Hammerheart Records is dit jaar (en de afgelopen jaren) al een aantal keren succesvol geweest in het bieden van onderdak aan potentieel talent. Zo verscheen vrij recentelijk het debuut Haunted Funeral Creations van Tumulation en zijn de bands Sammath en Phlebotomized vaste waarden in de labeldiscografie. We maken nu kennis met het debuut The Devil And His Wicked Ways van de Britse doomdeathmetalband Roots Of The Old Oak. Volgens de bijgeleverde promo mogen we old school pagan karakteristieken verwachten. Zware atmosferische muziek met een conceptuele boodschap, namelijk het vereren van de oude goden, die volgens de band alles behalve dood zijn. Hierbij is de volgorde van de nummers en de structuur bewust tot stand gekomen om als het ware een verhaallijn te creëren. Ik zal niet teveel in detail treden hierover, want als ik dit album tekstueel moet ontleden dan wordt dit een heel lange recensie. Maar de heren hebben goed nagedacht over dit album zo blijkt, want het tweetal vocalen vult elkaar uitstekend aan. We horen dan ook tijdens de eerste luisterbeurt een breed scala aan vocale uitingen die gaan van een narratieve invulling tot grunts. Orgelklanken, hypnotiserende gitaarriffs en plechtstatig drumwerk zorgen daarnaast voor een geluid dat we ook kennen van een band als Cathedral. Maar de genoemde referenties vanuit de promo, Anathema, My Dying Bride en Paradise Lost zijn evengoed van toepassing.
Dit is in mijn beleving typisch een band die zich niet de les laat lezen, maar gewoon doet waar hij zin in heeft. En dat klinkt dan als een palet van uiterst dissonante doomdeathriffs, dikke korrelige basviberaties en zeer stevige, maar prettig in het gehoor klinkende vocalen. De grunt is perfect in de mix gezet en heeft een warm timbre. In haast alle gevallen is het een logge en trage bedoeling, maar geeft het gitaarwerk de fijngevoelige en donkere invulling aan de nummers. Het openingsnummer I Defy Thee is dan ook al direct vrij exemplarisch voor dit album. Tragisch maar met volle overtuiging weten de Britten direct indruk te maken en snapt eenieder waar de old school vermelding vandaan komt. En als u het niet snapt, dan bent u gewoon te laat geboren of heeft u geen interesse voor de pioniers van het deathdoomgenre. Voor mij waren de genoemde bands uit de promo dan ook vaste kost in mijn jeugdjaren. Het doet mij daarom deugd dat er nog steeds bands bestaan die hun voorliefde voor deze stijl etaleren. Het daaropvolgende, bijna swingende, Cheating the Hangman laat wat meer scherpzinnige gruntschreeuwen horen die ik ook wel bij een blackmetalband vindt passen. Een heerlijke afwisseling met een hees klinkende grunt zorgt ervoor dat de aandacht nergens dreigt te verslappen. Forestdweller is vooral interessant op het gebied van sfeer en de opening met basgetokkel. Het einde van het nummer klinkt door de hijgerige lang uitgesponnen grunts lekker kwaadaardig. A Ballad of Two Ravens is het kortste nummer van dit album en vormt het min of meer obligate intermezzo. Meanderend gitaarwerk en de complete afwezigheid van drums tijdens het begin, waarna deze toch zijn intrede doet als het momentum daarom vraagt.
Cosmic Dark Age doet vervolgens een klein stapje opzij van het genre om er flink de beuk in te gooien. Niet verrassend is het feit dat een band als Conan nu bij mij opkomt, de dikke beladen gitaarriffs laten zeker eenzelfde soort geluid horen. Het zevende nummer met de titel Allfather (A Wanderers Tale) gaat terug de duisternis in en begint slopend traag, waarbij de dissonante gitaarriffs nu in een samenspel met orgel en drums (pauken?) zorgen voor een lang uitgesponnen beginfase. Na tweeëneenhalve minuut komt er wat meer dynamiek in het gitaarspel, maar blijft het nummer voor mijn gevoel net iets te lang door resoneren. Het blijft toch een instrumentale aangelegenheid en tevens het langste nummer van deze plaat, wat wel een gewaagde keuze is, want de verveling mag tegen het einde natuurlijk nooit toeslaan. Maar ook daar heeft de band wel een oplossing voor in de vorm van het laatste nummer Take the Throne. Een kraker met aardig verwrongen gitaarspel direct al vanaf de aanvangsmaten. Alsof de heren u hoogst persoonlijk weer terugslepen in een hol waar maar weinig licht te zien is. Kortstondig leiden de gitaarriedels zijn eigen leven en verrassen de Britten ons nog eens met uiterst grillige vocalen. Wat een monsterachtige afsluiter is dit dan! Er komen zelfs hints van ouderwetse Morbid Angel bij mij naar boven, maar we blijven wel hoofdzakelijk op de reeds geplaveide doompassage.
Voor mij is dit debuutalbum van deze nieuwe band een absolute verrassing. Roots Of The Old Oak heeft heel nadrukkelijk gekeken hoe traditionele deathdoom in een interessante jas gehuld kan worden, zonder daarbij afbreuk te doen aan de specifieke elementen die UK pagan deathdoom van oudsher kent. Zeer geslaagd!
Score:
90/100
Label:
Hammerheart Records, 2023
Tracklisting:
1. I Defy Thee
2. Cheating the Hangman
3. Forest Dweller
4. A Ballad of Two Ravens
5. The Devil and His Wicked Ways
6. Cosmic Dark Age
7. Allfather (A Wanderers Tale)
8. Take the Throne
Line-up:
- Mike Rowland – Basgitaar
- Stuart R Brogan – Drums, vocalen
- Pete Rowland – Gitaren, vocalen
Links: