Sommige bands hebben een interessant verhaal. Wolvennest is zo’n band. Het eerste album van Wolvennest werd geschreven door drie belegen muzikanten, in samenwerking met onder andere Albin Julius. De beste man is wellicht bekend door zijn, voor sommigen aanstootgevende, project Der Blutharsch and The Infinite Church Of The Leading Hand. Het opvolgende album Void liet een nog occultere zijde van de band zien. In 2019 voerde de band dat album op Roadburn als geheel op, inclusief een gastbijdrage van Alexander Von Meilenwald van The Ruins of Beverast.
Met de hierboven genoemde namen krijgt u een beeld van de vervreemdende combi die deze band hanteert. De donkere blackgaze en 70’s kraut worden met elkaar gemixt alsof het niets kost. Obscuur, cult en psychedelisch zijn de repeterende bezweringen die deze band muzikaal voortbrengt. De prekende vocalen en rituele aanroepingen worden met dezelfde trage flow ingebracht zoals de bijna Oosters aandoende muziek dat dicteert. Vreemd, maar het werkt als een tiet!
De kwaliteit van vocaliste Shazzula spreekt ook gelijk uit het opvolgende Swear to Fire. Haar lage stem en perfecte timing en intonatie brengen een werkelijk occulte sfeer mee. Is het hier koud, of heb ik gewoon al 22 minuten kippenvel van dit album?
De kracht van deze band zit hem erin dat er elke keer een laag wordt neergelegd van repeterende gitaren en een ritualistische ritmesectie. Daaroverheen worden dan op momenten de vocalen en melodieuze gitaarsolo’s gelegd. Dit elke keer met een toevoeging van ambientpassages. De combinatie van die uitstekende uitgelichte gitaarpartijen, en krachtige vocalen maken Wolvennest wat het is. Het werkt enkel omdat daaronder die constante repetitieve loops liggen waaruit de band dan telkens ontstijgt. Op een nummer als Incarnation is dat uitgelichte gitaargeluid wederom typerend. Ditmaal met een toevoeging van toetsen en uiteindelijk zelfs een alles vernietigende korale ambient als een verre mist op de achtergrond.
Succubus en Disappear geven ineens een andere inslag met veel meer gothicinvloeden. Bij Succubus is dat vooral te wijten aan de vocalen van King Dude. Bij Disappear is het meer de combinatie van vocalen en muziek. Dan is er nog het afsluitende Souffle de Mort. Een rituele ambient in het Frans. Dit is een beetje een struikelblok. Ikzelf zie niet echt de link tussen ritualisme en het Frans. Ondanks de inzet van Shazzula weet het mij niet te overtuigen. Het blijft een beetje klinken als het oplezen van een Frans kookboek met een gekke stem. Misschien dat iemand die vloeiender Frans spreekt en het meer gewoon is dit beter kan waarderen.
Hoewel de laatste drie liedjes van Temple in zichzelf niet vervelen, klinken ze toch als de B-kant of bonustracks van de vinyl. Door die ‘twist’ ben ik uit mijn rituele flow gehaald en zat ik ineens middenin een koude regenbui een sigaar te roken op de stoep van een verlaten gebouw, om vervolgens ineens weer een of andere Franse prediker tegen te komen die wat teksten oprakelde. De lijn tussen het ritueel en het gekkenhuis wordt daarmee overschreden. Het boet zodoende als albumgeheel in aan overtuigingskracht. Je moet hem er niet om laten liggen, want je gaat sowieso geraakt worden door deze plaat. Misschien moet je hem alleen even in verschillende playlists onderverdelen. Luistertips: Mantra, Swear to Fire, Incarnation en Succubus
Score:
83/100
Label:
Ván Records, 2021
Tracklisting:
- Mantra
- Swear to Fire
- Alecto
- Incarnation
- All that Black
- Succubus (feat. King Dude)
- Disappear
- Souffle de Mort
Line-up:
- Déhà – Drums, piano, vocalen
- John Marx – Basgitaar
- Marc De Backer – Gitaar
- Michel Kirby – Gitaar
- Corvus von Burtle – Gitaar, basgitaar, keyboards
- Shazzula – Vocalen, keyboards, theremin
- Bram Moerenhout – Drums
Links: