Wilderun – Veil Of Imagination

Geschreven door op 03-01-2020 om 01:18.

Voor ik verder ga: wow, wat een artwork, heerlijk. Goed, wat is dit. Wilderun uit Boston USA. Dit is het derde album van de band die in 2008 een muzikale reis inzette. Het valt in feite niet samen te vatten in één genre, ook al zie ik her en der de noemers melodische metal, progressieve rock, folk en orkestrale muziek. Zet daar gerust dark en death metal bij en in feite nog veel meer schakeringen in het metalspectrum. Ik zoek zelf avontuur in de donkerste regionen, overwegend, maar aan dit Wilderun is geen ontkomen aan. Hoe het komt dat deze band niet onder een label valt is mij onduidelijk, het kan niet anders dan een bewuste keuze zijn.

Veil Of Imagination is veel. Vaak heb ik metalopera’s gehoord die bol stonden van de kunstmatige drang naar kunstzinnigheid, waarbij de drang naar vernieuwing de eigenlijke vernieuwing in de weg stond. Wilderun draait het om. Wilderun is op een zeer kwetsbare manier bijzonder creatief, ontroerend en tegelijkertijd ook erg solide. Weinig krijg je theatrale en epische geluiden te horen zonder het gevoel te krijgen dat er kitscherig te keer gegaan wordt. Bij Wilderun is dat niet zo. Ik heb al Pink Floyd zien passeren in reviews over deze band, in combinatie met Ensiferum of soortgelijke bands. Opeth en SepticFlesh met Dream Theater… Ik hou het gebrekkig als ik ben bij een mix tussen de fantasie van een Devin Townsend met progressieve Amorphis-folkgevoelens, Ayreon-avontuurlijkheid, de grillige gevoeligheid van Gentle Giant, Wintersun-intensiteit en de dark opera songwriting van – inderdaad – SepticFlesh. Je wordt meegezogen in de aaneenschakeling van cleane zang, koorgezang, grunts… Veil Of Imagination is een musical van de zuiverste soort. Eentje waarbij dans en beweging compleet overbodig gemaakt worden. De symfonieën maken het quasi onmogelijk om afgeleid te worden, de technische kwaliteiten zijn verbluffend, de “mooie” muziekstukken zo integer en ontroerend dat zelfs de frequenties die Disney gekaapt heeft bij Wilderun klinken als goddelijk en puur. Ik durf eerlijk waar te denken dat dit zelfs chronisch lusteloze mensen even een lach en een traan op het gezicht kan toveren.

Kijk naar mij. Ik heb een slechte relatie met vrolijkheid en ik laat me volledig gaan bij dit Wilderun. Catchy, opwekkend, sprookjesachtig! Weliswaar met donkere wolken die bij momenten alle neerslag loslaten alsof ze de wereld willen laten verzuipen, maar toch. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt – ondanks mijn persoonlijke issues – dit kitscherig, sentimenteel, aanstellerig of pathetisch te vinden. Veil Of Imagination is episch. Veil Of Imagination is groots. Veil Of Imagination is woooooooow! Stop met lezen en ga luisteren. Zet je in een kamer apart en begin er niet aan voor je een uur en zeven minuten voor jezelf hebt. Ga vooral eerst naar het toilet en zet je smartphone op stille modus. Hulde aan alle mensen die hier aan meewerkten (mixing: Dan Swanö, mastering: Jens Bogren, grafisch materiaal: Adrian Cox).

Score:

86/100

Label:

Eigen Beheer, 2019

Tracklisting:

  1. The Unimaginable Zero Summer
  2. O Resolution!
  3. Sleeping Ambassadors of the Sun
  4. Scentless Core (Budding)
  5. Far from Where Dreams Unfurl
  6. Scentless Core (Fading)
  7. The Tyranny of Imagination
  8. When the Fire and the Rose Were One

Line-up:

  • Evan Anderson Berry – Zang, Gitaar, Piano
  • Daniel Müller – Bas, Keyboards
  • Jonathan Teachey – Drums
  • Joe Gettler – Gitaar

Link: