Supergroepen passeren hier niet dagelijks de revue, maar met The Dead Daisies hebben we er wel een te pakken. In alweer een nieuwe bezetting want John Corabi heeft de microfoon doorgegeven aan Glenn Hughes. Glenn Hughes, die niet meer zo jonge zanger/basgitarist die destijds nog het mooie weer maakte bij Deep Purple en Black Sabbath? Ja, die Glenn Hughes inderdaad. Langzaamaan nadert hij de zeventig, maar wow, wat een klok van een stem heeft die man nog.
Door de komst van Hughes werd ook bassist Marco Mendoza overbodig. De rest van de line-up bestaat uit Doug Aldrich (ex-Whitesnake, ex-Dio … en voordien al actief bij de Glenn Hughes Band), David Lowy op gitaar, en Deen Castronovo (ex-Journey, ex-Bad English) op drums. Van een kwintet naar een kwartet dus. Al moet ik daar nu aan toevoegen dat op de dag voor de release van dit nieuwe album bekendgemaakt werd dat Deen Castronovo om ‘persoonlijke medische redenen’ op tournee vervangen wordt door Tommy Clufetos (voordien al bij Ozzy Osbourne en Black Sabbath aan het werk).
Maar nu Holy Ground dus: het vijfde album in de rij sinds de start van de band in 2013. Het is een release met uitstel want oorspronkelijk was die voor 2020 gepland, samen met een tournee. Ook hier stak corona er een stokje voor. Intussen loste men vorig jaar wel al twee nummers: Unspoken in april en Bustle And Flow een stuk later. Recent kwam daar titelnummer Holy Ground bij. Met tussendoor ook een semi-akoestische EP met vier nummers waarvan er naast Unspoken nog twee andere in volledig ‘elektrische’ versie op dit nieuwe album belandden.
Brengt de komst van Glenn Hughes een totale stijlbreuk met zich mee? Nee, dat kon je al horen aan die twee uitgebrachte nummers. Al zal een ervaren frontman altijd zijn eigen accenten willen leggen. En dat doet Hughes zeker, zowel vocaal als via groovy en bluesy baslijnen. Een titel als Like No Other (Bassline) maakt dat wel duidelijk zeker. Het vocale is trouwens nadrukkelijk aanwezig. Met rede, want Hughes klinkt hier ongelooflijk sterk. Zou hij dat niveau ook halen, avond na avond, live op tournee?
Het resulteert in tien solide, goed in het gehoor liggende hardrockstampers en de zeven minuten durende ballade Far Away (die halverwege en op het einde wel stevig ontspoort) om het album af te sluiten. En ik zou er nog durven aan toevoegen: traditionele hardrockstampers, in de goede zin van het woord dan! Gooi daar een bijzonder stevige productie bovenop waardoor je een flinke maar evenwichtige geluidsmuur krijgt en je weet dat je hier met een heel goed album zit!
Invloeden komen van overal. Dat kan ook niet anders bij een groep die meer een project is dan een band en zoveel verschillende muzikanten en zangers heeft gehad. Vergelijken met eerder werk (denk aan Burn It Down uit 2018 of Make Some Noise uit 2016) lijkt me dan ook minder relevant. Te horen is ook dat de band al volop getoerd heeft met of het voorprogramma heeft verzorgd van grote bands als Kiss, Guns N‘ Roses, Scorpions, Aerosmith, Bad Company, Whitesnake, ZZ Top en de Hollywood Vampires.
Openingsnummer Holy Ground (Shake The Memory) klinkt als een zware Guns N’ Roses waarbij Hughes al serieus laat horen wat hij nog in zijn mars heeft. Come Alive komt binnen als een van de zware Gene Simmons Kiss-nummers die hij zelf vergeten is te schrijven ten tijde van Creatures Of The Night, Lick It Up of het latere Revenge. Ik hoor trouwens meerdere nummers ‘à la Kiss’, maar dan wat zwaarder en met een heel ander stemgeluid natuurlijk. En horen we in Bustle And Flow geen Led Zeppelin-reïncarnatie? Over naar My Fate. Hola, die intro klinkt heavy met een riff zoals je kon horen op de soloalbums van Tony Iommi. Chosen And Justified klinkt wat subtieler en radiovriendelijker met een ZZ Top-touch en kan enig heupgewieg veroorzaken. Eerste single Unspoken is bluesgetint en iets zachter dan de rest, met flink wat ruimte voor de uithalen van Glenn Hughes. Nog even iets over 30 Days In The Hole dan, de enige cover op het album. Niet de meest bekende bij het huidige grote hardrockpubliek denk ik, al is het origineel van Humble Pie uit 1972 een echte klassieker. En eerlijk gezegd: ik vind het origineel beter. The Dead Daisies blijven dat origineel redelijk trouw en Hughes kan het vocaal zeker aan, maar het past niet helemaal bij de rest van het album, ondanks het eigen sausje dat erover wordt gegoten.
Holy Ground is een meer dan knap album dat zeker de eindejaarslijstjes zal halen in de categorie hardrock. Alles klopt: productie, stem, het knappe gitaarwerk van Aldrich en Lowy, de zware drumpartijen van Castronovo en de nummers zelf. Op 10 januari 2021 maakte de band bekend dat de geplande Europese tournee in februari en maart naar 2022 wordt uitgesteld. Dus nog even geduld om te weten hoe dit live zal klinken. Ondertussen draai je dan de cd nog maar eens met het volume op elf: hij verdient het. Of je volgt de heren digitaal want ook daar zijn ze bijzonder actief: “Q&A’s”, podcasts, Spotify-lijstjes en video’s over hoe je hun nummers naspeelt op gitaar … Goed om je publiek te binden!
Score:
87/100
Label:
SPV, 2021
Tracklisting:
- Holy Ground (Shake The Memory)
- Like No Other (Bassline)
- Come Alive
- Bustle And Flow
- My Fate
- Chosen And Justified
- Saving Grace
- Unspoken
- 30 Days In The Hole
- Righteous Days
- Far Away
Line-up:
- Glenn Hughes – Basgitaar, vocalen
- Doug Aldrich – Gitaar
- Deen Castronovo – Drums
- David Lowy – Gitaar
Links: