Serenity – Nemesis AD

Geschreven door op 02-11-2023 om 18:50.

We moeten diep in de archieven van Zware Metalen om de allereerste recensie van het Oostenrijkse Serenity terug te halen. Het debuut Words Untold & Dreams Unlived werd in 2007 beschreven. Het was de start van een band die eigenlijk nooit volledig bij het grote publiek is doorgebroken. Het kritisch besproken Fallen Sanctuary uit 2008 was de opvolger. Hierop neemt de band deels afscheid van zijn avontuurlijke inborst, om zo in de grijze massa op te gaan, volgens de toenmalige redacteur.

In 2011 bespreekt “onze” Bart het album met de titel Death & Legacy. Met de woorden ” extreem kitscherig, maar wel zoals het moet” weet hij de plaat vanuit zijn perspectief te duiden. Vervolgens komen we aan bij het in 2013 uitgebrachte War Of Ages. Een vergelijking met Kamelot en aardige kritieken met betrekking tot de composities worden getrokken. Er lijkt vanaf dit album sprake van een stijgende lijn op kwalitatief gebied. Die lijn trekt de band ook door op het in 2016 uitgebrachte album Codex Atlanticus. De toenmalige redacteur is zelfs verliefd geworden op het stemgeluid van Georg Neuhauser. Tja, het is me wat.

We verliezen Serenity niet uit het oog, want ook het in 2017 verschenen Lionheart ontkwam niet aan een beschrijving. Hierop werd naast de muzikale beschrijving ook het conceptueel karakter van het album onder de loep genomen en natuurlijk de exceptionele zang. Origineel was het allemaal niet, maar muzikaal gezien heeft de band een pareltje afgeleverd. Tot slot werd het in 2020 verschenen album The Last Knight door collega Yves beschreven. Ietwat kritisch met betrekking tot het concept en de wat plakkerige en huppelende powermetalgrooves. U ziet, we hebben bij Zware Metalen een volledige dekking als het gaat om de volwaardige albums van deze band. En om dit zo te houden, wat in essentie geen doel op zich moet zijn, bespreek ik hier het nieuwbakken Nemesis AD. Want ook ik ben erg benieuwd geworden naar het achtste werk van deze symfonische powermetalband.

Laat ik voorop stellen dat de muziek die dit gezelschap maakt niet al te moeilijk in elkaar steekt. Na twee luisterbeurten zingt of neuriet u de meeste teksten en melodieën al mee. Marco Pastorino is toegevoegd aan de line-up als gitarist en vocalist (achtergrondvocalen). Op vocaal gebied doen alle bandleden een bijdrage, waarbij de hoofdmoot door de eerder genoemde Georg Neuhauser voor zijn rekening wordt genomen. De teksten die hij en zijn kompanen hier ten gehore brengen handelen over het leven van schilder Albrecht Dürer (German renaissance). Gedurende de eerste vier nummers hoort u een uitgebalanceerde, soms wat veilige symfonische metalband. De compositorische ideeën zijn goed en dikwijls met klassieke invloeden vorm gegeven om zo het symfonische karakter optimaal te ondersteunen.

Vanaf het vijfde nummer met de titel Reflections (of AD) springt de vonk over. De vocalen zijn voorzien van een ruw randje en gedurende het tweede gedeelte van dit nummer weet het drumspel en het gitaarwerk ineens zoveel meer te overtuigen. Het refrein klinkt wel wat aan de zoete kant, maar dit maakt de band met speels gemak goed doordat het instrumentarium behoorlijk krachtig klinkt. Tot mijn verrassing weet de band deze speeldynamiek en kracht vast te houden tijdens Sun of Justice. Verder weet Serenity nog te verrassen met niet al te clichématige koorgezangen tijdens The End of Babylon en een vrij emotioneel beladen refrein. Ook de spetterende gitaarsolo mag er zeker wezen. Crowned by an Angel is voor mij persoonlijk dan net weer iets te zoet en gezapig van aard. Op de gitaarsolo na klinkt dit nummer maar heel weinig verfijnd en wel erg gemakkelijk voor een band die veel beter kan. Dat horen we dan ook direct tijdens de geweldige meezinger The Sky Is Our Limit. De vocalen zorgen voor instant kippenvel, de gitaarsolo voor waterige ogen. Tegen het einde doet de band er nog een schepje bovenop door vanuit de tenen te musiceren. Het is fijn om deze mate van urgentie terug te horen!

Nemesis AD is alweer bijna ten einde, maar weet u nog eenmaal met een orkestrale versie van The Fall of Man voor bijna vier minuten te beroeren. Eigenlijk is deze versie beter dan het origineel (tweede nummer), maar dit blijft natuurlijk een kwestie van smaak. De klassieke elementen zijn heerlijk uitgebalanceerd en het nummer ademt veel meer.

De Oostenrijkse band heeft met zijn achtste album een prima dwarsdoorsnede in handen van zowat het gehele oeuvre. Niet ieder nummer is even sterk, maar er staat zeker een aantal bovengemiddeld sterke nummers op dit album die de moeite waard zijn. Als het gezelschap u niet onbekend is dan kunt u zondermeer tot aanschaf overgaan. Voor een goede indruk luistert u naar het door mij geprezen Reflections (of AD) en The End of Babylon.

Score:

80/100

Label:

Napalm Records, 2023

Tracklisting:

  1. Memoriae Alberti Dureri
  2. The Fall of Man
  3. Ritter, Tod und Teufel (Knightfall)
  4. Soldiers Under the Cross
  5. Reflections (of AD)
  6. Sun of Justice
  7. Nemesis
  8. The End of Babylon
  9. Crowned by an Angel
  10. The Sky is our Limit
  11. The Fall of Man

Line-up:

  • Georg Neuhauser – Vocalen
  • Christian Hermsdörfer – Gitaren, achtergrondvocalen
  • Marco Pastorino – Gitaren, achtergrondvocalen
  • Fabio D’Amore – Basgitaar, achtergrondvocalen
  • Andreas Schipflinger – Drums, achtergrondvocalen

Links: