Ik schrijf januari 2019. De eerste maand van dat jaar kreeg ik het album Grand Guignol Orchestra in mijn handen, het zoveelste avantgardistische wereldwonder van de Fransen van Pensées Nocturnes. Enkele maanden later, oktober van hetzelfde jaar om precies te zijn, zag ik dit chaotisch ogende gezelschap, een strak georkestreerde show neerzetten op het Into The Void festival in Leeuwarden. Léon Harcore (toen nog Vaerohn genaamd) en zijn trawanten maakten er toen een adembenemend spektakel van. Eén van de best live concerten ooit als je het mij vraagt.
En nu? Een nieuwe plaat! Jongens toch! Douce Fange kreeg dit volgende wereldwonder als titel mee. Ik zet me intussen schrap want het beloofd weer een smeltkroes te worden van groezelige blackmetalelementen, verwijzingen naar klassieke meesterwerken aangevuld en rijkelijk versierd met een tekstuele dressing om je vingers bij af te likken. Ook een trombone, trompet, saxofoon en accordeon zijn weer van de partij net als een amalgaam aan dissonante klanken en dito zangpartijen. Het lijkt chaotisch maar het is het niet. Elk nummer draagt weer op zijn geheel eigen wijze een zekere energie in zich. Elk nummer is ook een kunstwerk op zich zowel op muzikaal als tekstueel vlak. Ik raad één ieder dan ook gewoon aan, voor hen die de Franse taal machtig zijn wordt het wat makkelijker, het boekje erbij te nemen. Alzo word je al snel meegezogen in de adembenemende wereld van meesterbrein Léon Harcore en zijn vrienden.
Voor eerst moet je weten dat een album van Penséees Nocturnes geen typisch avantgardistisch blackmetalwerkstuk is. Daarmee doel ik op het feit dat het blackmetalfundament ter degen onder handen is genomen en dat je sporadisch doch goed uitgekiend blackmetalelementen kan terugvinden. Luister hiervoor naar het middenstuk van Quel Sale Bourreau, een screampartij en een dubbele basthema rollen zich tussen de andere instrumenten. Pn Mais Costaud! kent zelfs ware blastbeatpartijen. Heerlijk knotsgekke vocalen ook.
Ten tweede moet je weten dat Léon Harcore een meester is in het combineren van bovenstaande zaken met een smeltkroes aan filmische, theatrale en ander bijklanken. Neem nu bijvoorbeeld de openingsmaten van het album, je hoort een kraaiende haan en vervolgens is alles vertrokken. Ook belangrijk is het gebruik van dissonante zangpartijen, even dissonante accordeon-, trompet- , trombone- en saxofoonthema’s. Het lijkt in eerste instantie een chaotisch gebeuren te zijn. Nochtans als je de nummers goed door luistert is er toch een duidelijk raamwerk.
Vervolgens moet je weten dat je, en ik ben geen kenner van de klassieke meesters, nu en dan verrast zal worden door een klassiek thema. Zo zouden er verwijzingen zijn naar werk van Shostakovich en wordt ook verwezen naar La Cumparsita, een tango geschreven in 1916 door de Uruguyaanse muzikant Ricardo Matos Rodriguez. Vermoedelijk zitten er nog meer verwijzingen verstopt in dit meesterwerk, je mag me altijd mailen en me verbazen met je kennis.
Kort samengevat, jaarlijst materiaal pur sang! Ik drink nog een shotje Tricard uit mijn heupflesje. Vervolgens trek ik daarna nog een fles rode wijn open en zet deze plaat nogmaals op repeat, voor de hoeveelste keer? Buh, de zoveelste! Heerlijk toch om nu en dan te verdwalen in een luguber circus of een aftands, tot de draad versleten theaterzaaltje. Of misschien beter, een groezelig jazzcafétje in een miljoenenstad. De Fransen van Pensées Nocturnes zijn immers meesters in het neerzetten van bepaalde sferen en doen dit door het schrijven van meesterlijke muziek!
Score:
92/100
Label:
Les Acteurs De L'Ombre Productions, 2022
Tracklisting:
- Viens Tâter D’Mon Carrousel
- Quel Sale Bourreau
- PN Mais Costaud !
- Saignant Et À Poing
- Charmant Charnier
- Le Tango Du Vieuloniste
- Fin Défunt
- La Semaine Sanglante
- Gnole, Torgnoles Et Roubignoles
Line-up:
- Léon Harcore – Zang, alle instrumenten
- JéJé – Accordéon, zang
- Jéhannum – Drum
- Robert – Gitaar
- Zacques – Gitaar
- Alex Le Grand – Bas
- Jon Roffey – Saxofoon
- Alasdair – Zang
Links: