Lokerse Feesten 2018. Ik was er. Niet alleen voor de bands, de gezelligheid en de oranje ING-leeuw, ik was er ook omdat Brides of Lucifer en Warner een persmoment organiseerden. Zoiets sla je niet zomaar af. Of jawel, dat doe je wel. Maar in dit geval deed ik het niet. Waarom? Omdat ik het persoonlijk beu was om de (not) grotere mediakanalen de gebruikelijke vragen te zien stellen. Tijd voor Zware Metalen om er eens in te beuken, dacht ik bij mezelf. Twaalf Scala-koorzangeressen in een metallic-kleurig jasje, een Bekende Vlaming en twee klassieke componenten die samen met een paar metalen injecties even metal salonfähig zouden gaan maken, daar is zelfs de mainstream media in geïnteresseerd. Tot ze beginnen spelen natuurlijk. En daar beginnen wij. Tijd om het van die kant te bekijken, samen met Steven Kolacny (Scala & Kolacny Brothers), Koen Buyse (Zornik) en Ives Mergaerts (zichzelf).
Tijdens het rondje vragen stellen kwamen we onder andere te weten dat de heren van Brides of Lucifer niet zomaar metal uitgekozen hebben in plaats van pakweg jazz. Ze hebben allen in zekere mate een band met metal, die tijdens bepaalde fases in hun leven een belangrijke rol speelden. Het cassettebandje van Pantera voor Koen Buyse en de angsten die dit teweegbracht bij zijn moeder bijvoorbeeld. Diezelfde moeder luistert nu trouwens met plezier mee naar Walk. Het kan verkeren. Ook de meiden van Scala waren niet vies van metal, althans, niet allemaal. De naam Behemoth was zelfs bekend alvorens er bloedechte metalchicks kwamen aansluiten om de afvalligen (al dan niet tijdelijk) te vervangen. Metalchicks genoeg trouwens, maar kwaliteit gaat nog steeds boven drive, het is geen potje armworstelen. De “nieuwe” leden moeten ook echt geen metalachtergrond hebben, er is maar één gemene deler die écht aanwezig moet zijn: ENERGIE! Voor de dames geldt enkel dat ze een open geest moeten hebben. Anders krijgen ze het gaandeweg wellicht moeilijk.
Over de vraag hoe de nummerkeuze tot stand kwam, kon de band duidelijk en kort zijn. Het moet lukken. Meerstemmigheid, grunts en screams verklanken in koorzang, technische complexiteit, grandeur … als de versie van de Brides of Lucifer niet voldeed dan vloog het nummer er onverbiddelijk uit. Het was met andere woorden een proces van vallen en opstaan. Royalty’s en auteursrechten, daar hoeven ze zich geen zorgen over te maken. Waarom niet? Omdat het liveversies zijn, en blijkbaar is dat op juridisch vlak een compleet andere kwestie. Goed om weten.
Is het belangrijk dat de bands die gecoverd worden zich positief uitlaten over de Brides of Lucifer-versie? Neen, het is slechts een meevaller. Het is belangrijk voor de bruidse combinatie, maar zeker geen doorslaggevende factor. Er zijn al enkele reacties binnengekomen trouwens, soms via via, en die waren niet vernietigend. Op dat vlak zeker geen problemen van eender welke aard.
Wat de toekomst brengt zal afhangen van verschillende zaken. Ten eerste is het te hopen dat Warner de band wat inwerktijd geeft. Succes komt niet zomaar aangewaaid. Eerst willen ze de covers promoten, laten inwerken, bekendheid verzamelen. In tweede instantie komen er ook eigen nummers bij, nummers die ook het metalgevoel laten horen natuurlijk. Toeren hangt daar natuurlijk aan vast.
Op mijn vraag of de Brides of Lucifer beseffen wat er hen te wachten staat nu ze een contract met een Amerikaanse firma hebben of wat er zou kunnen gebeuren als ze toeren in Amerika, wordt er in eerste instantie wat vreemd gekeken. Dan maar wat duiding geven en de MetalSucks.net-heksenjacht op (Europese) bands onder het mom van politieke correctheid, iets wat zonet nog aangeklaagd werd door Hatebreed op het podium. Koen en Steven waren unaniem: controverse is goed. Er is altijd een bepaald spanningsveld binnen de metal, omdat extreme meningen en extreme muziek hand in hand gaan. Ze kiezen nergens partij. Op de vraag of ze niet gaan vrezen om een kant te moeten kiezen zijn de heren duidelijk. Ook nu al ontvangen ze mails van verontruste mensen, waarin ze bestempeld worden als Satansgebroed en niet mogen kiezen voor de donkere kant. In Amerika zal dat alleen maar erger worden, afgelaste concerten zouden geen verrassing zijn. Maar ook dat is publiciteit. Meedoen aan de polemiek is echter geen optie.
Op de vraag of ze altijd geloofd hebben in het Brides of Lucifer-verhaal komt een open en eerlijk antwoord. Het kon al voorbij geweest zijn. Eén van de grote “tests” was Graspop 2017. De Brides of Lucifer stonden toen tegelijkertijd met het grote Emperor geprogrammeerd (één van de beste optredens ooit, volgens ondergetekende) in de tent. De tent bleef echter vol, gedurende het ganse optreden, zelfs toen Rammstein bijna begon te spelen. Was de tent na enkele nummers half leeg gelopen, dan was het verhaal misschien al voorbij. Maar de mensen waren enthousiast, bekten de teksten gewillig mee, bleven tot het einde staan. Een overwinning en tevens een teken om door te blijven gaan.
Succes is één belangrijke drijfveer, doen wat je graag doet ook, maar is er nog een motivatie om Brides of Lucifer op te richten? Willen de heren misschien ook metalminded mensen doen openstaan voor koorzang, voor klassieke muziek? “Neen”, is het antwoord. Integendeel zelfs! Voor zover er een dubbele agenda zou zijn, een “sub”-missie, dan is het wel om net die mensen die metal afschilderen als gebrekkige muziek of een genre voor marginalen te doen inzien hoe geniaal metal wel niet kan zijn. Externe tolerantie en waardering vergroten dus. Op zich is het geen doel, maar wel een welkome bonus.
Nog een laatste vraag (want ze willen snel naar Gojira). Welke klassieke componist anno 2018 metal zou maken? De voor de hand liggende zijn er natuurlijk. Mozart, die maakt wellicht popmetal, of nee, toch maar power/speed metal. Wagner zal wel doom draaien. Maar wie zijn de andere? Daar moet eens over nagedacht worden. Dvořák… ja, misschien. Misschien wel. Net als Grieg. We spreken af om er eens over na te denken en het in het volgende interview opnieuw boven te halen. Afgesproken. Ga dan nu maar vlug naar Gojira. En bedankt!
Links: