Sinds de terugkeer aan het front in 2008 heeft Septicflesh voor zijn studio-albums steeds gewerkt met echt orkest. Live bleek dat iets lastiger te realiseren maar in februari 2019 was het dan eindelijk zover: de band trad voor het eerst op met orkest en koren. Van dit grootse optreden (er stonden meer dan honderd mensen op het podium) verschijnt eind juli 2020 een release op cd/dvd/Blu-ray om ons de live-loze zomer door te helpen. Niemand beter om dit Infernus Sinfonica MMXIX mee te bespreken dan Christos Antoniou, gitarist, maar ook klassiek componist/arrangeur van Septicflesh. Hij blijkt daarbij ook niet te beroerd om nader in te gaan op de geschiedenis van de band en kijkt kort vooruit naar de aankomende studioplaat waar alweer hard aan wordt gewerkt.
Ha Christos, op het Communion-album uit 2008 werkten jullie voor het eerst met een echt orkest. Om voor de hand liggende financiële redenen was het toen nog niet mogelijk om de muziek ook live met een dergelijk gezelschap neer te zetten. Maar elf jaar later was het dan toch zo ver. Dat moet voor jou, met je opleiding hedendaagse klassieke muziek, toch zijn geweest als een droom die uitkwam?
Dat kun je wel zeggen! Het was een ongelooflijke ervaring, iets dat alle bandleden al sinds Communion wilden doen. Eindelijk hadden we het voorrecht, de eer en de kans om het ook echt te doen. In Mexico recht voor onze fans! Het was echt fantastisch en we beseffen maar al te goed dat we zoiets niet heel vaak meer zullen meemaken.
Dat kan ik me voorstellen. Ik heb van de platenmaatschappij een link gekregen naar het beeldmateriaal en het ziet er uit als een heel bijzondere avond voor band en fans, ook door de fraaie aankleding. Hoe kwam deze speciale show eigenlijk tot stand?
We hebben wel vaker een aanbod gekregen om een concert met een orkest te spelen, maar nog nooit zo’n concreet en goed aanbod. Toen we anderhalf jaar eerder door Noord-Amerika tourden, werden we benaderd door een promotor die zijn serieuze interesse uitsprak. Het sprak voor hem dat hij de band erg goed kende en dat hij zelf ook muzikant is. Sterker nog, hij is lid van het koor dat met ons optrad. Dat hielp mij enorm: ik had een muzikant waarmee ik in technische termen over muziek kon praten. Nadat we elkaar later in Mexico-Stad ontmoetten zond hij me een aantal korte opnames van orkest en koren en ik was verrast over de kwaliteit ervan. Zoals ik al zei: we hebben wel aanbiedingen gehad, maar die bleken nooit echt serieus te zijn. Nu zag ik professionaliteit en een echte honger om een concert als dit neer te zetten. Reden genoeg om het orkest en de koren voor het optreden te bevestigen.
Daarna begonnen we aan mijn partituren te werken en ontving ik oefenopnamen van het orkest en de koren. Zo bleven we een jaar in contact en brachten het steeds verder. Toen we uiteindelijk naar Mexico-Stad gingen, was het al zover voorbereid dat we maar drie of vier met het orkest hoefden te repeteren. Daarna speelden we het concert. Als je te maken hebt met professionele muzikanten dan kan dat prima. Deze mensen spelen elke week wel een groot concert en hebben veel ervaring. Alles liep dan ook heel soepel. Nu ik erover nadenk, we zijn eigenlijk helemaal niet tegen problemen aan gelopen!
Je hebt dus nog stevig aan de partituren gewerkt, hoewel deze voor de albums ook al voor een orkest zijn geschreven.
Als ik met het orkest in Praag werk, nemen we steeds fragmenten op. Dan is er geen sprake van een score die van het begin tot het eind gespeeld wordt. Het gaat om passages die in de nummers gelegd worden. Dat maakte dat ik het merendeel van de partituren opnieuw moest arrangeren zodat die geschikt zouden zijn voor een liveoptreden. Daarbij had ik ook de kans om wat nieuwe orkestraties te schrijven voor Anubis en Persepolis.
Jullie hebben er daarbij niet voor gekozen om de metal (volledig) terug te schroeven ten faveure van orkest en koren. Het is nog steeds een behoorlijk “full on” metal show.
Ja, want uiteindelijk spelen we metal. Om eerlijk te zijn, heb ik wel wat compromissen moeten sluiten en mijn ego wat opzij moeten zetten. Ik ben verantwoordelijk voor de orkestrale elementen in de muziek van Septicflesh en had het orkest graag nog wat luider gehad. Maar we hebben hier veel discussies over gehad met producers en binnen de band en het beste is om de juiste balans te vinden om de energie van metal niet te verliezen. We zijn per slot van rekening een metalband.
In de opname horen we Seth de fans aanmoedigen om uit hun dak te gaan, maar die zaten op stoeltjes. Dat moet voor jullie toch een eerste keer geweest zijn?
Ach, de Mexicaanse fans gaan toch wel uit hun dak. De meesten gingen dan ook al snel staan. Toen we het podium opliepen was hun reactie waanzinnig. Zoiets hadden we nog nooit mee gemaakt. Drieduizend mensen die keihard schreeuwden. Het was zo luid dat de klassieke muzikanten (die de intro al begonnen waren-red.) hun instrumenten niet konden horen. Maar het theater is een van de beste in Mexico-Stad. Het is prestigieus en oud, dus je kunt er ook niet zo maar alles doen. Je moet je aan bepaalde voorschriften houden. Een moshpit behoorde dan ook niet tot de mogelijkheden! Maar om een show als deze te kunnen spelen, is het natuurlijk niet teveel gevraagd om wat voorzichtig te zijn.
Ik denk dat we in Europa zelfs een iets groter publiek zouden kunnen trekken. Je moet bedenken dat de kaartjes zeker niet goedkoop waren en dat Mexico nu niet direct het meest welvarende land ter wereld is. En toch was het uitverkocht. We verkochten tweeduizend kaarten in twee dagen. Er kwamen ook mensen uit de Verenigde Staten en zelfs uit Europa om deze show mee te maken. We zijn dan ook echt voornemens om iets vergelijkbaars in Europa te doen. Ik weet nog niet wanneer en in welke stad maar we zijn het zeker van plan.
Dat geeft alvast iets om naar uit te kijken! Hoe hebben jullie de keuze van de songs aangepakt? De setlist verschilt niet veel van de setlist die jullie gebruikelijk rond die tijd speelden. Als ik me niet vergis haalt van de gespeelde nummers alleen The Great Mass Of Death tegenwoordig nauwelijks nog de setlist.
We hebben vooral songs uit het tweede tijdperk van Septicflesh gespeeld. Daarbij werden we begrensd door een tijdsspanne van anderhalf uur. Toch was het niet moeilijk om de nummers te kiezen die we wilden spelen: we hebben gewoon de beste songs gekozen en ik denk dat dat de juiste keuze was.
Waren dat dat jullie beste songs of de nummers die naar jullie inschatting het beste werken in een setting als deze?
Nou, er zijn misschien nog wel andere songs – zoals Babel’s Gate – die geweldig zouden klinken met een live-orkest. Die zijn echter niet eenvoudig en daarom voor nu niet haalbaar. Voor deze setlist hebben we vooral gekeken naar onze meest bekende nummers. Het is dus een best-of set geworden.
Je stipte het al aan, alle songs komen van de laatste vier studio-albums of zoals jij het noemt “the second era”. Dat is niet onlogisch want dat zijn de vier albums waarvoor jullie met een echt orkest hebben gewerkt. Was dit optreden niet ook een mooie mogelijkheid om een ouder nummer een orkestrale herbewerking te geven?
Een belangrijke overweging om dat niet te doen is inderdaad dat de vier laatste albums met een echt orkest zijn opgenomen. Minstens zo belangrijk is dat we voelen dat de band sinds 2008 pas echt bestaat. Dat is het jaar dat we serieus actief werden. Daarvoor hebben we in dertien jaar misschien vijftig tot zestig shows gespeeld. Dat veranderde. De eerste tour voor Communion alleen al besloeg vijftig shows. De band is mede daardoor pas in de tweede periode een gevestigde naam geworden. Op dit moment zie ik dan ook niet dat we songs uit ons verdere verleden zullen herbewerken maar je weet het maar nooit.
Communion lijkt dan ook een erg belangrijk album in de carrière van Septicflesh. Ook in Mecixo-Stad speelden jullie vier tracks van de plaat.
Het is inderdaad een speciaal album voor ons. De plaat kwam na een lange periode van stilte. De band was vijf jaar uit elkaar. Het album markeert dan ook een nieuw tijdperk en nog wel ons meest actieve. Alleen al daarom is het ons meest belangrijke album. We schamen ons zeker niet voor het verleden, we zijn er zelfs trots op, maar ik moet eerlijk zijn: feit is dat we pas in de tweede periode echt onze doorbraak hebben beleefd.
Terug naar het concert zelf. De beelden bekijkend vroeg ik me af of er een verhaal is dat jullie willen vertellen met jullie shows of misschien met deze show in het bijzonder.
(na lang nadenken-red.) Ik zou niet willen zeggen dat we een verhaal vertellen, maar als band dragen we wel een boodschap uit. Kort samengevat is die dat – als je ergens van houdt, je een visie hebt en gefocust bent – je kunt bereiken wat je wilt. Na zoveel jaar hebben we toch een grotere schare fans kunnen bereiken, terwijl we daar echt niet de beste papieren voor hadden. Dat was onwaarschijnlijk. Maar als je een visie hebt, eerlijk bent en respect hebt voor wat je maakt dan vind je je weg wel.
Duidelijk. Ik heb deze vraag eerder aan Francesco Paoli van Fleshgod Apocalypse gesteld, maar het blijft me intrigeren. Hoe reageerden de klassiek getrainde muzikanten, zangers en zangeressen op jullie muziek. Vonden ze het wat of schrokken ze eerder van de zwaarte?
Een aantal leden van het orkest en de koren waren tevoren al fan van de band, dus dat viel behoorlijk mee. Ook de anderen muzikanten en koorleden leken zich prima te vermaken. Ik denk sowieso niet dat ze schrokken van de muziek. Als ze al geshockeerd waren dan zal dat van doen hebben gehad met de growls van Seth en de blastbeats. Ik weet namelijk zeker dat de leden van het orkest duisterder muziek dan Septicflesh hebben gehoord. Klassieke muziek kan heel duistere sferen creëren, zelfs nog meer dan metal. Als er al schrik was, dan zal die gekomen zijn omdat het nieuw voor hen was, niet omdat het duister is. Natuurlijk, als iemand heel religieus is, dan zal hij zich misschien beledigd voelen door de thematiek, maar geschokt? Dat lijkt me toch niet.
Was het lastig om de band, het orkest, het koor én het publiek een eigen plek te geven in het geluid?
Ik moet allereerst onze geluidsman Terry een compliment maken. Hij heeft de liveshow in Mexico gedaan. Daarbij werd hij geholpen door een lokale sound engineer die het orkest mixte. De mix en mastering van de dvd werd gedaan door onze live gitarist Dinos (Prassas-red.). Hij is producer en heeft een eigen studio in Athene. Voor de visuele aspecten zetten we Jon Simvonis in, de regisseur waar we al vele malen mee hebben samengewerkt voor onze videoclips zoals die voor Portrait of a Headless Man.
Dus jullie werkten grotendeels met jullie eigen team?
Jazeker, we hadden onze eigen technici daar. Alleen onze lichtman was niet mee maar we hebben een Mexicaanse lichttechnicus onze setlist gegeven zodat deze een lichtshow kon creëren.
Jullie speelden de show in februari 2019 en daarna hebben jullie nog flink wat optredens gedaan. Sinds die tijd is er echter veel veranderd. Wat is de impact van de coronacrisis voor een band als Septicflesh die toch veel live speelt?
Op de korte termijn niet zo groot omdat we druk bezig zijn de muziek voor de nieuwe plaat te componeren. In zekere zin hebben we dan ook geluk. We hadden deze zomer maar iets van drie shows staan wat voor ons niets is. We gaan zeer binnenkort de studio in. In oktober doen we de mix en hopelijk kunnen we in het voorjaar van 2021 dan het nieuwe album uitbrengen. Uiteraard hopen we heel hard dat in de zomer van 2021 alles weer enigszins genormaliseerd zal zijn. Op dit moment worden we dus niet met grote problemen geconfronteerd, maar we zijn natuurlijk wel bezorgd. De situatie is zonder meer ernstig en daar moeten we zorgvuldig mee omgaan. We moeten de juiste beslissingen nemen voor onze eigen gezondheid zodat we het virus niet kunnen overdragen aan anderen.
Ik weet niet of het mogelijk is al vooruit te blikken op de muzikale richting van het nieuwe album, maar het lijkt erop dat Septicflesh door de jaren heen zijn eigen herkenbare geluid wel gevonden heeft. Klopt dat?
Het is uiteraard een groot pluspunt voor een band als de luisteraar zijn muziek direct herkent. Het betekent dat we een geluid met een eigen identiteit hebben. Dat neemt niet weg dat we wel altijd proberen nieuwe wegen te vinden om ons geluid fris te houden. Maar we hebben hard gewerkt om de sound te creëren die we nu hebben. Die zal dan ook altijd de basis zijn die we verder proberen te brengen om het interessant te houden. Je zult ons niet snel jazz horen spelen, maar we denken dat het mogelijk is om onze identiteit te houden én toch fris te klinken. Als je daar niet in slaagt, kom je gevangen te zitten in je eigen geluid en dat gaat zeker mis.
Soms kan een artiest zijn vergissingen niet begrijpen. Je moet blijven zoeken. Het is een vergissing te denken dat het gewoon werk is om elke twee jaar een album uit te brengen om shows te kunnen blijven spelen. Je moet je inspiratie filteren en iets maken dat altijd een stap vooruit is ten opzichte van het voorgaande.
De live-release komt over (op het moment van het interview) twee maanden uit. Tegelijkertijd ben je druk met het nieuwe album. Is het voor jou belangrijk om de live-release toch zo goed en zo kwaad als het gaat te promoten in interviews?
Dat is zeker belangrijk, al is het maar omdat het label het graag wil (lacht). Het is iets dat we moeten doen. Maar de release is ook belangrijk voor ons. Het is ons werk en we respecteren ons werk (en daar hoort dit ook bij). We willen altijd iets brengen dat betekenis heeft voor onze luisteraars. En we denken dat Infernus Sinfonica MMXIX die betekenis kan hebben. Voor ons was het in ieder geval het mooiste en meest grootse wat we ooit gedaan hebben, juist omdat het ons eerste optreden met een echt orkest was. En dat willen we heel graag delen met onze fans.
Tot slot. Is er nog iets dat je onze lezers wil vertellen, iets dat in dit interview nog niet aan de orde is gekomen?
Wat kan ik zeggen. Ik wil de mensen die naar onze muziek luisteren bedanken dat zij de band al zo lang steunen, zelfs in onze donkerder dagen. Van onze kant zullen we altijd een eerlijke poging doen om hen tevreden te stellen en om iets te creëren dat relevant is en hen in staat stelt met onze muziek te dromen. Dat is het belangrijkste voor ons.
Links: