Zware Metalen vaardigde een grote equipe af naar Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2018, het tweede festival voor de betere muziek van België, aan de rand van Kortrijk. Het werden drie mooie dagen met een gevarieerd aanbod aan bands verspreid over twee podia. De verslagen komen van Bart Alfvoet (BA), Yves Pelgrims (YP), Black Swan (BS) en Ghostwriter (G). Tom Demuynck (TD) sprong drie keer bij en Tessa Verstraete tekende voor de foto’s. Dag 1: vrijdag.
Bark voor Bart, zo gaat dat bij Zware Metalen. ‘Een monsterachtig debuut!’ wist een collega te vertellen over de plaat Voice of Dog in 2016. Deze Antwerpenaren gaven ook live een optreden weg dat erg sterk is. Punk, hardcore, thrash en een hoop oldschool Entombed-vibes, voer voor headbangers en fysiek ingestelde krachtpatsers. Het eerste optreden op de 2018 editie van Alcatraz en het is al stompen geblazen in de pit! De geblokte voorman Ron Bruynseels lijkt op een kruising van Cronos (is Venomous Blood toeval of niet?) en een rat tail Comanche en samen met de andere bandleden slaagt hij erin de boel goed op te fokken. Dit is een band die internationaal probleemloos mee kan. Goede keuze van de organisatie en en sterke set van deze Belgen. (BA)
Het is aan de Zweedse hardrockband-met-jaren-’70-sound The Quill om het bal op het hoofdpodium – de Prison Stage – te openen. Nummers als Keep it Together en Hole in My Head zijn onvervalste classicrocknummers voorzien van een flinke teug grunge. In het zonnetje voor het podium staat al een aanzienlijk aantal bezoekers het hoofd mee te bewegen en waarom ook niet? De gitaarriffs zijn hier en daar fraai en de stem van Magnus Ekwall lijkt weggelopen van een plaat uit pakweg 1976. Het eerste biertje smaakt onder het genot van nummers als American Powder en Stone Believer prima en dat maakt dit toch al sinds 1990 opererende bandje een prima tijdverdrijf.
Pro-Pain start op de Swamp Stage met een dramatisch drumgeluid en komt dat niet helemaal te boven. Crowdsurfen is ten strengste verboden op Alcatraz en tijdens Pro-Pain wordt er goed naar dit verbod geluisterd. Voor anderhalve minuut. Un-American zet even later de tent op z’n kop, als de New Yorkse hardcoremetalband door het uitgebreide repertoire heen raast. Uw favoriete Zware Metalenredacteur is opgehouden te tellen hoe vaak hij de band de afgelopen jaren gezien heeft, maar iedere keer wordt hij weer weggeblazen door de band. Death Wish, Fuck It… het is metal van het niveau bloed, zweet en tranen en het is altijd lekker. Geen gezeur, doorbeuken. The Shape of Things to Come zorgt voor een circle pit met snelheden waar Usain Bolt zenuwachtig van zou worden en afsluiter Make War Not Love levert ook na al die jaren en al die concerten nog steeds kippenvel op. (G)
Het Belgische Diablo BLVD bestaat sinds 2005 en is in het leven geroepen door stand-up comedian Alex Agnew en gitarist Dave Hubrechts. Eind 2014 tekende de band nog bij Nuclear Blast. Als je naar de energie van de mannen op het podium kijkt en de enthousiaste reacties vanuit het publiek zou je dan ook niet direct zeggen dat het één van de laatste shows van het rockende gezelschap betreft. Toch is dit wel het geval.
Diablo BLVD is bij uitstek een band om het festivalpubliek op gang te krijgen, mits het je muzieksmaak betreft dan. Frontman Agnew is niet voor niets een echte entertainer en praat graag tegen zijn publiek tussen de catchy en groovende nummers door. Aan het begin van de show kondigt hij aan dat hij aan het eind van set graag wil zien ‘dat die gasten van de security het veel te druk hebben gehad.’
Tijdens The Song is Over wil de frontman iedereen zien dansen, vooral de vrouwen. Het nummer Sing from the Gallows brengt een golf van herkenning teweeg, waarschijnlijk vooral onder de Belgische toeschouwers. De stangende opmerking van Agnew, ‘Wij komen uit Antwerpen’, staat daarentegen weer garant voor een verontwaardigd gejoel. De heren van Diablo BLVD stonden een paar jaar geleden ook op Alcatraz (‘toen het nog klein en gezellig was en moet je nu eens kijken’) en spelen de sterren van de hemel boven Kortrijk. De security houdt het desondanks betrekkelijk rustig, maar het is dan ook nog vroeg op de dag. De set wordt afgesloten met Black Heart Bleed en een uitnodiging om naar de laatste show van het gezelschap te komen, later dit jaar in de Ancienne Belgique in Brussel.
Met The Atomic Bitchwax uit New Jersey waan je je zo in de jaren ’60 en ’70, zelfs als je ze niet hebt meegemaakt. Alhoewel, opgroeien met een moeder die alle LP’s van Pink Floyd en Deep Purple heeft verzameld en grijsgedraaid helpt ook in die zin. De naam The Atomic Bitchwax is ontleend aan een nummer van Monster Magnet, een band waar alle drie de heren momenteel eveneens deel van uitmaken. TAB speelt een mix van hard rock en stoner met psychedelische invloeden en tovert de Swamp-tent binnen een mum van tijd om in een mysterieus, rokerig hol met dito geurtjes. ‘Lets’s fuckin’rock!’, luidt de boodschap aan het begin van de set en het trio brandt los, in wat nog het meeste lijkt op een lange seance. Het repertoire is grotendeels instrumentaal en het tempo wordt steeds verder opgevoerd, zoals in het nummer Giant. Daarnaast komen onder andere Houndstooth, Birth to the Earth en Kiss the Sun voorbij. Eén lange, muzikale trip. En een welkome en kwalitatief hoogwaardige afwisseling op deze editie van Alcatraz. (BS)
De claim to fame van Ross Friedman: het mede-oprichten van en meespelen op de eerste zes platen van Manowar, onder de naam Ross the Boss. Sinds 2006 maakt hij onder deze naam en met wisselende muzikanten, muziek die in het straatje van die grote powermetalband ligt. Tijdens concerten slaat de keus vooral door naar Manowar-nummers en dat lijkt gezien de publieksrespons een logische keuze. Sign of the Hammer, Fighting the World en vooral Battle Hymn worden luidkeels meegezongen onder aanvoering van de prima Marc Lopes die beschikt over zo’n typische metalstem en goed weet hoe hij typische metalhoudinkjes moet aannemen. The Boss gunt z’n zanger zijn aandacht, maar is nooit ver weg om er een lekkere solo tegenaan te gooien. (G)
Suicidal Angels is met een flinke voorraad energie in Kortijk neergestreken en lijkt meer dan vastbesloten om de gemoederen eens flink op te schudden. Hun enthousiasme werkt zo aanstekelijk dat zelfs een klein meisje met een K3-rugzakje en een koptelefoon op, vermoedelijk op de schouders van haar vader, ruim een half uur met de vuistjes in de lucht meezwaait op de oldschool klinkende thrash. Prachtig. Alcatraz bewijst sowieso ook deze editie weer een zeer gastvrij festival te zijn voor jong tot oud, van punker tot hardrocker en zeker ook voor degenen die hun metal het liefst zwartgeblakerd krijgen opgediend.
Maar nu is het tijd voor een pot thrash van het kaliber Kreator en Destruction. De Grieken schieten uit de startblokken met Capital of War van het album Division of Blood. Bleeding Holocaust komt voorbij, evenals Eternally to Suffer. Het nummer Seed of Evil wordt door Nick Melissourgos opgedragen aan het publiek. Melissourgos is in principe muzikaal prima bij stem, maar het blijft soms lastig om hem goed te verstaan dankzij zijn innemende accent, vooral tussen de nummers door. Suicidal Angels besluit de set met Apokathilosis van album Sanctify the Darkness en laat zo een tevreden publiek achter. (BS)
Na een nekbrekende thrashset van Suicidal Angels valt het de beurt aan Mr. Dee en kornuiten om de menigte in beroering te brengen. Het laatste optreden van Dee Snider op Europese bodem, tevens ook op Alcatraz, was in 2016 onder de noemer Twisted Sister doch is qua songkeuze weinig verschillend met wat we nu voorgeschoteld krijgen onder zijn eigenste soloproject. Omwille van het kersverse album For the Love of Metal dient natuurlijk dit album ook gepromoot te worden. Nummers als Lies Are a Business, I Am the Hurricane, Become the Storm en het afsluitende albumtitel, doen het live zeker niet slecht. Dee probeert deze nieuwtjes dan ook op zijn eigenste manier aan de man te brengen doch zit iedereen te wachten op de TS-klassiekers die als evidentie beschouwelijk ook ruimschoots aan bod komen. Burn in Hell, We’re Not Gonna Take It en I Wanna Rock worden luidkeels meegebulderd. Na ettelijke keren Twisted Sister en Dee Snider te hebben mogen aanschouwen komt deze evidentie mij vooral als doorsnee en wat kleurloos over. Op naar de volgende… (TD)
Venom Inc., of eigenlijk: Venom, want de heren Mantas (gitaar) en Abaddon (drums) maakten deel uit van die invloedrijke band en ook zanger/bassist Demolition Man was lid van die band. Tegelijk met Mantas en Abaddon overigens. Venom wordt echter alweer enkele jaren geleid door Cronos en dus zocht het trio hun heil onder de bandnaam Venom Inc. Ingewikkeld en dan blijkt Abaddon vandaag ook nog eens afwezig. Hij is wel/niet/wel lid van Venom Inc, dat tot nu toe één plaat uitbracht: het prima ontvangen Avé uit 2017.
Gestart wordt er echter met Welcome to Hell van Venom en uit dat repertoire blijft Inc. een klein uur putten. Metal we Bleed is samen met War het enige ‘eigen’ materiaal. Daar lijkt niemand in de Swamp Stage rouwig om. Nummers als Parasite, Don’t Burn the Witch en Lady Lust worden lekker fel gebracht en deze Venom-versie maakt een betere indruk dan het origineel deed tijdens de Eindhoven Metal Meeting. Black Metal en Witching Hour, het is zo halverwege de avond leuk om aan te horen en prima te verteren.
In de zoektocht naar vervangers voor de geijkte, oude festivalheadliners, is Alcatraz gaan zoeken in een onverwachte categorie: de generatie bands die nóg ouder is. Status Quo stamt alweer uit 1962, al is van dat bouwjaar alleen zanger/gitarist Francis Rossi nog over. De dood van zijn trouwe bandmaat Rick Parfitt in 2016 heeft ‘m nog niet verslagen en dus stapt hij keurig gekleed het podium op. Het pleit wat mij betreft voor de band dat het nog altijd platen maakt hoewel de hoogtijdagen lang, lang achter ons liggen. Maar wat deze rollatorrockers nou op dit festival te zoeken hebben, is mij een compleet raadsel.
Maar goed, als we er dan toch zijn, laten we het geheel dan maar eens aan een kritisch oor onderwerpen. Toegegeven: de karakteristieke boogiesound in de nummers is best verslavend. Het veld staat vol met mensen die weliswaar niet uitbundig maar wel zichtbaar geniete, dus wie ben ik om dit verder af te zeiken? Status Quo speelt bovendien kraakhelder en Rossi is ook nog eens goed bij stem. De grote hits zitten heel slim allemaal aan het eind en In the Army Now wordt indrukwekkend gebracht. Kijk aan, ook Roll Over Lay Down blijkt ooit een blijvend plekje te hebben gevonden in de zwarte hersenpan van Ghostwriter en dat geldt ook voor Down Down, waarbij het prima air guitar spelen is. Rossi speelt het ook nog eens met een ongekend enthousiasme alsof hij dit nummer niet voor de 2457-ste keer speelt.
Verdomme, ook bij Whatever you Want en Rockin’ All Over the World betrap ik mijzelf op meetappen en -neuriën. Dat doet dit Status Quo toch stiekem best wel goed. De hersenklevertjes doen op de weg terug naar het hotel (geen camping nee, dank u vriendelijk) ook nog een tijd hun werk. (G)
Amorphis is vandaag hoofdact in de Swamp, voor velen ook de eerste en laatste keer dat ze in de Swamp te zien zijn. Eerder op de dag kreeg ik de kans de heren te interviewen, die er allen vrij relaxed bij zaten. Het weer begin al wat te keren (later zal er een stortbui van jewelste vallen) en de eerste gapers deden hun ding. Met een pak mooie visuals en heel wat melancholie, trapt de band af met het nieuwe The Bee, gretig meegezongen door de grote meerderheid. Hetzelfde geldt voor The Golden Elk trouwens en de andere twee nummers van het nieuwe Queen of Time. Frontman Tomi Joutsen heeft duidelijk geen zin in het brengen van nummers uit de periode waar hij nog niet bij Amorphis zat. Het lijkt dan ook met tegenzin dat The Castaway en Against Widows gespeeld worden en de oude fans aan hun trekken komen.
Naar Alone en The Way kunnen we dan ook fluiten en het legendarische debuutalbum wordt ook vakkundig genegeerd. Wat overblijft zijn mooie luisterliedjes met een frontman die de kunst van het afwisselen tussen cleane zang en grunts volledig beheerst. De tijd dat Amorphis ballen had is achter de rug, maar deze geknipte versie bekoort steeds meer luisteraars, dus wie ben ik om ze ongelijk te geven? Afsluiten met House of Sleep is een must natuurlijk, een perfect afrodisiacum en dito signaal voor vele aanwezige koppeltjes om de tent in te trekken en te profiteren van het vrouwelijke omgevingsgeluid van het “komende” Brides of Lucifer om zich schaamteloos te kunnen laten gaan op de camping.
Brides of Lucifer, voor wie ze nu nog niet zou kennen, is de metalvariant van Scala. Scala, voor wie ze nu nog niet zou kennen, is een meisjeskoor uit Antwerpen. In Antwerpen is koorzingen een soort van preventiemaatregel tegen straatcriminaliteit, zowel bij mannen als vrouwen. Gaan wandelen in de binnenstad is dan ook een soort van open auditie bij Steven Kolacny, Koen Buyse (Zornik) en Ives Mergaerts. De 12 Brides en de metalmuzikanten zag ik al een stukje op De Lokerse Feesten, helaas niet helemaal omdat ik een soort van werkethiek en bijkomend plichtsbesef heb voor de volgende werkdag. Nu wilde ik wel gaan kijken, ondanks de regen die knetterhard toeslaat. Maar deze keer wil ik per se hun versie van Behemoth’s O Father O Satan O Sun zien en dat lukt ook.
Veel mensen denken echter dat het om een eigen nummer gaat, maar dat ligt echt aan die mensen, niet aan de bruidjes. De rest van de nummers zijn een stuk herkenbaarder. Holy Diver, Walk, Painkiller, Engel… alles wordt meegebekt. Persoonlijk vind ik vele nummers een vrij hoog Studio 100-gehalte hebben, met een uiterst nette en gelikte afwerking. De drumintro van Painkiller is niet je van het, de grooves bij Walk zijn gelimiteerd, Roots Bloody Roots is even aanpassen… ja, het vroeg soms een inspanning om de droogte niet op te gaan zoeken – al dan niet in een tent op de camping bij een openminded koppel naar keuze. Ik doe het uiteindelijk niet en hoor gelukkig nog de uiterst geslaagde bruidse versies van Chop Suey!, de eerste minuten van Fear of the Dark (op het lijf geschreven van dit gezelschap) en ja hoor: Manowar’s Warriors of The World United. Misschien een idee om toch verder de true ende power metalkant op te kijken, wie weet.
De volgende die we te verwerken krijgen is Bizkit Park. Ik neem even over van hun website:
‘BIZKIT PARK brengt op spectaculaire wijze hulde aan één van de meest illustere sub genres uit de alternatieve muziek: NU-METAL
Alle knallers uit dit weergaloos tijdperk passeren de revue in een wervelende en naadloze set. Limp Bizkit, Korn, System of a Down, Linkin Park, Slipknot, Papa Roach, Deftones, P.O.D, Disturbed, Drowning Pool.. Ze moeten er allemaal aan geloven.’
Dat dus. Gelukkig ben ik in goed gezelschap, gezelschap dat mij mijn argwaan vergeeft en pintjes trakteert, zodat alle schaamte verdwijnt en puberale refreinen die minstens zes keer na elkaar herhaald worden niet meer als storend ervaren worden. Meer zelfs, het wordt aanstekelijk en dermate fout dat het eigenlijk wel fun is. Terugkijkend op het ganse festivalweekend bleek dit ook 2.574 keer zo sterk te zijn dan Limp Bizkit zelfs en waarschijnlijk 2.575 keer goedkoper. Ik geef het maar mee aan de organisatie, for what it’s worth. De tent was in ieder geval goed gevuld en dat had niet enkel te maken met het feit dat veel metalmannen het niet lang uithielden in de tent na Amorphis of omdat de heel erg fijne en gezellige Presidio-bar “al” om 00.00 uur de deuren sloot, maar ook omdat er gewoon erg veel ambiance was. Bizkit Park deed dus wat het moest doen. (BA)
Lees ook het verslag van dag 2.
Lees ook het verslag van dag 3.
Foto’s:
Tessa Verstrate (foto’s Pro-Pain: Stijn Verbruggen/Alcatraz, Ann Kermans/Alcatraz, foto’s Status Quo: Ann Kermans/Alcatraz, Gino Van Lancker/Alcatraz, Hans van Hoof/Alcatraz, Stijn Verbruggen/Alcatraz)
Datum en locatie:
10 augustus 2018, Kortrijk
Link: