Hyloxalus – Make Me the Heart of the Black Hole

Geschreven door op 28-01-2024 om 22:47.

Melodieuze power metal van een drietal uit Canada. Hyloxalus is een band die na het uitbrengen van een demo en een EP nu toe is aan het debuutalbum, Make Me the Heart of the Black Hole. De muziek zelf lijkt wat om de vocalen van sopraan Nina Laderoute vorm gegeven.

Nadat het album van start gaat met He Dies in the Swamp schrik ik mij een ongeluk. Dit is toch geen power metal? Melodieus is het wel, maar ik krijg er door de sfeer en het tempo eerder een Cradle of Filth-gevoel bij. De toegevoegde geluidseffecten doen dan weer erg denken aan toestanden uit computerspelletjes. Ik moet dit wel even op mijn gemoed laten inwerken. Het daaropvolgende Dream Chasm klinkt dan een stuk trager, dissonant en spookachtiger. De muziek past hier bijzonder goed bij het stemgeluid van dame Laderoute. Beyond the Soil gaat dan weer wat meer terug naar het eerder genoemde geluid, wat ik zelf maar niet kan identificeren als power metal, het klinkt eerder als symfonische gothic. Naast het feit dat het instrumentarium dik in orde is weet Nina Laderoute met haar vocalen echt te excelleren. Wat een mooie warme klanken, ook wanneer de zang wat meer de hoogte in gaat.

Undead in Ward 6 is vooral een stevig nummer, een echte beuker die apart combineert met de sopraangezangen. Het voelt tevens, door de toegevoegde geluidseffecten, lekker spacey. Tegen het einde trekt de band allerlei progressiviteit uit de kast door te spelen met een gillende gitaar en woeste drumescapades. Sailors Underneath the Waves voelt in eerste instantie wat minder voor de hand liggend, maar al snel weet Hyloxalus er met onder andere meerstemmige zang iets aparts van te maken. Nadrukkelijk zeg ik wel dat u wel wat te vinden moet zijn voor redelijk eigenzinnig symfonisch werk dat alle kanten opgaat. Opmerkelijk is het moment waarop de drummer vrij onverwachts een serie hypersnelle blasts laat horen. Deze muzikanten kunnen echt wel een aardig riedeltje muziek spelen hoor!

Severed from the Reborn Sun is in de beginfase een betoverend nummer dat zijn uitwerking niet mist. En weer dringt de vergelijking met Cradle of Filth zich op, dit keer tijdens de passages waar er vrouwengezang te horen is. Gelijkenissen met de heer Filth zelve komen er niet aan te pas. De gitaarsolo is er eentje om de vingers bij af te likken! Geen idee waar deze gast ooit gitaar heeft leren spelen, maar “hij kan het” is hier wel een understatement. Het nummer doet met allerlei vreemdsoortig gedrum ook wel wat exotisch aan. Komt er nu toch power metal aan te pas? Ach noem het zoals je wil, maar dit beestje is toch wel een stuk eigenzinniger dan de meeste bands die hier worden gerecenseerd.

Daar moet u natuurlijk wel voor open staan, zo horen we ook direct weer tijdens het afsluitende en snelle Splitter. Eerlijkheidshalve ga ik ervan uit dat niet iedereen de vocalen en geluidseffecten zal kunnen waarderen. Maar wanneer u dat wel doet, dan heeft u er met Make Me the Heart of the Black Hole een prima album aan het begin van 2024 bij.

Score:

77/100

Label:

Eigen beheer, 2024

Tracklisting:

  1. He Dies in the Swamp
  2. Dream Chasm
  3. Beyond the Soil
  4. Undead in Ward 6
  5. Sailors Underneath the Waves
  6. Severed from the Reborn Sun
  7. Splitter

Line-up:

  • Danial Devost – Drums
  • Mike Bell – Gitaar, bas, synthesizer
  • Nina Laderoute – Vocalen

Link: