“Buiten de orde van het universum bestaat hij, deze vormloze plaag, bron van de meest fundamentele chaos, godslasterlijk borrelend in het centrum van alle oneindigheid – de grenzeloze demon-sultan Azathoth, wiens naam geen lippen ooit luidop durven uitspreken, hongerig knagend in onvoorstelbare duistere zalen voorbij tijd en ruimte, tussen het gedempte, gekmakende gerommel van walgelijke trommels en het schrille, monotone gejank van vervloekte fluiten.” (The Dream-Quest of Unknown Kadath, H.P. Lovecraft)
Geruime tijd geleden waagde ik mij aan de originele versie van de verzamelde werken van H.P. Lovecraft, grondlegger van de horror-, fantasy- én sciencefictionliteratuur en inspiratiebron voor ontelbare literaire, filmische en muzikale werken. Duizendachtennegentig pagina’s vol doodsangst, kosmische gruwel, obscure kwellingen en macabere ontzetting. Zijn morbide fantasie kent geen limieten wanneer hij vertelt over necromantie, dromen die échter blijken dan de werkelijkheid, duistere geheimen die zich ontvouwen in Antarctische bergketens en buitenaardse samenzweringen die de mensheid bedreigen. De man had duivels in zijn hoofd die honderd jaar later nog steeds het angstzweet uit al je poriën jagen. En laat net dát het gevoel zijn dat Prometheus wil opwekken met Resonant Echoes from Cosmos of Old.
Het thema van dit album is heel duidelijk: een evocatie van oeroude, primaire, afschuwelijke gruwelen die de kosmos bevolken, geïnspireerd door de legendarische verhalen van H.P. Lovecraft. Zoals bijvoorbeeld de Goden van de Buitenwereld: mysterieuze, oppermachtige entiteiten afkomstig uit de diepe ruimte. Ze spelen een fundamentele rol in de verhalen van Lovecraft, als bronnen van het kwaad en heersers over het universum. Titanische monsters als Yog-Sothoth, een alwetende godheid die als buitenstaander het universum in zijn totaliteit kan beschouwen. Deze verschrikking neemt de vorm aan van een conglomeraat van gloeiende sferen en was/is tevens de voorvader van de gevreesde Cthulhu. Yog-Sothoth speelt de hoofdrol in het openingsnummer van Resonant Echoes from Cosmos of Old: Gravitons Passing Through Yog-Sothoth.
Kosmische chaos, in de interpretatie van Prometheus, klinkt als allesvernietigende, loodzware, occulte death metal met een flinke blackmetalinjectie. Vooral wanneer Aggelos zijn monumentale strot opentrekt overvalt je het idee dat dit nummer niet zou misstaan op een album van Nile. Daarnaast heeft het ook veel gelijkenissen met het nieuwste werk van Crimson Moon. Door dat massieve geluid en de logheid in het tempo zijn er ook veel raakpunten te horen met doomdeath metal. Toch is er ook schoonheid te ontwaren, bijvoorbeeld wanneer er wat tremolo geplukt wordt en de muziek plots de dampkring verlaat en de luisteraar opgeslokt wordt in de eindeloosheid van het multiversum, waarin de sterren fonkelen met het geluid van fijne, delicate synths. Waarlijk, de kolossale grootsheid van Yog-Sothoth wordt hier prachtig neergezet.
Track nummer twee, toepasselijk Azathoth genoemd, is een aanbidding aan het adres van deze heerser der heersers en zijn nazaat Yog-Sothoth. Hoe zwaar wil je het nog hebben eigenlijk? Dit nummer heeft naast een behoorlijke snelheid vooral een densiteit die grenst aan die van een neutronenster. De impact op gehoor en gemoed is dan ook groot in deze mystieke, muzikale kolos. Wie mystiek en loodzwaar zegt, denkt uiteraard in eerste instantie aan Morbid Angel, een invloed die hier heel duidelijk aanwezig is. Als je even afstand neemt van de deathmetalmachine die dit nummer aanstuurt, hoor je hier echter vooral duistere, occulte tonen die doen denken aan werk van Mephorash.
“Azathoth! Azathoth! Azathoth! The boundless daemon prince. Yog-Sothoth! Yog-Sothoth! Yog-Sothoth! The being, a congeries of iridescent spheres.”
Astrophobos is een nummer geschreven rond een gedicht van H.P. Lovecraft met dezelfde naam. De woorden van het gedicht zijn hier dan ook de teksten, die vertellen over hoe iemand opkijkt naar een ster en fantaseert over alle schoonheid, goedheid en geluk die daar aanwezig moeten zijn. Tot plots de ster door een rode gloed overschaduwd wordt en haar gruwelijke, demonische ware gezicht toont. De openingstonen zijn alvast omineus en laten niet veel ruimte voor hoop op schoonheid, goedheid of geluk. Traag, troosteloos en met een enorme woede wordt de verschrikkelijke waarheid langzaam blootgelegd. Door de helderheid van de productie komt elk aspect van deze vertelling perfect tot uiting: van de mystieke gitaarakkoorden over de stuwende, turbulente drums tot de doodse grom en grauw van Aggelos. Het nummer eindigt in een mijmering die gestalte krijgt door prachtig, intens solowerk van melancholische gitaren.
Op het titelnummer schakelt Prometheus plots moeiteloos naar zuivere black metal. Melodische, epische black metal om precies te zijn. In de opbouw en muzikale structuren herken je dan ook aspecten van Dimmu Borgir, al is dit geenszins symfonisch te noemen. De synthesizers geven het geheel vooral een mysterieus, spacy sfeertje mee. Ergens halfweg zorgt een zachte, contemplatieve heavymetalsolo even voor wat contrast, waarna de meditatie wordt verdergezet in een atmosferisch, repetitief segment. Bezinning en onstuimigheid wisselen elkaar vervolgens af tot het einde van het nummer.
Na het esoterische, hypnotiserende en rustgevende Ανεμοι των Αστρων (“Sterrenwinden”) sluit Prometheus af met The Crimson Tower Of The Headless God, mogelijk het beste nummer op dit album. Het is nochtans een allegaartje van stijlen. Eerst hoor je black metal in de stijl van Emperor, vervolgens grimmige en snelle blackened death, waarna de death metal weer even helemaal de overhand neemt en we verre echo’s horen van Morbid Angel. En zo blijft het nummer continu afwisselen. Epische, atmosferische black, ondersteund door gesproken woord, wisselt af met hardere passages, maar mondt uiteindelijk dan toch uit in een soort ruimtelijke, synth-overladen soundscape. We eindigen met akoestische gitaarmelodieën, die ergens stilletjes het eindeloze universum tegemoet zweven…
Geïnspireerd door de mythos van H.P. Lovecraft brengt Prometheus ons een zeer geslaagde mix van black en death (en af en toe wat doom), die bevestigt wat ze al met Consumed in Flames hadden bewezen: deze drie Grieken weten perfect hoe ze de juiste snaar moeten raken. Letterlijk én figuurlijk.
Score:
80/100
Label:
I, Voidhanger Records, 2021
Tracklisting:
- Gravitons Passing Through Yog-Sothoth
- Azathoth
- Astrophobos
- Resonant Echoes From Cosmos Of Old
- Ανεμοι των Αστρων
- The Crimson Tower Of The Headless God
Line-up:
- Esophis – Gitaar, basgitaar, keyboards
- Aggelos – Stem
- Nodens – Drums
Links: