Suidakra is een naam in de wereld van melodieuze death metal. Een naam die naar mijn gevoel nooit écht is doorgebroken. De Duitsers incorporeren elementen van folkmuziek, iets wat sterk tot hun typische geluid bijdraagt. De band bestaat al dertig jaar. Darkanakrad is maar liefst album nummer vijftien.
Darkanakrad is het sluitstuk van de albumtrilogie Realms of Odoric (2016), wat niet geheel toevallig ook de naam van het eerste album van de trilogie was. De titel van het album betekent zoveel als “armageddon”, maar de band vermeldt er niet bij welke taal het dan wel mag wezen. Het zal iets Keltisch zijn, gezien de band nogal van de Keltische muzikale invloeden is. Tijdens het proces van mastering wist de band Dan Swanö te strikken. En als we dan toch met namen aan het opscheppen zijn: Kris Verwimp deed zijn kenmerkende plasje voor de cover van het album. Ik hou er persoonlijk niet van, ik vind het wat te plastisch. Kris Verwimp was overigens eerder ook betrokken bij de teksten van bijvoorbeeld Realms of Odoric. De band vermeldt helaas niet of hij ook de teksten van Darkanakrad heeft geschreven. Wel is hij volgens de bijgevoegde informatie verantwoordelijk voor het concept.
Over sterktes gesproken: Unravelling Destinies is onmiskenbaar een van de hoogtepunten van de plaat. Het begint met een korte roffel wanneer de band er gelijk op klapt met een dreigende melodieuze riff. De band bouwt spanning op door kleine intervallen tussen de tonen en veel herhaling. In het refrein wordt eindelijk de spanning ingelost na een erg sterke opbouw. Opener The Weight of Worlds is slechts een tokkelend intro en laat de luisteraar kort kennismaken met de verteller. As Heroes Abide is een uptempo track. In de solo laveert de gitaar rondom eenzelfde patroon, maar piept er af en toe een noot van een hoger octaaf hoger tussen. Het zorgt voor een typisch dramatisch en intrigerend patroon. Seven Sentinels reken ik ook tot de sterktes van het album. Het is een knipoog naar Where Dead Angels Lie. Nee, geen knipoog, dit gaat zelfs verder dan flirten. Dit is een regelrechte sekspartij met Dissection. Ik vind het een creatieve adaptatie. Het drumwerk in het bijzonder is enorm afwisselend. Van regelrechte thrash beats en blastbeats tot ingetogen roffels en dynamisch drumspel. Het geeft het nummer veel diepgang. Check bijvoorbeeld de overgang na vier minuten eens: wat kalm cymbaalwerk en een korte roffel later timmert meneer het hele drumstel naar de gallemiezen.
De ballad A Tainted Dominion haalt door de tempovertraging het tempo uit de plaat. Suidakra gebruikt hier folkinvloeden, denk shanty. De uitgebreide cleane zang versterkt dit effect door de ongelijke accenten, waardoor je zo’n typisch zeewaardig meedeineffect krijgt. Ashes of Truth is mijns inziens een volledig overbodig tokkel-intermezzo. Het lijkt bijna alsof het een outro is. The Heart of Darkness is op zijn beurt meer recht-toe-recht-aan death metal. Met een leuk spel waarbij de vocalen ‘down’ schreeuwen en de snarensectie dit gedwee opvolgt door de laagste tonen tot nu toe te raken. Een beetje een vreemde eend in de bijt, maar wel op een goede plek in de tracklist geplaatst. Op dit moment in de plaat wil je namelijk graag net iets anders horen. De band verbreekt de magie echter door toch weer terug te buigen naar een melodieuze lead, wat afbreuk doet aan de impact.
Bent u er nog? Mijn eigen interesse in de plaat is op dit moment wel een beetje ingezakt. The Last Guardian lijkt een vullertje te zijn. Toch duurt het maar liefst zeven minuten. De riffs leiden niet naar een duidelijk doel en blijven maar wat meanderen. Zelfs een harmonie kan het nummer niet meer redden. De vele akoestische intermezzo’s halen ook hier het tempo uit de track en uit de plaat als geheel. Cruinnath’s Breath begint nog interessant, maar verzandt vrij snel. De palm mutes halen weinig uit, en in plaats van het geheel wat pittiger te maken wordt het gezapiger. Er lijkt weinig progressie in het nummer te zitten. De plaat sluit af met In Shadows Deep, wederom getokkel van de bovenste plank.
Sterke kanten? De start van de plaat is bovengemiddeld sterk. Intrigerende riffs, veelzeggend drumwerk en de typische krijgersschreeuw van Arkadius, het is wat Suidakra op zijn best brengt. Mindere kanten? Het getokkel. Het past allemaal in het concept denk ik zo. Maar gooi dan eens even wat meer moord en doodslag door dat concept zodat we nog een paar dikke riffs in de mik gegooid krijgen. Het voelt door het getokkel alsof je constant bij een kampvuur zit. Alsof je op een verjaardag bent en die ene saaie oom zo’n fucking lang verhaal tegen je gaat houden over zijn werk en hoe hij daar iedereen tegen elkaar weet uit te spelen, maar het enige waar jij aan kan denken is hoe snel je weer naar huis kan zodat je metal door je speakers kan knallen. Ik vind Suidakra op zijn sterkst wanneer meer op het verleden wordt geleund. Zo was Echoes of Yore een schot in de roos voor mij, maar Wolfbite vond ik een stuk minder. Darkanakrad leunt met die sterkere nummers erg op het oude werk van de band. Al met al een boeiend, divers en doordacht album met veel nadruk op het verleden. Zo zie je maar dat na dertig jaar metal de kaars nog lang niet uitgedoofd hoeft te zijn!
Score:
80/100
Label:
MDD Records, 2024
Tracklisting:
1. The Weight of Worlds
2. As Heroes Abide
3. Unravelling Destinies
4. Seven Sentinels
5. A Tainted Dominion
6. Ashes of Truth
7. The Heart of Darkness
8. The Last Guardian
9. Cruinnath’s Breath
10. In Shadows Deep
11. At The Gates Medley
Line-up:
- Arkadius Antonik – Vocalen, gitaar
- Sebastian Jensen – Vocalen, gitaar
- Ken Jentzen – Drums
- Hauke Oje – Basgitaar
Links: