25Sarke. Ik ben deze Noorse cultband een tijdje uit het oog verloren. Hun eerste drie albums, Vorunah (2009), Oldarhian (2011) en Aruagint (2013), staan al jaren broederlijk naast elkaar op de CD-plank, maar de volgende drie heb ik jammer genoeg niet de aandacht gegeven die ze wel verdienen. Een korte opfrissing via digitale streamingdiensten leerde me echter dat de heren Sarke, Nocturno Culto en hun kompanen ook voor deze releases mooi zijn blijven vasthouden aan hun beproefde recept. Ze slagen er dus keer op keer in om stijlvolle muziek te maken, waarin ze nooit ver afwijken van hun vaste geluid. Groovy rock ‘n roll met elementen van doom en heavy metal ontmoet hier slepende, bezadigde, mid-tempo black metal, overgoten met de schrapende, ruwe, hese stem van Nocturno Culto. Een uniek geluid dat heel herkenbaar is. Sarke zou je eigenlijk een soort verhalenband kunnen noemen, die luistermuziek maakt met korte, begrijpbare teksten. Zeer compact en to-the-point allemaal. Heel catchy en aanstekelijk ook. Sarke is groovy, funky en cool, maar dan op een schuurpapieren wijze. De meerwaarde ligt bij Sarke niet alleen in de teksten, maar ook in het volle, vette geluid, de lekker in het gehoor liggende, broeierige riffs, het gebruik van eenvoudige maar doeltreffende melodieën en uiteraard Nocturno Culto’s onvergetelijke stemgeluid. En dan zijn er af en toe ook wel enkele onverwachte toevoegingen, zoals de prachtige vrouwelijke zang op Bogefod, Viige Urh en Gastwerso. Niet elk Sarke-album is echter even memorabel en naar mijn bescheiden mening zijn ze er tot nu toe nog niet in geslaagd om het niveau van hun eerste twee albums te evenaren. Dit jaar krijgen ze echter een nieuwe kans, met Allsighr, album nummer zeven voor de Noren.
Toch even voorstellen, voor wie deze band om welke reden dan ook nog niet zou kennen. Nocturno Culto behoeft uiteraard geen introductie (of u bent de verkeerde recensie aan het lezen), maar ook Sarke (Khold, Tulus) heeft zijn strepen in de zwarte discipline al meer dan verdiend. Gitarist Steinar Gundersen en toetsenist Anders Hunstad zijn beiden live-muzikanten bij Satyricon en de enige nieuwkomer, drummer Cato Bekkevold, was lange tijd de vaste man achter het drumstel bij Enslaved. Een ervaren vijftal dus en de muziek straalt die perfecte instrument/stembeheersing ook uit. Met de toevoeging van Bekkevold begint de band ook wat de allures van een Noorse supergroep te krijgen. De logica gebiedt dan ook dat hier alleen maar topmuziek van kan komen. Of dat ook zo is, leest u hieronder.
Allsighr. Ik heb me een tijdje bezig gehouden met het opzoeken van de betekenis van dit woord, maar kon nergens iets terugvinden. Ik ga er dan ook vanuit dat dit een eigen neologisme is, iets waar iedereen zijn eigen waarheid kan uithalen. Gelukkig zijn de andere songtitels wel begrijpelijk.
Het is met enige spanning en anticipatie dat ik het openingsnummer aanklik op de digitale promo. Bleak Reflections, een naar Sarke-normen zeer toepasselijke titel. Wel, is me dat even schrikken wanneer de eerste noten keihard binnenkomen. Het tempo ligt aanvankelijk hoger dan typisch is voor deze band en zowel de drums als de bassen tonen genadeloze intenties. Zo bleak (somber) zijn die reflections aanvankelijk niet. Eerder daadkrachtig en intens. Uiteindelijk (na een fijne verwelkoming in de vorm van een zinderende solo) evolueert dit nummer wel in een typisch Sarke-richting: met een aantal eenvoudige maar catchy/groovy basisriffen (de één al aanstekelijker dan de andere), doomy bassen en verhalende vocalen die korte stukjes tekst ten berde brengen. Naar het einde toe wordt de leegte (die er niet eens is) opgevuld met orgelachtige synths, die als een kalmerende deken de stompende drums proberen af te remmen. Hierin liggen mijns inziens dan de échte Bleak Reflections.
Net als Bleak Reflections ligt ook Grim Awakening in de lijn van wat we van Sarke verwachten. Jammer genoeg blijft het nummer teveel op de vlakte en slaagt het er niet echt in om te overtuigen. Dat is wel even anders bij Funeral Fire, een onvervalste evergreen met een bijzonder opzwepend ritme, een doodsimpele maar o zo effectieve riff, psychedelische synths en lyrics die je na één keer luisteren al vlotjes meekrast. Uiteraard wil meneer Bekkevold zich laten gelden en dus staan de drums op Allsighr een pak harder in de mix dan op Gastwerso. Dit zorgt er bijvoorbeeld voor dat dit nummer een stevige dynamiekinjectie krijgt, waardoor het nóg overtuigender overkomt. Energietip!
Wow, drie topnummers op rij! Dat niveau zullen ze wel niet kunnen aanhouden denk je dan. Wel, verkeerd gedacht! Het funky centrale thema op Through The Thorns is namelijk een glibberige oorworm die doorheen een goed-doorlaatbare, laid-back bodem van zachte, licht dissonante gitaarhumus kruipt. Laat je meedrijven op deze relaxerende golf met een ietwat duistere ondertoon. Uitermate catchy nummer! Repeat-tip!
Sarke neemt ons nog een laatste keer gevangen met het mooi uitgebalanceerde Imprisoned, dat zeer fris en progressief klinkt. Het perfecte nummer om dit toch wel indrukwekkende album mee te eindigen: het is zeker niet het beste dat we al gehoord hebben op Allsighr, maar het is misschien wel het evenwichtigste. Bijzonder atmosferisch, dromerig, sereen, maar met een continu, stuwend ritme. De échte hoofdrolspelers hier zijn Anders Hunstads synths en de leads van Steinar Gundersen. Én Nocturno Culto uiteraard, die hier met veel emotie in de stem toegeeft hoe gevangen hij zit in zijn eigen gedachten…
Mag ik het zeggen? Het beste album sinds Oldarhian? Het heeft alvast meer hoogtepunten dan zijn voorgangers en enkele nummers zijn nu al klassiekers als je het mij vraagt. Technisch is hier ook helemaal niks op aan te merken en deze line-up lijkt me echt wel de perfectie te benaderen. Klasse, een heel knap album!
Score:
90/100
Label:
Soulseller Records, 2021
Tracklisting:
- Bleak Reflections
- Grim Awakening
- Funeral Fire
- Allsighr
- Beheading Of The Circus Director
- Through The Thorns
- Glacial Casket
- Sleep In Fear
- The Reverberation Of The Lost
- Imprisoned
Line-up:
- Nocturno Culto – Stem
- Sarke – Basgitaar
- Steinar Gundersen – Gitaar
- Anders Hunstad – Keyboards
- Cato Bekkevold – Drums
Links: