Naar deze release heb ik meer dan reikhalzend uitgekeken. Laat me dat even uitleggen. De man achter dit Nocturnus AD is Mike Browning. Hij maakte tot 1986 deel uit van Morbid Angel. Bij die band drumde hij Abominations Of Desolation in. Een werk dat zijn tijd ver vooruit was, maar pas jaren later werd uitgebracht. Na zijn vertrek bij de toen nog legendarisch te worden morbide engelen richtte hij zijn eigen band op: Nocturnus.
En ook die band was voorbestemd voor grote dingen, meer concreet het debuutalbum The Key. Het was een voor 1990 baanbrekende plaat waarop de geniale complexiteit en tempo’s van Morbid Angel werden gekoppeld aan spacey keyboards en science fiction geluiden. Een brutale keus gelet op de afkeer van dergelijke fratsen die binnen het hardste genre bestond. Maar het werkte. Zo goed zelfs dat de plaat ook buiten de metalwereld wat naam begon te maken. Ik kan me in ieder geval nog levendig herinneren dat ik er in die dagen door wat “alto’s” over werd aangesproken. De heren hadden niets met Morbid Angel en zelfs nog nooit gehoord van Death, maar dat The Key was toch wel een puik plaatje. En daar hadden ze geen ongelijk in! Na het debuut volgden nog twee albums in de jaren ’90. Daarvan werd Thresholds veelal nog wel goed ontvangen, maar dat was al veel minder het geval bij het zonder oprichter Browning opgenomen Ethereal Tomb. Het zou het laatste album van Nocturnus blijken te zijn.
Maar nu is Mike Browning terug met “zijn” Nocturnus, zij het dat de bandnaam nu twee letters langer is. De toevoeging “AD” zal vermoedelijk allereerst een juridische kwestie zijn. Het is echter ook een verwijzing naar Brownings andere band After Death, die dezelfde bezetting kent als deze. Onder de naam Nocturnus AD brengt men nu Paradox uit, naar eigen zeggen zowel muzikaal als conceptueel de eigenlijke opvolger van het indrukwekkende en grensverleggende The Key. Begrijpt u nu mijn hoge verwachtingen?
De eerste track Seizing The Throne bevestigt me direct in mijn enthousiasme. Vanaf de eerste seconde klinkt alles vertrouwd. Nog voordat het nummer goed en wel begonnen is hebben we al minimaal vier heftige solo’s om de oren gekregen. Daarna zoeken krachtige deathmetalriffs en drukke ritmes voortdurend nieuwe invalshoeken. Er zullen zeker metalbands zijn die voor een heel album nog niet het aantal riffs schrijven dat hier in een half nummer langs komt. Over die riffs worden dan de vervreemdende synthesizers gelegd. En Nocturnus doet dit alles zonder ook maar een moment geforceerd te klinken. Het klikt weer!
Nummers van een wisselende kwaliteit dus. Het is een euvel dat we ook de rest van het album wel tegenkomen. Sterke complexe en/of pakkende tracks als Paleolithic met fraai gierend gitaarwerk en dito synthesizersolo, The Return Of The Lost Key met snelle heayvy metalsolo en de toffe instrumentale afsluiter staan naast wat mindere broeders als The Antechamber waarin we weer die praatzang tegenkomen. Het is met name hierdoor dat de band er niet in slaagt om gedurende de hele plaat mijn aandacht vast te houden.
Extra nadeel van die minder interessante tracks, zoals naar mijn bescheiden mening dus The Bandar Sign, is dat juist daar het geluid van de plaat de aandacht begint op te eisen. De band is er namelijk aardig in geslaagd om de plaat te laten klinken als The Key. Daarmee heeft de band het zichzelf gestelde doel behaald, maar The Key is voor zover ik weet al nooit geroemd om zijn goede productie en we zijn inmiddels 29 jaar verder. Naar huidige maatstaven klinkt de mix bij vlagen dan ook behoorlijk wazig. Met name de stofzuigergeluiden in het muzikaal overigens wel vrij geniale Precession Of The Equinoxes zijn niet fijn. Cleaner hoeft van mij niet, scherper mag wel.
En dan komen we toch voorzichtig tot de conclusie dat Paradox wat weg heeft van een toevallige ontmoeting met een oude liefde, die je na lange tijd weer eens ziet. Je weet wel zo’n gesprek waarin je na het aanvankelijke enthousiasme al vrij snel tot de ietwat verdrietige conclusie komt dat je elkaar misschien toch niet meer zo veel te vertellen hebt.
Laat bovenstaand quasi filosofisch gewauwel je echter niet weerhouden de plaat zelf eens aan een luisterbeurt te onderwerpen. Elders zie ik namelijk zowel juichende als krakende recensies. De waarheid ligt wat mij betreft ergens in het midden.
Score:
73/100
Label:
Profound Lore Records, 2019
Tracklisting:
- Seizing The Throne
- The Bandar Sign
- Paleolithic
- Precession Of The Equinoxes
- The Antechamber
- The Return Of The Lost Key
- Apotheosis
- Aeon Of The Ancient Ones
- Number 9
Line-up:
- Mike Browning – Vocalen, drums
- Demian Heftel – Gitaar
- Belial Koblak – Gitaar
- Daniel Tucker – Basgitaar
- Josh Holdren – Keyboard
Links: