Pakjesavond is dit jaar een dag te vroeg! De stoomboot ronkt en dendert als nooit tevoren. De Sint brengt Een Vleugje van de Atlantische Oceaan mee voor alle metalfans die stout zijn geweest. Vijf cadeaus verpakt in de nieuwe EP van Zweedse melodische eindbazen Soilwork: het heerlijk avondje is gekomen! En dat terwijl het vorige werk (begin vorig jaar uitgekomen) nog lang niet in de vergetelheid is geraakt. In het verleden had Soilwork er al een handje van om praktisch ieder jaar met een nieuwe plaat op de proppen te komen. Nu hoor ik je denken: dit is toch een EP? Dat klopt. Maar met krap 35 minuten in vijf nummers kan je bijna spreken van een volledig album. Er zijn bands die het voor minder doen.
A Whisp of the Atlantic slaat een brug tussen het nieuwe, rockende geluid en het oude knalwerk van Soilwork. En passant bevat deze EP ook nog de meest ambitieuze track die de Zweden in hun rijke discografie hebben uitgebracht. De band zelf geeft aan dat het zich altijd een beetje ondergewaardeerd heeft gevoeld. Met het titelnummer willen de Zweden een epische song neerzetten die dit onterechte sentiment moet rechtzetten. Met zestien minuten aan melodieuze porno die je gehoorgang op plezante wijze blijft penetreren kan slechts gezegd worden: missie geslaagd! Wat een waanzinnig goede track is dit geworden. Diverse stijlen uit het verleden van Soilwork komen voorbij: de terugkerende logge riffs, knetterende gitaarsolo’s, razende drumsalvo’s, rustige passages en dat alles gedragen door de vocale diversiteit van Björn ‘‘Speed’’ Strid. Voeg daar een jazzy middenstuk met trompet (wacht, wat?) aan toe en het plaatje is compleet. Episch met een hoofdletter E!
The Nothingness and the Devil en Death Diviner brengen een geluid dat we kennen van voorganger Verkligheten. In basis horen we rockende melodieuze metal, die gemakkelijk in het gehoor ligt. Laatstgenoemde behoort tot de meeste rustige nummers (met wat venijn naar het eind) die Soilwork ooit heeft uitgebracht. De rustig meanderende melodie en het grootse refrein maken echter dat het nummer wel blijft plakken. Feverish kent een zelfde rockende toegankelijkheid. De snelle drums en zwaardere passages geven het nummer echter een zekere agressie. Het echte gif zit in Desperado. Deze song grijpt verder terug naar het verleden en laat blijken dat Soilwork het ruigere werk zeker nog niet afgezworen heeft.
A Whisp of the Atlantic zal fans van het nieuwere werk van Soilwork zeker aanspreken, al wordt de fan van het stevigere werk ook bediend. Los daarvan is de titeltrack verplichte kost voor iedereen die simpelweg van goede muziek houdt. De rest van de EP is overigens van de hoge kwaliteit die je van Soilwork mag verwachten. Om toch iets te zeuren te hebben: er lijkt weinig samenhang te zijn tussen de individuele nummers. Wellicht was dit met drie of vier additionele nummers beter geweest (en dan was deze release direct gepromoveerd tot volledig album). Maar goed, dit is slechts minimale kritiek, of stiekem de hunkering naar nog meer Soilwork. Gewoon op repeat zetten deze EP!
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
