Monuments is een band die niet steeds voor de gemakkelijke weg kiest. Albumtitels Gnosis, The Amanuensis en nu Phronesis wijzen al in die richting. Dat men er voor het nieuwe album voor heeft gekozen om niet te blijven teren op het (relatieve) succes van de voorganger, mag dan ook niet te verbazen. “Moving forward” was het devies. En dat is te horen ook.
Het is werkelijk knap hoe men – meer nog dan voorheen – de technische, springerige en soms mathematische muziek gemakkelijk beluisterbaar weet te maken. Dit doet men met onder meer pakkende zanglijnen. Deze maken dat zelfs luisteraars die geen enkele boodschap hebben aan algoritmes en technische capriolen plezier kunnen beleven aan Phronesis.
Het album is daarbij heel dynamisch. Soms hebben de metalcorescreams de overhand, dan weer de cleane zang en nog vaker worden deze gedubbeld om een mooi vol geluid te krijgen. Zanger Chris Barretto beheerst beide overigens feilloos. Ik zie her en der zelfs dat zijn gewone zangstem met die van een engel vergeleken wordt! Zelf mis ik bij de cleane zang soms een rauw randje. We zijn hier ten slotte wel bij Zware Metalen!
Gelijk bij aanvang zet Monuments echter alles op scherp met A.W.O.L., dat na een elektronisch intro losbarst met ziedende en overstuurde metalcorescreams. Een briesend “I hope you die alone” is alvast een verwensing die kan tellen. Wat een klapper moet dit nummer live zijn. Uiteraard niet aan mij om hier ook maar iets over te zeggen, maar ik zou de concerten er gewoon mee beginnen heren! Je kunt de zaal maar gelijk mee hebben. Ook afsluiter The Watch is stevig met een gericht bombardement aan drums. En horen wij aan het eind nu zelfs een deathgrunt voorbij komen?
Tussen deze twee nummers is het echter afwisseling troef. Rustiger nummers en passages worden steevast gevolgd door uitbarstingen van muzikaal geweld en dat alles in de juiste verhoudingen, zij het wat minder heftig dan voorheen.
Zo zou in andere tijden – u weet wel: toen er af en toe nog eens een harde gitaarplaat werd gedraaid – vierde track Mirror Image vermoedelijk niet van de radio te slaan zijn. Wat een oorwurm is dit refrein! Daarbij wordt de meligheid (net?) buiten de deur gehouden door ingewikkelde gitaarloopjes en drumpatronen. Met Jukai kent het album zelfs nog een track die in een parallel universum met een wat hogere tolerantie voor screams een hit zou kunnen zijn. En steeds maar blijft de muziek uitdagen en verwonderen.
In het begeleidend schrijven geeft de band aan dat songsmid John Browne Phronesis heeft gebruikt om wat demonen uit te drijven na een moeilijke periode. Dat is terug te horen in de teksten. Deze gaan soms de nu-metal- of emokant op. Bij wijze van voorbeeld: aan een tekst als “They fuck around with me constantly, honestly, leave me the fuck alone” zou Jonathan Davis van Korn nog een puntje kunnen zuigen.
“If I make a mistake then you can chase me down”, zingt Barretto in Mirror Image. Phronesis is echter verre van een vergissing. Het is een mooie plaat en een goede opstap naar een (nog) groter publiek. Fans van louterende songteksten als bovenstaande, mogen bij onderstaande score gerust vijf tot tien punten optellen.
Score:
85/100
Label:
Century Media, 2018
Tracklisting:
- A.W.O.L
- Hollow King
- Vanta
- Mirror Image
- Ivory
- Stygian Blue
- Leviathan
- Celeste
- Jukai
- The Watch
Line-up:
- Chris Barretto – Vocalen
- John Browne – Gitaar
- Olly Steele – Gitaar
- Adam Swan – Bas
- Anup Sastry – Drums
Links: