In herbezinningen op de voor Pestilence eens noodlottige release van Spheres lezen we vaak dat het uiteindelijk een zeer invloedrijke plaat is gebleken. Dat wordt dan met een zodanig aplomb gesteld dat de vraag kan opkomen een album te noemen waar die invloed dan zo goed te horen is. Dit Entity zou dan een aardig antwoord kunnen zijn. De plaat kent namelijk veel van die kronkelende riffs die op een haast freejazzachtige manier wringen, maar toch werken. Riffs van deze soort hoorden we voor het eerst toen we in 1993 de plaat oplegden die het voorlopige einde van Nederlands deathmetaltrots zou betekenen.
Dat wil echter niet zeggen dat dit tweede album van het Amerikaanse Nucleus ook overigens als het catastrofaal ontvangen, maar nu fel gewaardeerde Spheres klinkt. Entity is namelijk minder technisch en vooral veel zwaarder. Waar andere bands in het sci-fi deathgenre vaak de onmetelijke grootsheid van het universum proberen te vangen in weids uitwaaierende solo’s, legt Nucleus de nadruk op de massa van het heelal. Zo is de mix zwaar (over de plaat hangt een stinkende old school walm) en de grunt van het Grand Canyon-diepe soort. Voor een album dat zich wenst te afficheren als sciencefiction, doet Entity daardoor juist lekker traditioneel aan.
Neem nu de gitaarsolo’s. De manier waarop deze zich vooral lomp en rudimentair boven het totaalgeluid uitvechten, doet wel wat denken aan de smerigheid van de oude Carcass. Van de finesse die we tegenkomen bij veel collega’s in het genre is in ieder geval weinig sprake. En raad eens? We vinden het prachtig.
Daarmee is het noemen van tracks die erboven uitsteken zowel lastig als zinloos. Om toch iets van een beeld te geven halen we opener Arrival aan. Met wat elektronische geluiden, maar vooral mooi baswerk wordt eerst een seconde of veertig besteed aan het goed neerzetten van de sfeer. Het is een trucje dat ook later op het album nog een paar keer zeer effectief wordt ingezet. Een loodzware doomdeathriff zorgt er vervolgens voor dat we niet te ver weg drijven in het oneindige. Eerdergenoemde kronkelriffs halen ons echter al snel uit deze comfortabele groove. Het is alsof ze blijven krabben aan nog net niet genezen wonden. Verlossing wordt gelukkig tijdig geboden door traditioneler gitaarwerk, waarna ook de doomy passage nog eens langskomt. Genoeg te beleven dus op deze track en dat wordt de rest van het album niet anders, kan ik je vertellen.
Een andere opvallende track is het instrumentale Approach, welk inderdaad een zorgvuldig opgebouwde muzikale verwoording is van (toe)nadering. Daarbij mag je voor jezelf uitmaken of de band hier slechts doelt op een ontmoeting in de kosmos of dat het ook over aardser zaken gaat. Feit is dat er sprake is van een langzame aanloop en een heftige climax (in de vorm van steeds sneller gespeelde, herhaalde riffs) gevolgd door rust.
Voor de geluidsfetisjisten onder ons vermeld ik nog even dat het er soms op lijkt dat de drummer in een weemoedige bui van terugverlangen naar zijn jeugd een deel van zijn drumstel heeft vervangen door die waspoedertonnen uit de jaren ’70 van de vorige eeuw. Dat mag de pret echter niet drukken, want het weerhoudt hem er niet van alles lekker aard- en nagelvast te timmeren om maar eens een juridische term te gebruiken.
Entity is een zeer geslaagd sciencefictionalbum waarop de zwaarte en de ingewikkeldheid van het universum recht wordt gedaan maar dan in een smerig old school geluid. Als dat niet genoeg is om de ruimtetijd te doen scheuren, wat dan wel?.
Score:
84/100
Label:
Unspeakable Axe Records, 2019
Tracklisting:
- Arrival
- Entity
- Uplift
- Mobilization
- Approach
- Outpost
- Dominion
- Timechasm
Line-up:
- Dave Muntean – Vocalen, gitaar
- Dan Ozcanli – Vocalen, gitaar
- Ryan Reynolds – Basgitaar
- Pat O’Hara – Drums
Links: