Monuments – The Amanuensis
Century Media, 2014
Monuments is een Britse band met leden die zich al een tijdje in het zogenaamde djentwereldje bevinden. Gitarist en oprichter John Browne speelde namelijk eerder bij Fellsilent, een band met gitarist Acle Kahney die later TesseracT zou vormen. Het debuutalbum Gnosis werd door collega Kris “een monumentale misser” genoemd. Dat predicaat vond ik vrij zwaar, maar het was een plaat die niet echt opviel. Nu is er een tweede plaat met de naam The Amanuensis.
Er heeft er een verandering in de line-up plaats gevonden: Chris Barretto is de nieuwe zanger. Deze man is niet de minste, hij zong bij Periphery voor de release van het debuutalbum en bij Ever Forthright. Hij geeft de muziek van Monuments echt draagkracht mee, iets dat je niet kon zeggen over de anonieme vocalen op Gnosis van Matt Rose die vooral op de cleane stukken helemaal niet goed uit de verf kwam. Barretto is iemand die een vrij groot bereik heeft en qua zanglijnen veel avontuurlijker uit de hoek komt, een track als Atlas kleurt hij in met mooie harmonieën. Ook bevat een track als Garden Of Sankhara en het intro van Saga City vocalen die heel dicht bij R&B liggen, Barretto noemt Michael Jackson niet voor niets als zijn grootste inspiratie. Dit klinkt niet echt geweldig op papier, maar het werkt wel.
Ook muzikaal komt Monuments een stuk verfijnder uit de hoek. Bij Gnosis werd de focus teveel op ritmische djenterijen gelegd, nu is de sound een stuk melodieuzer, iets waar Barretto flink aan bijdraagt. De gitaarriffs zijn nog steeds vet en de bas stuitert er hoorbaar lekker door heen en drummer Mike Malyan speelt alles vernuftig en groovend aan elkaar met veel belangrijke accenten die de muziek net wat meer meegeven. Vooral in de dromerige, bijna ambientachtige gitaarlijnen is er veel meer te beleven. Lekker brute stukken worden afgewisseld met wat rustiger werk, dit gebeurt constant. Toch is The Amanuensis een album dat per track veel veranderingen bevat, maar als geheel richting het einde een beetje eenvormig wordt.
Monuments mag wat mij betreft nog wat avontuurlijker te werk te gaan. Samsara, dat The Amanuensis afsluit, is namelijk wel een prachtig en afwijkend sfeerstuk met bezwerende vocalen. Het is een track die een andere kant van de band laat horen, want er zit gewoon nog veel meer in bij dit gezelschap. Zanger Chris Barretto is namelijk ook een fantastische saxofonist, dit liet hij horen bij Ever Forthright en op de track Of Reality – Calabi-Yau van de laatste plaat van TesseracT. Hier wordt geen gebruik van gemaakt, iets dat ik echt een gemiste kans vind aangezien er genoeg zweverige passages zijn waarbij het geweldig zou passen. Ondanks dat is deze tweede plaat een grote vooruitgang op het debuutalbum en degene die het meest recente werk van TesseracT goed vond kan deze zeker eens gaan beluisteren.
Tracklisting:
- I, the Creator
- Origin of Escape
- Atlas
- Horcrux
- Garden of Sankhara
- The Alchemist
- Quasimodo
- Saga City
- Jinn
- I, the Destroyer
- Samsara
Line-up:
- Chris Barretto – Zang
- John Browne – Gitaar
- Olly Steele – Gitaar
- Adam Swan – Bas
- Mike Malyan – Drums
Links: