Het meest recente album Phobos is aanleiding voor Zware Metalen om eens nader met het gitaarduo Jessica Otten en Sonja Schuringa van Dictated te praten. Als locatie stellen zij Apeldoorn voor. Jessica woont daar in de buurt, Sonja heeft er ruim een uur voor in de trein gezeten. Na de eerste kennismaking stelt Jessica voor een kroegje in het centrum op te zoeken. Na een korte wandeling vinden we er een, met name Jessica vindt het ding er van buiten goed uitzien. Als we eenmaal zitten blijkt dat er voornamelijk muziek van André Hazes wordt gedraaid, er dito publiek zit en het bier van het fust wegens een technisch mankement op is. De dames installeren zich met een stout biertje en dan kunnen we ondanks genoemde ergernissen eindelijk aan het interview beginnen.
Hey Sonja en Jessica. Hoe gaat het?
Met ons gaat het goed.
Mooi en met de band?
Sonja: Ja, kut. Hahaha. Nee, serieus: we hebben net een releaseshow in Ierland gedaan. Dat was echt supertof. Het was erg leuk om weer eens met de band op pad te gaan en we zijn superblij met de reacties die we kregen op het nieuwe album. Die zijn een stuk beter dan op het vorige album. Voor ons was het erg spannend. Als je het eerste nummer de wereld in helpt, pfff…
Jessica: Op een gegeven moment kun je ook niet meer oordelen over je eigen muziek. Aan het begin denk je dat het erg goed is, maar na verloop van tijd heb je alles al zo vaak gehoord, dan weet je het gewoon niet meer. Dan ben je echt afhankelijk van anderen en wat ze ervan vinden.
Phobos is jullie derde cd. Voor sommige bands is dat de doorbraak cd. Hoe belangrijk is deze release voor jullie?
Sonja: Volgens mij vind je de definitie van je muziek op het derde album. Op het eerste album kut je maar wat aan. Het is trouwens al de tweede keer dat ik kut zeg. Ik neem aan dat je dictafoon dat wel weg piept?
Nee hoor, sterker nog: als je niet om de twee minuten scheld dan gaat er een alarm af.
Sonja: Hahaha. Maar als we ons eerste album terugluisteren, dan vinden we het echt aids. Laatst zat ik in de auto en ik zei tegen iemand: moet je dit eens horen, het is het vetste album dat je ooit hebt gehoord. Ik zette toen The Deceived aan en heb het na een nummer ook weer afgezet en onze nieuwe laten luisteren. Die klinkt volgens ons echt veel beter. Summary Of Retribution was ons eerste album, The Deceived was bruut en Phobos… Dat is ons. Dit is wat we zijn.
Jessica vult aan: Ik heb me ook nog nooit zo connected gevoeld met een album als met Phobos. Ik denk ook dat dit kenmerkend zal zijn voor het volgende album.
Heeft dit ook te maken met de line-up die veranderd is?
Jessica: Ja, misschien wel. We hebben nu al jaren dezelfde live line-up. Mensen die Dictated kennen van de line-up met de vorige cd en ons een tijdje niet live hebben gezien, zien en horen nu natuurlijk bijna een andere band.
Sonja: Voor ons voelt het alsof we al heel lang met deze line-up spelen. Daar zal het absoluut iets mee te maken hebben.
Schrijven jullie tweeën altijd de muziek?
In koor: Ja, hahaha. Behalve de drums. We weten meestal wel waar een blastbeat of dubbele bass moet komen, maar verder laten we de drummer altijd redelijk vrij. We werken altijd samen. De ene keer komt Jessica met een riff, de andere keer beginnen we weer met een riff van mij. Heel soms komt bassist Koen Verstralen ook nog wel met een idee, maar 95% komt van ons. Kijk, op een gegeven moment breekt er een tijd aan waarop je een nieuw album moet gaan schrijven. Dan ga je zitten pushen en dat zit de creativiteit in de weg. Dan doe je dus even niets en dan ineens komt het vaak. Ik weet nog dat ik een keer op de fiets zat en ineens een riff in mijn hoofd had. Die heb ik toen met behulp van mijn telefoon al neuriënd vastgelegd. De volgende dag ben ik ermee naar Jessica gegaan en toen hadden we zomaar ineens een nieuw nummer af. Dan gaan we ermee naar de oefenruimte en er als band aan werken. Je kunt wel thuis nummers gaan maken maar in de oefenruimte heb je er altijd een ander gevoel erbij. Pas dan merk je dat een refrein te lang of te kort duurt. Of dat er ergens anders iets mist. Soms komt de drummer niet uit en moet er nog wat worden aangepast. Dat doen we allemaal in de oefenruimte.
Spelen jullie de nieuwe nummers ook eerst live voordat ze worden opgenomen. Bijvoorbeeld om te kijken wat de publieksreactie is?
Jessica: Soms wel ja. Lysso hebben we wel live gespeeld. Maar er staan ook nummers op Phobos die we niet live gaan spelen. Op het album werken sommige nummers goed maar live denk ik wat minder. Het instrumentale nummer bijvoorbeeld, Glosso.
Sonja: Het klopt niet wat je daar zegt. Die hebben we wel een keer live gespeeld. Maar in principe doen we dat niet. We schrijven de nummers en nemen ze vervolgens op. En we zien dan wel of het live lukt, hahaha.
Hoe lang duurde het schrijfproces eigenlijk?
Jessica: Voor Phobos duurde dat best lang. Alles bij elkaar wel een paar maanden. Misschien wel langer. Bijna een jaar denk ik. Glosso was ons eerste nummer, dat hebben we in dat huisje opgenomen. Weet je nog Sonja?
Sonja: Oh ja, we waren op een gegeven moment samen aan het schrijven maar raakten steeds afgeleid door een tv die aanstond of een videogame. We hebben toen besloten om een huisje op de hei te huren. We zijn daar een weekend in gaan zitten met alleen onze gitaren en bier. Toen ontstond dus Glosso. Daarop vonden we een dynamiek waar we tevreden mee waren. Vanaf dat moment ging het ook steeds beter. Je kunt het schrijfproces ook niet forceren. Heel vaak hebben we een half nummer af en dan kijken we naar elkaar en denken: en nu…? En soms moet je ook gewoon in de flow van het schrijven zien te komen. Hypso, het openingsnummer van Phobos, is in een uur geschreven. We hadden al wat ideeën, maar pas in de studio hebben we alles in een uur tijd in elkaar gedraaid. Dat was ook een mooi moment. Frank Schilperoort, onze drummer, had alles al ingespeeld en vroeg naar “dat ene nummer”. Of hij dat nog moest opnemen? We hebben het toen ter plekke aan hem gegeven en hij heeft het toen vrij spontaan in gedrumd. “Doe maar zoiets”, zeiden we tegen hem. Het is nu ons favoriete nummer. Er waren ook nummers waar we wekenlang over deden. Trypo was er zo een. We hebben dat nummer vaak herschreven, in de koelkast gezet en uiteindelijk toch weer onder handen genomen.
Wanneer weet je dan dat een nummer klaar is?
Jessica: Sonja heeft dat gevoel nooit. Ik weet het meestal wel. Als Frank het in de oefenruimte heeft ingespeeld, weet ik dat het goed zit of niet. Sonja is meer van het arrangeren ook. Als ze een riff van mij hoort, kan ze die ergens aan vastplakken of er zelf iets bij schrijven. In de oefenruimte blijkt dan wel of het werkt of niet. We proberen ook wel een beetje een logische structuur in de muziek aan te houden. We willen dat de luisteraar denkt: ik hoop dat die ene riff zo nog terugkomt.
Veel bands kiezen er tegenwoordig, vaak om budgettaire redenen voor, om zelf op te nemen. Hoe gaat dat bij Dictated?
Sonja: We zijn dit keer de studio ingegaan maar dat was wel spannend. We vonden de studio niet zo heel duur. Het is wel een hoop geld hoor, daar niet van. Maar we hebben opgenomen bij Double Impact. Die zitten in Bolsward of Sneek.
Jessica: Nee man, Leeuwarden! Ergens in Friesland in elk geval, wat kan mij het schelen.
Nou breekt mijn Friese hart wel hoor (het is Oentsjerk). Maar goed, Jessica mocht deze foute kroeg al uitkiezen… Dan mag jij er logistiek naast zitten.
Jessica gaat verder: De vorige keer hebben we in Soundloge opgenomen. Tenminste voor de drums en zang. De rest hebben we thuis opgenomen. Nu zijn we dus als band de studio ingegaan en moesten alle instrumenten er binnen een paar dagen opstaan. Voor ons was het destijds de eerste keer dat we onder tijdsdruk opnamen. Ik zou het een volgende keer wel weer zo willen doen. Sonja niet. Dat kwam ook omdat er op haar gitaar een tremelo zit. Als je alleen maar naar dat ding keek dan was hij al vals. We hebben er toen wat aan moeten sleutelen. Toch bleef het wringen en schuurde hij steeds net tegen het valse aan. Dat heeft heel veel tijd gekost. Als we dit technische probleem niet hadden gehad, dan hadden we wat meer ademruimte gehad. Nu moesten we de gitaar heel vaak stemmen en dat leverde zoveel stress op. Thuis kun je je gitaar wegleggen en de volgende dag verder gaan. Nu lukte dat niet. We hadden van tevoren bepaald hoeveel dagen iedereen had om zijn partijen in te spelen. Als je daar overheen gaat, gaat het ten koste van een ander instrument of je moet bijboeken. Op het einde moest de basgitaar nog worden opgenomen. Maar dat was ook in een dag klaar. Het is tenslotte ook maar de bas hè? Hahaha.
Nu we het toch over de basgitaar hebben: Jessica en Koen zijn onlangs van instrument gewisseld.
Jessica: Jja, we waren dit jaar op FortaRock en konden uiteraard bij hem blijven slapen omdat hij in Nijmegen woont. We zaten na het festival nog in een kroeg en ik vertelde dat ik altijd zo’n lol had toen ik bas speelde bij Bleeding Gods. Hij vertelde dat hij het juist zo miste om gitaar te spelen in een band. Van huis uit is hij ook gitarist. We keken elkaar toen aan en besloten ter plekke om te gaan wisselen. We hebben er toen nog even over nagedacht en ik heb het ook met Sonja besproken. We zijn toch altijd samen geweest en Dictated was altijd die band met twee vrouwelijke gitaristen. En dan kom ik ineens met het idee dat ik toch liever bas wil spelen…
Sonja: Ik heb stampij lopen maken, hahaha. Nee, het is alleen voor live en prima zo.
Jessica: Ook voor het schrijven blijf ik de gitaar oppakken.
Sonja: Dus nu kunnen we ook basgrapjes over haar maken.
Dan weet ik er nog wel een: wat is het verschil tussen een basgitarist en een trampoline?
Nou?
Op een trampoline doe je je schoenen uit.
Hahaha.
Even terug naar Phobos. We moeten het uiteraard ook over de teksten hebben. Angst is het centrale thema.
Sonja: Klopt, alle vijf bandleden hebben een angst en die wordt verwerkt in vijf verschillende teksten. Voor de rest hebben we veel research gedaan naar dit thema. Het moest bij het concept van het album blijven. Daarnaast hebben we bekeken welke angsten we uit wilden dragen en welke cool zijn. We zijn op hele rare angsten gestuit maar die waren niet te vertalen in onze teksten en artwork. En nou mag jij raden welke angst ik heb.
Nou Sonja, het is niet de angst voor de heer Hazes.
Sonja: Hahaha, nee. Toen we in 2017 bij elkaar gingen zitten voor het nieuwe album, ontstond op den duur het idee om angst als centraal thema te nemen. Ik weet niet eens meer wie, maar iemand kwam met het idee om ieder bandlid eigen input te laten leveren voor de teksten. Iedereen mocht een angst aanleveren waarover een songtekst zou worden geschreven. Van sommige wisten we het al van elkaar. Ik wist al dat die Thalasso de angst van Jessica was. Bij de jongens moesten we iets meer vissen. Mannen praten er minder graag over en geven niet zo graag toe dat ze bang zijn. Dat was wat lastiger. Ook omdat je jezelf een beetje bloot moet geven. Zanger Yorick Keijzer heeft het allemaal erg goed verwoord. Het is niet te letterlijk geworden allemaal. Het was wel de bedoeling dat we eerlijk vertelden aan Yorick wat onze angst was. Die van mij is nummer negen op de cd: Trypo. Het waren soms enge en intieme gesprekken om te voeren. Het vergt ook vertrouwen in elkaar. Maar ik denk dat we dat als band wel hebben. We hebben al veel opgetreden en zijn verschillende keren op tour gewest. Ik vond het dus helemaal niet erg. Iedereen mag dat van mij weten.
Hebben jullie bewust voor Griekse songtitels gekozen?
Sonja: In principe kun je achter elke titel het woord phobos zetten. Wij vonden het echter te makkelijk om dat er achter te plakken. Het staat beter en geeft het een mysterieus tintje als je de titels in het Grieks weergeeft. Het had ook best in het Engels gekund maar we willen juist niet alles op een zilveren schaaltje aandragen, om het zo maar eens te zeggen. We vinden het veel leuker als mensen de titel niet kennen en dan bijvoorbeeld gaan googlen en er op die manier achter komen maar het voor staat.
Jessica vult aan: Op een gegeven moment kam de albumtitel naar voren. Phobos is een Grieks woord. Daar hebben we wat onderzoek naar gedaan en dan kom je al snel bij Phobos en Deimos, zonen van Ares, uit. In die trant zijn we gebleven. En in Griekenland zijn ze er erg blij mee. We hebben meerdere Griekse reviews gekregen en ze vinden het daar erg tof dat we Griekse woorden gebruiken. Misschien dat we er een tourtje met Rotting Christ uit kunnen halen…?
Ik weet niet of jullie mijn recensie hebben gelezen?
Zeker!
Ik noem daarin dat er iets meer gedaan kan worden met het feit dat Dictated twee gitaristen heeft en er wel wat meer solo’s op Phobos mogen hadden staan. Willen jullie daarop reageren? Waarom bal je nu ineens je vuisten Jessica…?
Jessica: Hahaha. Ik denk dat je er best wel gelijk in hebt. Ik weet echter niet zeker of het zou passen bij Dictated als de gitaren verschillende partijen spelen of solo’s doen. Ik weet niet of we dan nog steeds dezelfde muur van gitaren hebben, snap je?
Sonja: Als ik het anders mag zeggen: in tegenstelling tot op The Deceived hebben we er nu voor gekozen om drie of vier verschillende gitaarlijnen te hebben. Die hebben we thuis en in de studio ook gebruikt. Toen we naar de studio gingen en deze gitaarlijnen probeerden op te nemen, merkten we dat het ging wringen. Weet je wie er goed is in het combineren van verschillende gitaarlijnen? Koen. Hij kan dat erg goed en misschien heeft hij de volgende keer wat meer input op dit gebied. Of niet… Maar ik snap je punt. We horen wel vaker dat we meer gebruik kunnen maken van het feit dat we twee gitaristen hebben. Ik luisterde vandaag nog naar Phobos en hoor dan echt een muur van gitaren. Als we reviews binnen krijgen dan gaat het vaak over de drums en zang. We horen nooit: wat doen die gitaristen lijpe shit. Ik denk ook dat we daar de band niet voor zijn. En daar komt bij, ik ben niet zo’n fucking goede gitarist die al die snelle en technische riffs speelt. We hebben Mendel (Bij De Leij, ex-Aborted) gevraagd om een solo op Phobos in te spelen in het nummer Athaza Gora. We hebben nog gevraagd of hij het niet te moeilijk en technisch wilde maken zodat we het live ook kunnen spelen. Dat kwam volgens hem helemaal goed. Maar hij speelde iets in en ik dacht gelijk: dit kan ik nooit nadoen. Bedankt Mendel, deze kunnen we nooit live spelen!
Hoe vaak oefent Dictated? En nemen jullie dan nummers door, wordt er geschreven of ligt het eraan wat er binnenkort gaat gebeuren? Ik kan me voorstellen dat je als band anders oefent als er een belangrijk optreden aankomt.
Sonja: Het ligt eraan waar we voor oefenen inderdaad. Wij, Jessica en ik, stellen een setlist voor. Die leggen we voor aan de rest en als zij akkoord gaan dan staat het vast. Vervolgens gaat iedereen thuis repeteren want het is wel de bedoeling dat als we in de oefenruimte zitten en een optreden voorbereiden, iedereen weet wat hij moet doen. Zo hebben we dat ook voor ons recente optreden in Ierland gedaan. Het duurde tot de derde repetitie voordat alles op zijn plek viel en we dachten: dit komt wel goed, nu voelt het weer oké. De eerste twee repetities waren we elkaars partijen nog aan het checken en klopte het soms niet. Het was nu dubbel lastig omdat we nieuwe nummers hadden en al een tijd niet hadden opgetreden.
Jessica: Vergeet ook niet dat de gitarist en bassist zijn geswitcht en we nu een andere oefenruimte hebben die anders klinkt. Veel veranderingen dus. Na de tweede oefensessie hadden we zoiets van: dit wordt spannend, maar tijdens de derde en laatste oefensessie klopte alles ineens en voelde het goed.
Sonja: Het is sowieso een gedoe om bij elkaar te komen om te repeteren want we wonen ver bij elkaar vandaan. Het is dus wel de bedoeling dat als we dan een keer samenkomen iedereen wel weet wat hij moet spelen.
Jessica: We hebben ook een keer geoefend alsof we de show deden. Dus met onze stagekleding en grime om een beetje in de sfeer te komen. We doen niet zoals sommige bands, in de oefenruimte alsof we optreden. Zoiets werkt bij ons niet. Dan worden het soms ook ingestudeerde pasjes: op deze riff stap jij naar rechts en ik naar links. Hoewel dat ook wel handig zou zijn, want we lopen op het podium regelmatig tegen elkaar aan. Of dat je haren vast zitten in de stemmechanieken van een andere gitaar. Laatst gebeurde dat nog. Stond ik vooraan te headbangen, Koen loopt achter mij langs precies op het moment dat ik mijn haar naar achteren zwiep. Mijn haar zat compleet vast in zijn gitaar en ik zag de paniek bij Koen. Ik speelde door, maar Koen kon niet meer spelen. Sonja keek het van een afstandje aan en kon alleen maar lachen. Gelukkig heeft hij mijn haar voorzichtig uit zijn gitaar gehaald en trok hij niet alles in een keer eruit. Misschien moeten we het toch eens hebben over hoe en wanneer iedereen over het podium loopt. Een bijzonder optreden was het wel!
Sonja: Dank je wel. Cor Baauw heeft hem gemaakt. Volgens mij moet Jessica even vertellen hoe zij Cor heeft leren kennen.
Jessica: Oké, Cor leerde ik kennen in de trein. Dat was nog voordat The Deceived uit was. Ik was onderweg naar mijn stage, kwam hem in de trein tegen en we raakten aan de praat over metal. Het bleek dat we allebei van metal houden. Hij vertelde dat hij filmmaker is. Hij maakt kleine films, documentaires en reclamefilmpjes. Toen hij vertelde ook videoclips te maken, ontstond het idee om een keer samen te gaan werken. Het duurde vervolgens iets van zes jaar voordat het ervan kwam. Het idee van de clip kwam van ons, maar hij heeft het verder uitgewerkt. Er zit een scene in waarbij Sonja in brand staat. Hij heeft uitgedacht hoe we dat technisch gezien moesten doen. Het was overigens niet mijn eigen idee om in de fik te staan. Hij zei alleen op een gegeven moment dat het wat extremer moest. Nou, dat wilden wij best!
Sonja: Het was super leuk om te doen, maar ik denk dat we wel een keer of zes hebben gedoucht die dag. Ik moet ook een scene toelichten. Ik had op een gegeven moment een blinddoek om en moest in een plas bloed slaan. Maar ik kon door die blinddoek dus niets zien. Jessica liet me op de tast voelen waar die plas bloed lag. Het moest ook perfect getimed worden, dus toen de muziek begon te spelen en ik op het juiste moment een ram in die plas bloed gaf, voelde ik het bloed in mijn gezicht spatten. Het kwam zelfs in mijn keel terecht. Vervolgens hoorde ik iedereen om me heen schrikken. Ik deed snel mijn blinddoek af en zag toen dat het bloed werkelijk overal heen was gespoten. Alles zat onder: de hele band, de camera en echt alles had bloedspetters. We zaten in het huis van mijn buurman en het hele behang, de gordijnen en vloerbedekking zaten er ook onder. Mijn buurman heeft een bedrijf waarmee hij bloemen en decoraties verzorgd voor bruiloften. Zijn hele handelswaar zat er onder, hahaha. Maar we hebben alles netjes over geverfd hoor.
Dictated bestaat ruim tien jaar. Dan mag je vast terugkijken op enkele hoogte- en dieptepunten. Noem er eens een paar.
Jessica: De tour met Origin in 2012 was een groot hoogtepunt. Ook de tour met Lividity was leuk om te doen, ondanks dat de camper toen kapot ging. We hebben getoerd in Nepal en India. Dat was ook echt wel een hoogtepunt. Tegelijkertijd was het ook een dieptepunt, want we hebben daar behoorlijk enge dingen meegemaakt. Er stonden zes shows geboekt en we konden er vijf doen. We hebben daar dingen meegemaakt… Op een gegeven moment zat ik achterin een taxi en dacht: dit is het, zo meteen gaat Jessica dood. We moesten toen van de ene naar de andere stad. In Nederland zou je over die afstand twee of drie uur doen, maar met die wegen daar duurde de reis een uur of zeven. We reden op een gegeven moment door een gebied en de tourmanager zei dat de dames achterin even een sjaal om hun hoofd moesten doen. Prima, we hadden die al bij ons want we wisten dat dit in die landen soms gebruikelijk is. Achteraf hoorden we dat er helemaal geen vrouwen in dat gebied mochten komen. Je hebt daar hele woonwijken vol met mannen die daar zijn om te werken. Daar mogen dus geen vrouwen komen.
Sonja gaat verder: We zijn overgestoken van Nepal naar India. Die reis legden we ’s nachts af. We hadden gelukkig een andere band bij ons en waren dus met twee jeeps. Op een gegeven moment komt er een Nepalese motorgang aan en die haalde ons in. Ze gingen naast ons rijden en zagen dat wij daar niet vandaan kwamen. Ze waren allemaal hartstikke dronken en hielden ons staande. De tourmanager was bang en de chauffeur was met hem aan het praten. Op een gegeven moment was onze chauffeur met de motorbende aan het praten. Die letten even niet op en toen gaf de tourmanager aan dat de chauffeur gas moest geven. Hij schreeuwde in zijn eigen taal: gas, gas! We zijn toen met een bloedgang over kleine bergweggetjes gereden. Toen we bij de grens aankwamen was het half tien en om negen uur gaat de grens dicht. Dat gebeurt daar gewoon. De douaniers stuurden ons terug. Maar we konden diezelfde weg niet terugrijden want dan zouden we die motorgang weer tegenkomen. Maar als je in die landen geld betaalt, krijg je veel voor elkaar. Wij mochten dus in een hokje zitten en de formulieren invullen om de grens over te steken. Viel opeens de stroom uit…. Het begon ook nog te onweren, dat was echt beangstigend. Toen de stroom het na een paar uur weer deed, alle formulieren waren ingevuld en er genoeg was betaald, zijn we verschrikkelijk hard over die bergweggetjes gereden, echt niet normaal. Het zijn ook allemaal kleine weggetjes dus als je ernaast rijdt, flikker je zo een ravijn in.
Toen we eindelijk in het stadje waren waar we op gingen treden, leek het net of we in het paradijs waren. De mensen stonden ons letterlijk op te wachten met kransen. Ik was zo ziek van de reis dat ik eerst flink over mijn nek ben gegaan. De mensen zijn daar ook echt aardig. Ik zei dat ik wel een biertje zou lusten en hup, iemand springt op en brengt me op een draf een koud biertje. Ze zijn zo dankbaar dat je helemaal uit Europa komt om voor ze te spelen. De metalscene is daar ook echt fantastisch.
Ik weet ook dat we op een gegeven moment in een bus moesten reizen die gemaakt was voor Nepalezen en niet voor westerlingen. Nepalezen zijn een stuk kleiner dan wij en we zaten zo (Sonja trekt haar knieën op – red.). Ik had net noten gegeten terwijl ik daar allergisch voor ben. Er was wat paniek en we besloten van de bus af te stappen en een volgende bus of trein te pakken. Maar onze backline lag bovenop de bus en die moest er worden afgehaald. Het gevolg was dat wij een vertraging veroorzaakten waarop allerlei mensen uit de bus stapten en boos op ons werden. We waren op een gegeven moment omringd door allemaal mannen en ook dat was erg eng. Het was een groep van wel vijftig mannen. Je zou er een boek over kunnen schrijven. Misschien komt dat nog weleens. We hebben veel dingen gefilmd op die reis ook het incident toen we de bus moesten verlaten. Alles bij elkaar hebben we zo’n anderhalf uur materiaal. Ondanks deze momenten was het ook wel een hoogtepunt.
Volgend jaar weer dus?
Sonja: Ja, als we dan per helikopter worden vervoerd, hahaha. Nee, ik ga nooit meer in zo’n Nepalese bus met een kip op schoot. No way! Toen we klaar waren met de optredens hebben we er nog een paar dagen aan vastgeplakt. We hebben zelf een busje met chauffeur gehuurd. Dat is niet zo heel erg duur daar. Normaal gesproken is er plaats voor twaalf man dus moeten wij er met zijn vijven makkelijk inpassen. Dat hebben we dus gedaan, komen we in een of andere straatrace terecht. Net als je denkt: nu is alles achter de rug en zijn we veilig, begint de ellende gewoon weer opnieuw. Echt, die bergwegen zijn zo gevaarlijk… Als je eraf knalt, lig je direct in een ravijn. Hoeveel auto’s en bussen je onderweg in het ravijn ziet liggen… Niet normaal! Om op je vorige vraag terug te komen: dat we getekend werden door Metal Blade Records was ook een hoogtepunt. Geweldig label! En de nieuwe line-up natuurlijk. We zijn echt een vriendengroep en het werkt echt fantastisch. Ik zou niet anders meer willen en hoop dat we nog veel jaren in deze bezetting kunnen blijven spelen.
Wanneer kunnen we jullie weer in Nederland zien spelen?
Sonja: We spelen op The Hague Metal Festival. Helaas is er gisteren een optreden in België gecanceld. Waarom? Geen idee. We hebben geen tekst en uitleg gekregen. Het is al de tweede keer dat deze boeker een optreden van ons afzegt. Volgens hem is het niet persoonlijk, maar we zijn er klaar mee en gaan niet met hem verder. Ondertussen zijn we wel bezig met nieuwe shows, maar daar kunnen we nu nog niets over zeggen.
Phobos is in eigen beheer uitgebracht. Waarom eigenlijk? Jessica heeft toch wel een ingang bij een label?
Jessica: Uiteraard zijn we wel opzoek geweest naar een label. We hebben het album naar verschillende labels verstuurd. Ook naar Season Of Mist, waar ik dus werk. Maar er is een regel dat de mensen die bij dat label werken niet worden getekend door het label. Dat heet bij ons The Gordon Rule. Gordon is de manager in Amerika, vandaar die naam. Ik denk wel dat we bij Season Of Mist passen.
Sonja: Sterker nog, ik heb voorgesteld dat Jessica wordt ontslagen, zodat ze ons konden tekenen. Hahaha, daar was Jessica het niet zo mee eens. Toen zijn we verder gaan zoeken en we konden verder geen label vinden dat bij ons paste. We hebben ook wel wat aanbiedingen gehad maar die waren niet interessant genoeg. Vervolgens hebben we goed nagedacht, met name over de vraag wat we met Dictated nodig hebben. Het antwoord op die vraag is: distributie. Dat hebben we bij Season Of Mist wel voor elkaar gekregen. We hebben dus wel wereldwijde distributie en dat was het allerbelangrijkste voor ons.
Jessica: Als je niet bij een label zit, kun je heel veel dingen zelf bepalen. Wanneer je met een video komt en voor welk nummer bijvoorbeeld. Wij kunnen nu zelf bepalen wat we in een video willen laten zien en hoe we ons presenteren. Hoe groter het label, hoe kleiner je invloed. We weten zelf ook wel dat we geen A-band zijn. We zitten in een bepaald segment en kunnen nu zelf bepalen wat mensen zien en wanneer en hoe. Die vrijheid is belangrijk en werd steeds aantrekkelijker voor ons. We hebben echt wel nagedacht over een label. Maar je geeft dan gewoon de master-cd en het artwork af en zij maken vervolgens een marketingplan. Als je het zelf doet komt er wel even wat meer bij kijken: hoe zet je je muziek op Spotify en andere platformen. Hoe zit het met publishing, drukken, en rechten et cetera. Hoe laat je bijvoorbeeld lp’s persen? We gaan deze dingen met zijn allen aanpakken, want Sonja en ik kunnen dit natuurlijk niet alleen. Tenzij we met een label werken zodat zij deze dingen voor je doen
We moesten dus meer zelf aanpakken maar hebben wel volledige vrijheid. En we denken dat dit de juiste keuze is geweest, hoewel Metal Blade Records erg goed voor ons is geweest. Ik was eerder erg conservatief en dacht dat je een label nodig had om een cd uit te kunnen brengen. Maar dat is eigenlijk niet meer zo tegenwoordig. We zijn echt superblij met de distributie van Season Of Mist, want dat is iets wat wij zelf niet kunnen.
Ik spreek nu even namens een label, qua onze status heb je helemaal gelijk. Maar als je tien keer zo groot bent, wordt dat veel moeilijker, omdat je dan artiest wilt zijn en geen tijd hebt voor allerlei randzaken. Wij hebben de afgelopen jaren veel ervaring opgedaan. Sonja is goed in het boeken van shows en ik ben goed in promotie. Koen is goed in audiovisuele dingen. En Yorick is goed in webdesign. Maar later als we groot zijn…. Hahaha.
Ik ben door mijn vragen heen. Het laatste woord is aan jullie, dames.
Kom naar een van onze shows, naar die op The Hague Metal Fest in het bijzonder. Dat is een erg leuk festival!
Link: