Dit drietal uit Houffalize is al vijf jaar actief, maar voor mij is het een eerste kennismaking. Én een openbaring moet ik zeggen. Oldd Wvrms brengt namelijk een heel rustige, organische mix van doom/sludge/black en post-metal met veel aandacht voor melodie, songstructuur en atmosfeercreatie. Het belangrijkste wapenfeit van de band tot nog toe was de release van de demo-compilatie Ritae en de enige andere full-length, Ignobilis. Beiden in 2016. Als we dit vroegere werk vergelijken met hun nieuwste compositie Codex Tenebris dan valt vooral op dat er weinig wordt afgeweken van de originele klankkleur en instrumentatie die hun muziek kenmerkt sinds de conceptie van de band. Met andere woorden: weinig evolutie, maar de eigen stijl wordt bestendigd en gekoesterd. En waarom ook niet? Waarom veranderen wat goed klinkt?
Zowel op Ritae als op Ignobilis werd wel nog geëxperimenteerd met verschillende soorten vocalen: van een vette, gutturale grom tot cleane mannelijke en vrouwelijke klaagzang. Sinds Ignobilis werkt Oldd Wvrms zonder vaste zanger en op Codex Tenebris is elke vorm van menselijk geluid zoveel als mogelijk geëlimineerd. Hoewel Oldd Wvrms mét vocalen al geweldig klonk (als luistertip zou ik het indrukwekkende Scorn van op Ignobilis aanraden, met passende depressieve, slepende zang), werkt deze muziek ook gewoon perfect zónder. Meer nog, de duistere klank van de instrumenten komt hierdoor nóg meer tot zijn recht. Het timbre van de gitaren doet me regelmatig denken aan wat My Dying Bride op hun latere albums (vanaf Songs of Darkness, Words of Light) laat horen, al heeft Oldd Wvrms ontegensprekelijk zijn eigen geluid. Kwalitatief moet de band overigens niet onderdoen voor hun illustere (semi-) genregenoten: dit is gewoon van een heel hoog niveau!
Codex Tenebris bestaat uit vijf lange nummers (tussen de zeven en vijftien minuten elk), die grotendeels in dezelfde lijn liggen. Uiteraard heeft elke track zijn eigen unieke elementen, maar zowel qua tempo, ritme als algemene (warme) atmosfeer vormen deze vijf delen toch één coherent geheel. Ténèbres (‘Duisternis’) opent mysterieus met behoorlijk wat distortion, waarna een lome cadans wordt ingezet. Beide elementen wisselen elkaar eerst af tot ze uiteindelijk door elkaar heen geweven worden en er een rijke, symfonische samenklank ontstaat die gestaag voortkabbelt. Zowel de mystieke, geheimzinnige, dromerige geluiden als de trage cadans komen uiteindelijk nog apart terug. De kleine tempowissels en rustige, atmosferische en bijna intieme tussenstukjes zorgen voor een gevoel van sereniteit en rust. A l’or, aux Ombres et aux Abîmes (‘naar het goud, de schaduwen en de afgrond’ als mijn beperkte Frans me niet in de steek laat…) gaat op dezelfde voet verder, waarbij een kort staccato gedeelte in het eerste deel van het nummer het meest opvalt binnen de dromerige nevel die ook nu weer de muziek overheerst. Hoewel de eerste twee nummers qua tempo en ritmes dicht tegen elkaar aanleunen vind ik dat A l’or, aux Ombres et aux Abîmes ironisch genoeg iets dreigender en donkerder klinkt dan Ténèbres.
Misère & Corde (‘Ellende en touw’, met een verwijzing naar het Franse woord miséricorde dat ‘genade’ betekent: fijn gevonden toch!) klinkt een stuk moderner door de bijna groovende bassen en dit is ook een wat strakker en sneller nummer. Hoewel je er ook nu niet echt vrolijk van zal worden, is deze track duidelijk een stuk toegankelijker dan de andere en het repetitieve karakter van het laatste deel werkt op een bepaalde manier wel opzwepend. De ideale luistertip dus! La Vallée des Tombes (‘De vallei van de graven’) start volledig in de stijl van het latere werk van My Dying Bride, met melancholisch, troosteloos gitaarwerk. Het is mistroostig en zwartgallig, maar toch ook heel intens mooi… Beste luisteraar: hou je verdriet dus niet langer tegen en laat die tranen maar stromen! Het eerste thema sleept zich verder en gaat via een experimenteel, wat zweverig tussenstuk over in een tweede, iets steviger en duisterder thema, dat naast verdriet ook wat boosheid lijkt uit te stralen. Een heerlijk nummer met heel veel gevoel en spanning.
De vijftien minuten durende afsluiter Fléau est son Âme (‘De plaag is zijn ziel’) begint zeer ingetogen, maar doorheen het nummer pikt het progressief energie en overtuiging op. Er ontstaat een onverbiddelijke cadans die mooi ondersteund wordt door scherp klinkende gitaren die heldere, complexe akkoorden door de muziek spinnen. Opnieuw worden daarna atmosferische elementen en trage riffs afgewisseld op een dusdanige manier dat het nummer zijn einde nadert zonder dat je het beseft. De muziek wiegt je in slaap en pas wanneer een geheimzinnige, zachte stem een afscheidsrede houdt in het Arabisch (?) kom je tot de droeve vaststelling dat Codex Tenebris zijn einde heeft bereikt.
De warme muziek van Oldd Wvrms ligt opmerkelijk goed in het gehoor. Alles is dusdanig in balans dat het zelfs de meest hardnekkige zenuwpees tot innerlijke rust zal brengen. Een rust vol duisternis en kwelling weliswaar. Codex Tenebris loopt soepel binnen en vult je op met een eeuwenoude, koortsachtige warmte, een geestverruimende ervaring die je kop na een tijdje laat tollen. Als een heerlijke La Chouffe bij het haardvuur zeg maar (en huppa, daarmee is die link met Houffalize bij deze ook weer gelegd).
Ook het artwork van Codex Tenebris verdient hier een eervolle vermelding. Door te kiezen voor slechts drie kleuren (zwart, wit en goud) en een zekere symmetrie in te bouwen komt de hoes zowel antiek als opmerkelijk eigentijds over. Tijdloos zeg maar. De iconische figuur is tegelijk sereen en dreigend, net als de muziek dus. Er hangt ook een zekere sfeer van de middeleeuwen over, maar dan niet de middeleeuwen van heldhaftige veldslagen en koene ridders, maar eerder de middeleeuwen van stoffige oude, obscure en occulte boeken en krakend perkament.
Een pareltje dus, waar elke liefhebber van mooie muziek met een duister kantje zonder twijfel van zal genieten.
Score:
87/100
Label:
Cursed Monk Records, 2019
Tracklisting:
- Ténèbres
- A l’or, aux Ombres et aux Abîmes
- Misère & Corde
- La Vallée des Tombes
- Fléau est son Âme
Line-up:
- Cho – Drums
- Oli – Basgitaar
- Ben – Gitaar
Links: