The Night Flight Orchestra – Aeromantic

Geschreven door op 24-05-2020 om 21:49.

Velen vragen zich af hoe Björn “Speed” Strid en David Andersson in 2007 op het idee kwamen om naast Soilwork, The Night Flight Orchestra te starten. Wel, er is een reden waarom ons lichaam letterlijk, op zenuwniveau, is bedraad om plezier te voelen. En om plezier draait het bij The Night Flight Orchestra! Ik blijf het verbluffend vinden dat dezelfde individuen melodeath schrijven en ook zulke melodramatische, catchy rock.

Men neme een vleugje ABBA, een sprankje Whitesnake, een zweempje Journey, een greintje Supertramp en een tikje Boston et voilà: men heeft een typisch The Night Flight Orchestra-nummer. Ook Aeromantic is weer een verzameling van jaren ’80 clichés. De Zweden zijn niet origineel, maar wel oprecht in hun streven naar een eenvoudiger muzikale tijd. Ze komen er dus ook nu weer mee weg. Dat blijkt wel uit de grote polonaise die ze bewerkstelligden op Wacken Open Air vorig jaar met West Ruth Ave. Wie doet ze dat toch na?

Sometimes the World Ain’t Enough uit 2018 bewees zich als de perfecte plaat voor verliefde metalheads. Bij collega René, die dit album van een recensie voorzag, eindigde deze bovenaan zijn jaarlijst en ook hier in huis is de plaat grijsgedraaid (ondanks dat het een picture disk is!). Na dit veel geprezen album, dalen de Zweden voor de opvolger Aeromantic af van de exosfeer naar de troposfeer. Helaas weten ze mij met deze plaat inderdaad in minder hoge sferen te brengen dan zijn voorganger. Album nummer vijf is namelijk een soap over liefdesverdriet, verlangen en nostalgie. Het klinkt this time een stuk melancholischer dan zijn swingende voorganger en er is minder ruimte voor het hedonistisch optimisme dat ik juist zo heerlijk vind van The Night Flight Orchestra. Desalniettemin zijn er toch vele, zwoele soulgrooves, sticky gitaren en cheesy synths te horen op Aeromantic.

Mijn eerste luisterbeurt was te vergelijken met alsof je smacht naar een chocolate chip koekje en je na een hap een koekje met rozijnen blijkt te hebben. In tegenstelling tot Amber Galactic en Sometimes the World Ain’t Enough, was ik tot mijn grote spijt niet meteen hooked bij de eerste klanken van Aeromantic. Deze recensie heeft daarom even op zich laten wachten. In de hoop dat het nieuwe opus beter ging klinken, ben ik Aeromantic maar blijven draaien en draaien. En inderdaad, een paar nummers zijn na vele luisterbeurten toch wat catchier dan verwacht, maar Aeromantic haalt het niveau van zijn voorgangers helaas niet door het gemis aan consistente kwaliteit. Het is een beetje I’ve got the spirit, but lose the feeling, wat Ian Curtis zong in Joy Division’s Disorder. Relatief gezien vind ik Aeromantic dus een tegenvaller, maar absoluut gezien is het nog steeds een topper in zijn genre. Zó goed is The Night Flight Orchestra simpelweg.

Bij If Tonight Is Our Only Chance knallen de glitters uit je speakers. Dit lijkt me met Björn “Speed” Strid’s breekbare, emotionele stem en de hysterische, dramatische uithalen van de twee Anna’s een geweldig nummer om live te horen. Het blijkt tevens een van die nummers te zijn die na meerdere luisterbeurten toch als een oorwurm blijven hangen. Divinyls is veruit de meest memorabele en vrolijke track van dit album en ik vind het dus logisch dat deze als eerste single werd uitgebracht. Daarnaast is Transmissions noemenswaardig, met vioolwerk dat is afgekeken van Soilwork’s Feverish. Golden Swansdown is de verplichte ballad op dit album, wat even goed de soundtrack van een jaren ’80 soap had kunnen zijn. Carmencita Seven zet je even op het verkeerde been met een aparte, oriëntaalse outro die eerder als de intro van een nieuw nummer klinkt. Als laatste wil ik het nummer Dead of Winter noemen, dat qua opbouw veel doet denken aan Midnight Flyer op Amber Galactic.

Tot slot vind ik het opvallend dat de ontzettend catchy single Satellite niet is meegenomen op deze plaat, maar zijn er pluspunten uit te delen aan het prachtige art deco artwork à la The Great Gatsby. Ook al is Aeromantic wat minder sterk dan zijn voorgangers (waardoor mijn verwachtingen dan ook sky high waren), blijf ik een zwak voor Björn “Speed” Strid en de zijnen houden en baalde ik echt óntzettend dat door de huidige omstandigheden het concert in Doornroosje op 18 maart was geannuleerd. Tot de tijd dat we dit concert kunnen revancheren, blijven we de lp’s van The Night Flight Orchestra draaien en blijven we thuis dansen, want we hebben zelden een situatie meegemaakt waarin we muziek zo goed kunnen gebruiken om ons op te vrolijken. Supporten dus, die handel!

Score:

75/100

Label:

Nuclear Blast Records, 2020

Tracklisting:

  1. Servants Of The Air
  2. Divinyls
  3. If Tonight Is Our Only Chance
  4. This Boy’s Last Summer
  5. Curves
  6. Transmissions
  7. Aeromantic
  8. Golden Swansdown
  9. Taurus
  10. Carmencita Seven
  11. Sister Mercurial
  12. Dead Of Winter

Line-up:

  • Björn Strid – Vocalen
  • David Andersson – Gitaar
  • Sharlee D’Angelo – Basgitaar
  • Sebastian Forslund – Gitaar, percussie, special effects
  • Jonas Källsbäck – Drums
  • Anna-Mia Bonde – Achtergrondvocalen
  • Anna Brygård – Achtergrondvocalen

Links: