgen ook voor een onmiskenbare meerwaarde. Zijn energie en podiumuitstraling tillen onze live-optredens naar een hoger niveau en geven de muziek een extra dimensie. Het is de combinatie van al die invloeden, die sinds het debuut, dat als soloproject begon, de band nu maakt tot wat die is. Een natuurlijke evolutie.
“Een ode aan de eigen platencollectie”, zo werd Liksems indertijd aangekondigd. In welke mate is jullie platenkast momenteel nog steeds een bron van inspiratie? Of is het schrijven van de muziek ondertussen vooral een groepsgebeuren, waarin iedereen iets bijdraagt?
Sowieso blijft onze platenkast de grootste vorm van inspiratie, met dat verschil dat het er nu vijf zijn in plaats van de twee bij het debuut. We inspireren elkaar ook heel hard op dat vlak. Er wordt onderling heel wat muziek gedeeld; ook stijlen waar we misschien eerst geen aandacht aan zouden geven. Het schrijven zelf is vooral naar de afwerking toe een groepsgebeuren. Meestal komt Wouter of Josh met een basisidee voor een nummer, of zelfs een volledige song of tekst, en kan iedereen daar zijn bijdrage aan leveren. Er zijn ook totaal geen ego’s in de band op dat vlak. Als ik bijvoorbeeld denk dat een nummer beter zou werken met een ander drumpatroon, dan proberen we dat en zien we wat er gebeurt. De basis komt altijd van onze gitaristen.
Jullie teksten zijn integraal in het Ieperse dialect geschreven. Een unieke invalshoek sowieso, maar zorgt het er ook niet voor dat jullie muziek daardoor minder toegankelijk wordt? Dat de boodschap minder goed overkomt bij het bredere publiek? Puur instrumentaal hebben jullie wel een heel toegankelijk geluid, dus daar ligt wel een zekere discrepantie, nee?
Ik denk juist dat dit aspect het meer exotisch maakt. Denk maar aan het gevoel dat je had toen je voor het eerst de Scandinavische bands hoorde in hun moedertaal. Dit sprak toch tot ieders verbeelding? Hoe vaak heb ik Storms plaat Nordavind niet meegezongen in een fout West-Vlaams/Noors? Het is net een meerwaarde als bands dit doen. Of het nu West-Vlaams, Frans of Spaans is. Het doet je dieper graven om het te kunnen begrijpen. De laatste Invunche plaat is hier een mooi voorbeeld van.
Het is ook een ode aan onze taal en onze roots. Het dialect wordt vandaag soms in een marginale hoek geduwd, terwijl het toch een bron is van de rijke geschiedenis en folklore die we hebben. Door de hedendaagse tussentaaltjes dreigt ons dialect te verdwijnen. Dat is een spijtige zaak.
De teksten van Dudsekop zijn steeds uit het leven gegrepen en geschreven vanuit een persoonlijke en lokale invalshoek. We horen geen typische blackmetalthema’s eigenlijk, maar de dood staat wel telkens centraal. Waarom schrijven jullie geen teksten over satanisme, occulte thema’s of de gevaren van georganiseerde religie?
Omdat we van mening zijn dat er al meer dan genoeg donkerte is in het dagelijks leven om inspiratie uit te putten. Niet dat we de hele tijd depressief of kwaad rondlopen, maar de dagdagelijkse realiteit komt altijd harder binnen dan “fictieve” onderwerpen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben een hevige fan van occulte thema’s. Brandstoake van onze vorige plaat, bijvoorbeeld, had ik al een tijdje in gedachten toen ik een muurschildering zag in Beselare, waar onze drummer Bert woont, en waar er een grote folklore van hekserij is. Het voelt voor ons natuurlijker aan om persoonlijke gedachten op papier neer te pennen, met twee voeten in het hier en nu.
Wie heeft er nog nooit gedacht aan hoe hij herinnerd zal worden eens hij er niet meer is? Hoe nabestaanden rond je kist zullen staan en welk beeld van je persoon hen zal bijblijven? Het gevoel van donkere, koude winterdagen dat veel mensen weet te grijpen en in een depressie stort. Niet de meest leuke onderwerpen, maar wel voor iedereen zéér herkenbaar.
Heeft de nieuwe EP eigenlijk een centraal thema?
Na het zien van het programma “Godvergeten” bij de omroep VRT, bleven de getuigenissen van de slachtoffers (van misbruik in de katholieke kerk, -red.) door mijn hoofd spoken. Het viel me ook op hoe verslagen die mensen erbij zaten, compleet gebroken. Ik vroeg me af waarom er nooit iemand het recht in eigen handen had genomen… Misschien was dat wel nodig geweest om die zaken eerder de broodnodige aandacht te geven. De tekst van het titelnummer is dan ook vanuit dat perspectief geschreven. De rest van de nummers hebben hun eigen verhaal, maar telkens met een christelijke metafoor als leidraad.
Dudsekop lijkt wel de muzikale evocatie van dat oeroude, Vlaamse cynisme. Ben je daarmee akkoord?
Ik begrijp de associatie met het oeroude, Vlaamse cynisme. Onze muziek heeft inderdaad een donkere, rauwe kant en de teksten reflecteren vaak een bepaalde vorm van realisme, of misschien zelfs een kritische kijk op de wereld. Maar ik denk dat het te simpel zou zijn om ons te reduceren tot enkel cynisme. Er zit ook een element van verzet in onze muziek, een soort van rauwe energie die voortkomt uit frustratie, maar ook uit de wil om iets te creëren. We putten inspiratie uit verschillende bronnen en hoewel het Vlaamse landschap en de mentaliteit zeker een rol spelen, is het niet de enige drijfveer achter onze muziek. We proberen een authentieke stem te vinden en die stem is complexer dan enkel cynisme.
Wat bij Dudsekop vooral opvalt, is de schijnbaar oneindige stroom aan creatieve ideeën, onverwachte invalshoeken en catchy riffs. Waar blijven jullie het toch halen? En wie is er bij jullie vooral verantwoordelijk voor dat creatieve proces?
Het creatieve proces begint meestal bij onze twee gitaristen, die de basisideeën aanleveren. In de oefenruimte worden die ideeën vervolgens verder uitgewerkt. We hebben het geluk dat we twee sterke songwriters in de band hebben, al zijn hun stijlen totaal verschillend. Josh houdt van compacte nummers, terwijl Wouter de songs juist de ruimte geeft om te ademen. Het is die dynamiek, het samenbrengen van die twee uitersten, die onze muziek zo interessant maakt. En gelukkig gebeurt dat zonder ego’s, wat het schrijfproces enorm vergemakkelijkt. Zelf schrijf ik geen nummers, maar ik heb wel een goed oor voor hoe ze moeten klinken. Ik fungeer als een soort “Nico-filter”, waarbij ik feedback geef voordat we iets definitief maken. Qua songwriting is het een wisselend verhaal: het debuut was vooral het werk van Josh en Bert, Wuk Emme Nog Van Leevn was een gelijkwaardige samenwerking en op Godvergeten kwamen de meeste nummers van Wouter. Het kan dus alle kanten op.
De nieuwe EP is opnieuw voorzien van prachtig artwork in stijlvolle grijswaarden. Kan je daar iets meer over vertellen? Werken jullie altijd samen met dezelfde artiest?
We werken sinds de release van Wuk Emme Nog Van Leevn samen met Sulphuris, die onze ideeën telkens prachtig uitwerkt in een eigen stijl. Ze ontwierp ook ons “Sigil”-logo en hielp ons met verschillende merch-designs. Ik leerde haar kennen door haar Instagram profiel “Sulphvris”. Voor de nieuwe hoes van Godvergeten had ik een etching/engraving stijl in gedachten die ze perfect heeft uitgewerkt vanuit mijn kinderlijk voorbeeld dat ik haar doorstuurde. Ik heb het gevoel dat ze telkens haar eigen grenzen opzoekt en op die manier énorm grote stappen maakt in haar werk. Ik kijk er naar uit om de vinyl versie met dat artwork in handen te krijgen.
Klopt het dat Dudsekop voor de meesten van de bandleden momenteel hun hoofdproject, of zelfs hun enige band, is? Mag ik dan concluderen dat jullie continu samen aan nieuw Dudsekop-materiaal aan het werken zijn? Of hebben jullie nog andere lopende projecten?
Bijna iedereen in de band heeft meerdere projecten of bands, dus het is een uitdaging om de agenda’s te coördineren. Ik ben de enige met slechts één band. We werken thuis aan riffs en demo’s en als we samenkomen in de oefenruimte gaat het meestal heel soepel. Als we eenmaal tijd vrijmaken voor Dudsekop, geven we er ons volledig aan over.
De bandleden van Dudsekop hebben eigenlijk allemaal hun roots in andere genres (death metal, thrash metal, stoner, sludge…). Lukt het dan eigenlijk wel voor iedereen om zijn ei kwijt te kunnen in Dudsekop?
Sowieso. Zoals eerder vermeld hebben we een gemeenschappelijke liefde voor het genre en hebben we allemaal wel iets dat we kwijt willen of willen verwezenlijken met onze muziek. De verschillende invloeden zorgen er ook voor dat we soms een andere aanpak hebben in het schrijven van nummers en andere dingen proberen die misschien niet typisch zijn voor het genre. We hebben inderdaad allemaal onze roots in andere genres, die we ook nooit gaan verloochenen.
Dudsekop brengt sinds zijn debuutalbum, Liksems, elk voorjaar, min of meer op hetzelfde moment, een nieuwe release uit. Is dat een vaste doelstelling die jullie jezelf jaarlijks opleggen, of is het gewoon toeval?
Dit is min of meer toeval. We willen wel graag “aanwezig” blijven en we hebben er de drive en de inspiratie voor. Het is sowieso de bedoeling om frequent iets uit te brengen, zodat we niet onderaan de stapel belanden, gezien de huidige stroom aan releases. Het plan was eerder om Godvergeten als split uit te brengen met de mannen van Asgrauw. Verschillende agenda’s hebben er, van onze kant dan, voor gezorgd, dat het een EP geworden is. Zeg natuurlijk nooit nooit. Na onze show in dB’s in Utrecht klikte het goed met die mannen. Sowieso komt er weer iets aan in 2026.
Jullie hebben ondertussen al heel wat opgetreden, zowel in kleinere zalen als op een groot festival als Alcatraz. Jullie deelden ook al met heel wat gerenommeerde blackmetalbands (onder andere Rotting Christ en Ancient Rites) het podium. Hoe verliep het contact met die artiesten? Komt de muziek van Dudsekop volgens jou meer tot zijn recht in kleinere zalen, of prefereren jullie toch de sfeer van een grotere venue?
Zowel clubshows als festivals hebben hun eigen unieke charme. Ik denk dat we ons als band goed kunnen aanpassen aan elke situatie. Je moet niet te snel klagen, want het is voor elke band moeilijk om geboekt te worden. We proberen er altijd het beste van te maken. Festivals zoals Unholy Congregation zijn dan ook een enorme steun. Ze geven nieuwe bands een kans om in de spotlights te staan, wat voor ons ook een boost betekende. De shows met Ancient Rites en Rotting Christ waren absoluut hoogtepunten. Achter de schermen was de sfeer altijd ontspannen en gezellig. Het is altijd leuk om te praten met muzikanten die je al sinds je tienerjaren volgt en iedereen heeft wel een mooi verhaal te vertellen.
Is Dudsekop voor jou vooral een liveband of ligt de nadruk eerder op het uitbrengen van nieuwe muziek?
Zowel het schrijven van nieuwe muziek als het live spelen zijn essentieel voor Dudsekop. We zijn gepassioneerd over beide aspecten. We halen veel voldoening uit het creëren van nieuwe nummers, maar de energie en interactie met het publiek tijdens live optredens is onvervangbaar. We zien onszelf als een band die zowel in de studio als op het podium sterk staat. We zijn altijd op zoek naar een balans tussen beide en we hopen in de toekomst nog veel meer live te kunnen spelen.
Dankjewel om ons te woord te willen staan. Veel succes met de toekomst van jullie band! Onze support heb je sowieso!
Wie Dudsekop live aan het werk wil zien, kan op 25 april terecht in het Snuffel Hostel in Brugge voor de officiële release show van Godvergeten, als support van Wolvennest. Als dat geen mooie affiche is!
Links: