Wat ik altijd zo bijzonder vind, is dat bepaalde bands zo herkenbaar zijn. Herkenbaar uit de duizend als je het zo zou mogen schrijven en dus ook neerpennen. Veel van die bands hanteren een karakteristiek geluid, hun eigen tekstuele kader en trachten ondanks die basisfundamenten toch altijd innoverend uit de hoek te komen. Ook in mijn geliefde extreme subgenre zijn er zo bands te vinden. Je kan ze heel gemakkelijk op al de vingers van je handen tellen als je die tenminste nog hebt. Je vindt die bands ver in het buitenland maar eigenlijk moet je niet zo heel ver weg gaan om die ook in de eigen brede regio te vinden. Walg is zo’n band. Zo’n band met eigen fundamenten, een band met een eigen smoelwerk. Een band die steeds maar weer weet te verbazen door net telkens iets nieuws, iets anders op elk album te brengen. Er worden telkens wat nieuwe instrumenten toegevoegd, er wordt wat geknutseld wat aan het artwork en de tekstuele omkadering maar altijd staat het eindproduct als een huis.
Intussen zitten we met dit duo Keijzer en Koning alweer aan plaat nummer vijf die simpelweg net als zijn voorgangers werd genummerd en ditmaal – hoe kan het ook anders – gewoon V als titel meekreeg. Recentelijk werd het hele oeuvre nog heruitgebracht op vinyl door de band in samenwerking met de heer Alex en zijn Zwaertgevegt-label. Voor zij die het nog altijd niks zegt, wat natuurlijk een keiharde schande is, verwijs ik graag naar mijn uitvoerige schrijfsels aangaande plaat I, II, III en ja zelfs IV. Het zijn telkenmale melodische symfonische blackmetalwerkstukken die als iconen kunnen bestempeld worden. En plaat nummer V zal er waarschijnlijk gewoon vlotjes naast geplaatst kunnen worden, wees daar maar zeker van.
Het lijkt wel of voor dit album die bovengenoemde gitaarpartijen nog fijner werden uitgeschreven. Zo hoor je in De adem van het einde maar ook in Het schimmen dialoog of het heerlijke dampende, stampende Daar waar stilte spreekt precies wat ik bedoel. De vraag die ook opdoemt op elk album is of er ook nog andere instrumenten geïmplementeerd worden in de composities? Volgens mij wel. Luister naar Het vlees vergaat, een nummer waarin een oosters gevoel wat komt binnendruppelen door het gebruik van een mandoline. Ook in de nieuwe single Pijnlichaam lijk ik wat nieuwe andere instrumenten te ontdekken want daar komt een akoestische gitaar de mandoline bijstaan. Denderen en imponeren doen de heren eigenlijk de hele plaat, het magistraal brutale Ego-Dood maar ook Galgenzucht zijn evenmin te versmaden. Dat eerste door onder andere pitsend soleerwerk en dat tweede door het zachte introductieriedeltje en natuurlijk nog zoveel meer.
Ja jongens, wat moet ik aan dit bovenstaande nog toevoegen? De melodische symfonische black metal van dit Nederlandse duo blijft Walgelijk lekker. De band lijkt maar te blijven groeien en dit op vlak van compositie en uitvoering. Ik kan er niks aan doen maar voor mij zal deze plaat opnieuw, net als zijn voorgangers trouwens, mijn persoonlijke jaarlijsten en in het verlengde deze van heel wat anderen, bestormen en hoog eindigen. Wees daar maar zeker van, jij met je wansmakelijke pijnlichaam!
Score:
96/100
Label:
Eigen beheer, 2025
Tracklisting:
- De vlinder en de dromer
- De adem van het einde
- Het vlees vergaat
- Het schimmen dialoog
- Daar waar stilte spreekt
- Zielsalleen
- Pijnlichaam
- Ego-dood
- Galgenzucht
Line-up:
- Robert Koning – Alle instrumenten
- Yorick Keijzer – Zang
Links: