Atreyu – Baptize

Geschreven door op 31-07-2021 om 21:23.

Atreyu is gekend voor toegankelijke melodische metalcore met een emorandje, bloedende mascara en die gitaar met bloedspatprint met bijpassende bandana. De band komt in 2021 op de proppen met het achtste album sinds debuut Suicide Notes and Butterfly Kisses in 2002. Atreyu heeft een hobbelig parcours achter de rug – de groep ligt nogal moeilijk op de markt bij een strikt metalpubliek, maar kent zeker ook commerciële successen – iedereen kent Bleeding Mascara – en die dikke miljoen volgers op Facebook en bijna 50 miljoen streams van The Time is Now bevestigen dit verder.

Daarentegen is Atreyu niet zo makkelijk te categoriseren. Wat begon als melodische metalcore heeft mettertijd meer alternative en hardrock te verwerken gekregen met oog op een steeds groter publiek. Voor Baptize is er wel een hele grote stap gezet in de commerciële richting, mogelijk uit noodzaak. Originele zanger Alex Varkatzas verliet de band in 2020 en Atreyu vond er dan niet beter op om drummer Alex Saller – die meestal de refreinen voor zijn rekening nam – naar de voorgrond te sturen en een nieuwe drummer aan te stellen. De bassist mag dan ook verdienstelijk brullen op deze plaat. Echter weten we allemaal dat drummers die frontman worden meestal een slecht voorteken is. Maar ach, Duke van Genesis vind ik nog steeds een topplaat, dus het kan wel, ook al liep het daarachter wel stevig mis.

Baptize begint met een grotendeels a capella intronummer om de ‘nieuwe’ zanger in het centrum van de belangstelling te zetten. De productie hier is prachtig. Een lage stem gidst je door het akkoordenschema, waarna de hoofdmelodie centraal over je heen komt. Een koor van oh’s en ah’s zijn links en rechts toegevoegd ter ondersteuning met een hoge tegenmelodie daar nog achter in kopstem. De stemmen zwellen aan tot er zelfs een eerste kraak te bespeuren valt. Sterk begin. Titelnummer Baptize gaat hier naadloos in over. De productie op het album is mierzoet en alle trucen van de foor worden uitgehaald om een groot publiek aan te spreken. Zo staat de zang extreem centraal, maar Alex Saller trekt dit echt wel, deels tot mijn verbazing. De meeste nummers duren minder dan drie minuten en bestaan grotendeels uit een vrij eenvoudig alt-metal riffje met een groots refrein dat makkelijk mee te zingen is. Gitaarsolo’s, muzikale uitbarstingen of aparte maatsoorten zijn hier al even zeldzaam als een amoerpanter.

Wat wel af en toe zijn kop laat zien is het metalcorige verleden van de band. Underrated is zo beduidend harder dan ander werk op het album. Fucked Up is het perfecte nummer om een publiek terug in beweging te krijgen post-coronamaatregelen op de mainstage van uw favoriete festival en die zeldzame gitaarsolo is hier zelfs voor vijf seconden van de partij. Oblivion featuring Matt Heafy heeft die gestoorde circusvibe die Avenged Sevenfold, Avatar of Panic! At The Disco al eerder wisten te gebruiken. Kitscherig? Zeer plakkerig? Dubbel ja, maar toch smaakt het. Dead Weight doet daarentegen denken aan een ballade maar dan geschreven door Killswitch Engage featuring Papa Roach of zo. Gek genoeg is dit dan ook nog eens mijn favoriet op het album.

Atreyu is op Baptize volledig commercieel uitgehold en ik geniet er met volle teugen van. Terwijl ik dit schrijf voel ik de bierige met kaas-en-ui besmeurde adem van de gatekeepers en elitaire metalfans in mijn nek. “mijn metal is veel harder dan die van jou” hijgen ze. Waarop ik zeg: “Wat bedoel je, wil je soms dat er aan je metaal gezogen wordt of zo?”. Maar serieus, terwijl dit album door veel andere tijdschriften wordt uitgespuwd, geniet ik. Het voelt als een uitzonderlijk stukje entrecote dippen in ketchup en mayonaise. Vandaag heb ik de smaakpapillen van een 8-jarige, ‘Hey, ho, let’s go!’. Noem het een guilty pleasure, slechte smaak of tegendraadse recensent, maar ik vind het leuk! Is het mijn persoonlijke zoektocht naar die compacte ‘song’ dat Atreyu heeft geperfectioneerd, de waanzinnige prestatie van de zanger die wel één tikje minder autotune in zijn productie had kunnen gebruiken, of is het de band die genoeg ruimte laat om de nummers tot hun recht te laten komen? Mogelijks is het al het voorgenoemde en gewoon vijftien sterke nummers die me toevallig aanspreken. Begrijp me niet verkeerd, dit is zeker niet het beste album van het jaar, maar het is erg verdienstelijk. Het is kitscherig, gemakkelijk, lekker in het gehoor en soms is dat alles wat het moet zijn.

Baptized voelt alsof je 8 jaar bent, het is kermis en je oma heeft je net geld toegestopt waarmee je in drie attracties kunt en dan nog een suikerspin kan gaan halen. Een simpelere tijd, veel positieve gevoelens en overprikkeling. Af en toe moet dat kunnen, toch?

Score:

85/100

Label:

Spinefarm Records, 2021

Tracklisting:

  1. Strange Powers of Prophecy
  2. Baptized
  3. Save Us
  4. Underrated
  5. Broken Again
  6. Weed
  7. Dead Weight
  8. Catastrophe
  9. Fucked Up
  10. Sabotage Me
  11. Untouchable
  12. No Matter What
  13. Oblivion
  14. Stay
  15. Warrior

Line-up:

  • Dan Jacobs – Gitaar
  • Marc McKnight – Basgitaar, screams
  • Travis Miguel – Gitaar
  • Brandon Saller – Zang
  • Kyle Rosa – Drums

Links: