Voor wie het Roadburn festival een aantal weken geleden gemist heeft of voor wie maar geen genoeg van doom metal kan krijgen, had het Patronaat te Haarlem een cadeautje klaarstaan. Een trioboeking van High On Fire, Eyehategod en Church Of Misery stond op de tweede dag van mei geprogrammeerd in de grote zaal. Deze nexus van drie gelijkende bands die ieder hun eigen pad door Europa bewandelen, beloofde van tevoren al een luide aangelegenheid te worden, getuige het feit dat aan de entree gratis oordopjes weggegeven worden. Zware Metalen was voor een verslag aanwezig, Wishful Doing verzorgde de fotografie.
Church Of Misery, de band, bestaat al een aantal decennia, maar lijkt geen constante line-up vast te kunnen houden. Sinds 2016 is alleen bassist Tatsu Mikami over als origineel bandlid en met de huidige bezetting beweert de beste man dat Church Of Misery weer opgestaan is. Zanger Hiroyuki Takano heeft die memo echter niet gekregen en zwabbert vanavond als een zombie over het podium. Als een Oosterse Jack Sparrow beeldt hij het effect van de gierende, bluesey gitaarsolo’s op het lichaam uit. Bij Church Of Misery hoeven we namelijk geen thematiek omtrent persoonlijke gevechten met allerhande verslavingen of algehele levensmoeheid te verwachten. Het tegenovergestelde is waar: deze doom metal klinkt lichthartig en onbezorgd. De zanger komt loom over en zijn stem, die net als op de plaat Thy Kingdom Scum het dichtst in de buurt komt van Phil Anselmo’s werk bij Down, is niet altijd even consistent.
Nu mag deze stoner-achtige muziek een beetje zwalkend gespeeld worden, maar hier is dat eerder vanuit het feit dat er iets te hard aan een bong gezogen is dan uit bezwijking onder demonen. Toeschouwers zullen ongetwijfeld bij zichzelf denken dat dit perfect had gepast bij de curatie van Earthless op Roadburn, zeker in het kader van ‘East Meets West’. Terwijl bassist Tatsu Mikami halverwege zijn gitaarhals snaren aanslaat en drummer Junichi Yamamura zich moet uitstrekken om zijn buiten handbereik geplaatste cymbalen te raken, gelooft zanger Hiroyuki Takano in het eigen (voor de dronkaard inwendige) feestje dat Church Of Misery hier neer zet. Het plezier spat van het podium af wanneer de duivelshoorns omhoog gaan, in verschillende talen geproost wordt en de handjes met het voorstaand publiek geschud wordt. Echter, die zorgeloosheid zorgt er ook voor dat de muziek wat urgentie mist en zodoende verlaat dit optreden mijn geheugen snel.
‘How’s your liver?’, wordt bij aanvang van het optreden van Eyehategod vanuit de zaal geroepen. Het is indicatief voor het verrotte en misantropische wereldbeeld van de legendarische sludgeband en de relatie die het met haar fans onderhoudt. ‘It’s fucking gone, I sold it for coke’, bijt zanger Mike ‘IX’ Williams terug. Vorig jaar kwam namelijk aan het licht dat de nauwelijks vijftigjarige zanger aan een verminderende leverfunctie lijdt en via een fundraiser werd ongeveer tachtigduizend dollar opgehaald. Dat kost je een hoop geloofwaardigheid, maar aan de andere kant heeft de scene zijn misbruik nooit ontmoedigd. Vanavond drinkt Mike IX water uit een Dopper en wellicht is dat maar goed zo. Dat dertig jaar Eyehategod je niet in de koude kleren gaat zitten, bewijst het andere icoon Jimmy Bower. Op 26 april moest de band namelijk een show afzeggen omdat de gitarist last had van pijn op de borst.
We mogen dus van geluk spreken dat deze Nolaanse sludge, waar het vandaan hoort te komen, vanavond in Haarlem gebracht wordt. Na een hoop reverb wordt dan eindelijk begonnen, en wanneer het geheel losbarst is het meteen perfect. Dynamisch tot en met. Dezelfde vlotheid die de hardcorescene met Dopesick zo beïnvloeden kon, is nog steeds aanwezig. Natuurlijk is Eyehategod haar scherpe randje kwijt, maar het is toch net zo mistroostig als een intensive care-afdeling van een ziekenhuis. Zanger Mike IX verkent het podium als een rebelleuze versie van de invalide Harry Dean Stanton in de film Lucky, en gebruikt zijn microfoonstandaard eerder als kruk. In plaats van het zingen van een ontroerend Mexicaans verjaardagslied met een Mariachi bijt de kenmerkende strottenschreeuw net zo hard als een prullenbak in New Orleans stinkt na een dag pal in de zon gestaan te hebben.
Toch is duidelijk dat hier een band achter een rollator staat te spelen. Het voelt een beetje zoals de reïncarnatie van Black Flag op Groezrock een aantal jaar geleden. De muziek is er, maar op plaat ligt het venijn er vele malen dikker op. Dat het lijkt alsof de setlist geïmproviseerd wordt, haalt ook de vaart uit het optreden. En ondanks dat de ruimte voor het podium een stuk dichter bevolkt wordt, maakt deze set een haast onuitdrukbare indruk op mij. Nieuwe nummers als Parish Motel Sickness, Agitation! Propaganda! en Medicine Noose komen hard aan en de band keert met stoïcijnse blikken de ruggen naar het publiek. Het optreden wordt omringd door reverb en een zweem van tegenzin. Dit is precies wat Eyehategod voorstelt, maar waarom overweldigt het niet?
Onlangs bracht Sleep op de passende, twintigste dag van april nog een nieuwe plaat uit en binnenkort speelt het in Utrecht, maar voorlopig heeft Matt Pike nog aandacht voor dit andere project, High On Fire. Zoals gewoonlijk staat de legendarische zanger en gitarist shirtloos op het podium en dus kan zijn bierbuik uitvoerig begluurd worden. Omdat zijn broek zo laag hangt, zijn de v-lijnen van de buikaanhechting boven de broekriem te zien, maar er mag gezegd worden dat de beste man sinds het afzweren van de alcohol er een stuk smaller bij loopt. De vorige keer dat ik High On Fire aan het werk zag, stond het in de support van Meshuggah. Daar viel de band weg in de machinale verwachtingen van het publiek, maar vanavond weet iedereen waarom hij naar de Patronaat getrokken is.
De instrumentale introductie maakt namelijk duidelijk dat dit concert alleen om de zanger en gitarist kan draaien. De overige twee bandleden leggen louter de ritmische basis voor de genadeloos rockende riffs en de kenmerkende pruttelzang. Nu Lemmy overleden is, moet iemand zijn rol overnemen en Matt Pike wijst dat aanbod niet af. Na het vervangen van een haperende microfoon, waardoor The Black Plot verloren gaat, kan het optreden echt beginnen. Alles wat voor Sleep te snel is, passeert hier met Carcosa en Rumors Of War de revue. Even lijkt het alsof de setlist van het optreden op het Faster & Louder festival, dat zich in maart in het Klokgebouw te Eindhoven afspeelde, herhaald wordt, maar met Serums Of Laio en Slave The Hive wordt afgeweken. Inmiddels is een ferme pit op een met bier bezaaide vloer een integraal onderdeel van dit concert geworden en de nette middenscheiding van Matt Pike verwart steeds meer.
High On Fire raast nog meer bezeten en rechtlijniger dan Johnny Depp en Benicio Del Toro in de Chevrolet Impala Convertible tijdens Fear And Loathing In Las Vegas. Het gevaar hierin is dat het schelle gitaargeluid, dat de dikte van de studioplaten mist, wat chaotisch en vermoeiend uit de speakers schalt. In dat opzicht komt het neutraliserende, sludgende vertraagpunt Bastard Samurai in de staart van deze set wat te laat. Matt Pike maakt zich er echter geen zorgen over en werpt bij iedere gitaarwissel nonchalant een paar plectrums de zaal in. Het publiek roept om 10.000 Years, maar wie onbeleefd vraagt, krijgt in plaats daarvan Snakes For The Divine als encore zonder encore voorgeschoteld (dat letterlijk de songtekst ‘10.000 years left behind’ bevat). De aanvoerder weigert namelijk mee te spelen met de poppenkast van het van het podium aflopen en weer terugkomen. Dat siert hem, en het heerlijk groovende midtempostuk van de afsluiter leent zich uitstekend voor een waar headbangfestijn. En terwijl in de pit de uitgetrokken shirts door de lucht gezwaaid worden, sluit High On Fire na vijf kwartier genadeloos riffen een geslaagd optreden af.
Foto’s:
Ruben Verheul (Wishful Doing)
Datum en locatie:
2 mei, Patronaat, Haarlem
Link: