Deathwhite is een Amerikaans darkmetalcollectief dat steeds maar weer, en dit bij elke release die de heren uitbrengen, indruk maakt. Hun muziek lijkt wel het lijflied te zijn van elk één en één ieder die het bijwijlen moeilijk heeft of die zich toch op een meer menselijke manier, emotioneel wil laten gaan. Het meest recente album, Grey Everlasting, sloeg in als een bom, dat kon je reeds lezen in de recensie. Met nummers als Earthtomb, No Thought Or Memory maar zeker ook Formless en White Sleep werden er weer parels geschreven. Elk nummer heeft zo dan ook zijn eigen beladen boodschap en gedragen ondertoon. Ik kreeg de kans om één van de heren via de digitale snelweg te interviewen, met klank zonder beeld. Want het is nog altijd een darkmetalcollectief dat zijn volledige bezetting liefst niet prijsgeeft. In het verleden heeft praten met iemand die wel beeld geeft maar geen klank produceert, me niks opgeleverd. Het omgekeerde nu, bracht echter meer op. Er werd gesproken over het tot stand komen van de plaat, het schrijven van de nummers en de teksten. Kortom het was een boeiend gesprek dat je hieronder kan lezen.
Reeds eerder sprak ik één van jullie in de aanloop naar de release van, Grave Image, ergens in 2020 was dat. Ook de releases daarvoor For A Black Tomorrow en zelfs de EP Solitary Martyr zijn stuk voor stuk erg sterke albums. In wat verschilt de huidige plaat Grey Everlasting van deze vorige releases?
Elk bandlid heeft natuurlijk zijn eigen persoonlijke achtergronden. Ook op muzikaal vlak. Death, thrash en black metal zijn toch wel die extremere subgenres die we graag beluisteren en waarin we ook onze wortels vinden. Het is dan ook logisch dat er nu en dan wat van deze achtergronden of invloeden doorsijpelen in de nummers. Voor ons was het in ieder geval duidelijk dat de nummers op deze nieuwe plaat toch nu en dan wat extremer mochten klinken. Dat is de reden waarom er bijvoorbeeld korte blastbeats te horen zijn op een aantal nummers. Ook is er heel wat werk verricht op de leadlijnen en solo’s, nog meer dan op onze vorige platen For A Black Tomorrow en zeker Solitary Martyr. We wilden dit echt doen: er moet soms wat beweging in komen maar wel een duidelijk doel hebben.
Daarnaast hebben we ook wat meer aandacht gegeven aan de atmosferische achtergronden door het juist gebruik van het keyboard en akoestische partijen. Je krijgt hierdoor ook een wisselwerking tussen wat rustigere nummers als Grey Everlasting, dat ook met deze bedoeling zo geschreven is en een nummer als Blood And Ruin. Als laatste leggen we altijd de hand aan de zangpartijen die voor Deathwhite toch erg belangrijk zijn. Vaak zitten er verschillende lagen over elkaar, verschillende harmonieën ook.
Het is ook duidelijk dat dit soort muziek enkel en alleen kan gevat worden door de juiste productie. Is het daarom dat jullie gekozen hebben om met dezelfde mensen te werken? Het lijkt wel of er productioneel, ondanks het feit dat dezelfde mensen aan de knoppen zaten, toch wat veranderd is, niet?
Het zijn inderdaad exact dezelfde mensen die ons geholpen hebben. Het doet ons enorm plezier dat we met deze heren echt hebben kunnen werken aan die productie. We zijn ook vereerd dat we opnieuw in de studio van Eric Rutan in Florida hebben mogen opnemen. Daarnaast is de samenwerking met Art Paiz en Shane Mayer net als met Dan Swanö ongelooflijk. Je hebt het inderdaad juist wanneer je spreekt dat er hier en daar toch wat veranderd is aan het geluid. Zo is er wat gespeeld met de effecten op de gitaren en is de drumsound lichtjes aangepast. Zo wilden we de sound van de snaredrum toch net wat extremer hebben. Het is goed dat er nu en dan wat veranderd aan je productie, aan je sound of geluid. Nochtans is er ook niks mis als je jaren aan een stuk, een product aflevert met dezelfde productie, kijk bijvoorbeeld naar AC/DC.
Als we het toch hebben over werken met dezelfde mensen, Jérôme Comentale is weer van de partij voor het artwork. Hij werd eerder al bestempeld als het vijfde Deathwhite-lid. Hoe is het om met hem te werken?
Inderdaad, zo hebben we het al eens omschreven. Hij is een vriend maar ook een kritische raadgever. Hij is een Fransman maar het lijkt of het verschil in achtergronden helemaal niks uitmaakt. We lijken telkenmale hetzelfde doel na te streven. Voor dit artwork hebben we hem wat titels en wat teksten gestuurd die opnieuw een inkijk geven in de wereld van Deathwhite en vroegen hem om deze keer geen grijs te gebruiken. Het resultaat is wederom verbluffend te noemen. Het is een meer kleurrijke cover geworden doch met afdoende elementen die de continuïteit aantonen. Kijk naar de persoon op de hoes. Het lijkt wel of de persoon, de Deathwhite-persoon, op reis is. Tja, die continuïteit is op zich natuurlijk wel belangrijk. Het zorgt ook voor herkenning. Kijk bijvoorbeeld naar de hoezen van een wereldband als Iron Maiden.
De teksten hebben meerdere lagen en kunnen perfect dienen om iemand te inspireren. Zo las ik dat jullie er ook heel wat maatschappijkritiek of noem het maatschappijreflectie in verwerken. Een nummer als No Thought Or Memory zou gaan over de heersende opioïdencrisis in jullie thuisland. Klopt dit en welke andere thema’s worden er, voor de andere nummers, nog aangeraakt?
Juist, die crisis is echt wel voelbaar en komt behoorlijk dichtbij, bij vrienden bijvoorbeeld. Het is niet te geloven dat er zo een sterke medicatie wordt gepromoot en wordt voorgeschreven. De firma’s hebben hier een groot aandeel in. Elke laag van de maatschappij wordt getroffen van de laagste tot de hoogste. Het maakt echt alles kapot, ongelooflijk eigenlijk. Het zou zo ver niet mogen komen. Het is zo gemakkelijk te verkrijgen. Wat meer controle had al heel wat kunnen voorkomen. Andere nummers als White Sleep, Blood And Ruin maar ook Quietly, Suddenly halen dan weer andere thema’s aan. Dit laatste nummer handelt dan weer over de impact van COVID-19 op ons persoonlijke leven.
In ieder geval zijn we een band die niet samen repeteert. Enkel in de voorbereiding van de opnames komen we samen om alles door te spelen en te kijken en te luisteren of alles echt wel goed zit. Verder loopt alles via de elektronische weg. Op zich ook niet onlogisch dat we deze keuze gemaakt hebben. Twee van ons wonen in de brede regio van Pittsburgh, de rest woont op honderden kilometers afstand, om niet te zeggen, helemaal aan de andere kant van het land. De nummers vormen zich echter zo ook wel. Een nummer als Formless is echt wel een echt Deathwhite-nummer geworden en misschien wel het nummer dat het meeste aansluit op de nummers op de vorige platen. Het start inderdaad zoals je zei met een erg sterke solo. White Sleep heeft dan weer een nummer met een zekere Gojira-vibe doch ook met een erg sterke ritmesectie. In ieder geval zijn we heel erg tevreden over de nummers en hoe alles tot stand kwam.
Je zegt dat Deathwhite ontstaan is met de idee om vooral vanuit de studio te werken. Nochtans hebben jullie net voor de pandemie een liveoptreden gegeven en leek het toch zo te zijn dat er toch ook wat tourdata zouden voorgesteld worden. Is het correct te stellen dat zonder de pandemie jullie toch meer live zouden gespeeld hebben?
Ja, het optreden waar je naar verwees dateert alweer van 7 september 2018. We hebben dat gedaan omdat alles puzzelstukken eigenlijk goed lagen. We hebben er toen erg van genoten en inderdaad, het was de bedoeling wat livedata te doen. Daarna zijn er echter niet de juiste opportuniteiten meer geweest. Maar wie weet doen er zich opnieuw, in de nabije toekomst, wat kansen voor.
Earthtomb is de eerste single. De videoclip werd gemaakt door Guilherme Henriques. De video ziet er echt fantastisch uit. Hoe verliep die samenwerking? Wordt er nog een vervolg gebreeën aan deze samenwerking?
Guilherme werkt voor Season Of Mist, ons label en levert erg sterk werk af. We hebben hem het nummer, de muziek en de teksten, toegestuurd. Vervolgens kwam hij met het script en na onze goedkeuring filmde hij met de acteurs op verschillende locaties in Spanje en Portugal. Het resultaat is verbluffend te noemen. Wijzelf zijn niet echt geschikt om te acteren in dit soort clips (lacht, nvdr). Normaal komt er in mei/juni van dit jaar, opnieuw in samenwerking met Guilherme, een clip uit van het nummer White Sleep.
Goh, dat is een goede vraag. We hebben natuurlijk immens veel tijd gestoken in alles wat met het nieuwe album te maken heeft. We hebben dus veel geluisterd naar onze eigen muziek. Daarnaast is het zo dat, als ik naar mezelf kijk, ik vaak teruggrijp naar platen van oude helden zoals Metallica, Anthrax, Pantera of Thin Lizzy. Het gaat soms ook nog breder. Zo beluister ik ook vaak de albums van Pink Floyd of The Rolling Stones. De laatste tijd luister ik ook weer meer naar het werk van Opeth of The Devil’s Blood. Eigenlijk kan je stellen dat dit bands zijn die muziek schrijven die de tand des tijds absoluut kunnen doorstaan.
Soms halen we dat uit ons gezinsleven of andere professionele activiteiten. Eén van ons speelt in een andere band en toert de hele wereld rond. Hij zoekt eerder de cultuurhistorische achtergronden op. Daarnaast zijn het natuurlijk voor één ieder van ons de klassiekers als veel lezen, films bekijken en dat soort zaken. Je ziet, zoals bij iedereen.
Bedankt in ieder geval voor je tijd en voor je verhelderende antwoorden. Heb je misschien nog wat befaamde laatste woorden voor onze lezers?
Nee, jullie bedankt voor dit interview. Het betekent erg veel voor ons als band dat we internationaal, dus ook in Nederland en België, geapprecieerd worden! Geniet van het nieuwe album! En als alle puzzelstukken toch goed vallen, wie weet zien we elkaar dan toch aan één of ander Europees podium!
Links: