Wolcensmen – Fire In The White Stone

Geschreven door op 23-09-2019 om 22:10.

Over smaak valt niet te twisten. Een mooi voorbeeld daarvan is dat collega Cor de Vos behoorlijk weinig kon met Wolcensmen, een dark folkproject van Winterfylleth-gitarist Dan Capp. Het debuutalbum Songs from the Fyrgen werd in 2016 uitgegeven, en wegens grote interesse in 2018 heruitgegeven. Wat sommige mensen verveeld uit het raam doet staren, wist mij te kluisteren aan een grote lederen fauteuil bij een knisperend haardvuurtje. Dit project vertolkt kalme, sentimentele, maar toch luchtige Britse dark folktaferelen, waarbij Wolcensmen Engels is voor ‘zen’. Zo, de bijvoeglijke naamwoorden zijn alweer op, nog voordat we van start gaan…

Namen die te binnen schieten bij het luisteren zijn Wardruna, recente Ulver en Loreena McKennitt. De beste man achter dit project is behoorlijk productief geweest de afgelopen jaren. Zo schreef hij een 12000 woorden tellend verhaal dat bij dit album hoort, dat helaas niet werd meegeleverd bij het promopakket. Muzikaal krijgen we veel cello te verwerken, met harmonieuze samenzang en klassieke gitaar, met lichte ondersteuning van de ritmesectie. Voor een aantal verschillende instrumenten zijn sessie- en gastmuzikanten ingezet.

Het intro en eerste nummer worden als een gecombineerd lied ten gehore gebracht. Het eerste nummer, genaamd Foreboden, kan echter ook prima op zichzelf staan. Het Gainsaying-gedeelte maakt het nummer af met een mooie cellopartij. Daarna volgt het mysterieuze Lorn and Loath. De details in de muziek, en de verschillende layers maken dat je telkens weer nieuwe lijnen ontdekt. De zang is diep, en is mooi in de dynamiek verwerkt. Het verrassende en machtige refrein blijft je achtervolgen:

Upon the high wind, I hear a wordless tongue.
Upon the high wind, whither a calling come.

En dat is precies wat Wolcensmen zo boeiend maakt! Het luisteren naar dit album is als een boswandeling waarbij plots zonnestralen door de takken schijnen. Het muzikale thema op Hunted wordt beperkt uitgewerkt, en de nadruk ligt op de verhalende zanglijn. Swans of Gar’s Edge volgt een vergelijkbaar stramien als Lorn en Loath en duurt, met een dikke zes minuten, eigenlijk te kort. Sprig to Spear doet vanwege de hoorn, uitgevoerd op keyboard, sterk denken aan Summoning‘s Mirdautas Vras. Na een thematisch intro start een kabbelende gitaar. Dan Capp zingt vervolgens voorzichtig hoopvolle coupletten. De plucks op de kantele steken net iets boven de rest uit in de mix, en geven precies de accenten aan zonder geforceerd over te komen. Zelden hoor ik zulke sterke producties! Juichend (Oké, ik overdrijf) neem ik de aanvullende cellopartij in ontvangst, eindigend met een bezwerend refrein, waarbij in de samenzang de invloed van voorgenoemde band nog sterker doorklinkt. Over het titelnummer hoeft slechts gezegd te worden dat het voor kippenvel tot op de tenen zorgt. De sterke cello en zang zijn bepalend voor het geluid op dit album. Tel daarbij op de goede songwriting en serieus sterke mix en het resultaat is een zeer prettig muziekwerkstuk. Vergeleken met het vorige album is het een stukje traditioneler en hoopvoller geworden, en wat minder duister.

‘Wat luister jij nou weer voor saaie muziek?’ dixit mijn moeder. Nee, mam, dit is geen saaie muziek. Dit is een luisterervaring. Pak dit album erbij op een regenachtige dag, plof op uw zitmeubel en gooi nog wat hout op het haardvuur.

Score:

85/100

Label:

Indie Recordings, 2019

Tracklisting:

  1. Foreboden
  2. A Gainsaying
  3. Lorn and Loath
  4. Hunted
  5. The Woodwose
  6. Of Thralls and Throes
  7. The Swans of Gar’s Edge
  8. Maidens of the Rimeland
  9. Fellowship
  10. Sprig to Spear
  11. Fire in the White Stone

Line-Up:

  • Dan Capp – Alle instrumenten, songwriting, vocalen
  • Jo Quail – Cello
  • Aslak Tolonen – Kantele
  • Jake Rogers – Fluit
  • Darkest – Synth
  • Grimrik – Synth
  • Julie Russell – Vocalen
  • Chris Naughton – Koor
  • Mark Deeks – Piano

Links: