Ik ga niet in herhaling vallen en jullie vertellen welke atmosferische blackmetalbands vorig jaar uitblonken. Neen. Vooral in de winterachtige industrial/atmosblack is het een boerenjaar geweest. Ook de eerder kosmische blackgaze/atmosblackbands deden het niet slecht, dat mogen we niet vergeten. Violet Cold heeft een topper afgeleverd, evenals Unreqvited, Midnight Odyssey, Spectral Lore en Skyforest. En dan vergeet ik Omega Infinity nog te vermelden. Mesarthim is een band die we nog niet aan bod hebben laten komen, terwijl deze in feite één van de voortrekkers geworden is in het kosmische atmosblackgebeuren. Mesarthim maakt veelvuldig gebruik van trance en gaze/wave en wist zich in het verleden vrij makkelijk et onderscheiden van de vele andere bands in eender welk subgenre. De Australiërs achter dit project brachten dit jaar in eigen beheer een vijfde langspeler uit, daarna via Avantgarde Music.
Op The Degenerate Era hoor je opnieuw een pak trancegeluiden, die gedurende de mooi uitgewerkte, lang uitgestrekte atmosferische nummers extra diepgang en een vorm van actieve luisterbereidheid toevoegen. Mesarthim is niet bang om te experimenteren en laat meermaals beats overgaan in synthflows en pulserende grooves, met technoriedels en ambient. In het verleden werd je uitgenodigd om deel te nemen aan dit brede buffet in een ruimte vol melancholische atmosblack met een niet al te vergevingsgezinde blackmetalgrimmigheid (tremolo’s, scherpe tonen, ijzige screams), iets wat gaandeweg minder werd. De sinistere vibes (beluister eventueel eens het album Isolate) werden steeds meer vervangen door progressieve metal, wollige keys en opbeurende post-black. Het contrast is voor mij althans niet zo groot meer, en de “goed gevoel”-ruimtereis geeft wel degelijk een wezenlijk verschil in benadering. De sci-fi-feel is nu een eerder sprookjesachtige/fantasierijke beleving geworden, met een donzige uitvoering. Enkel het titelnummer is een terugkeer naar de duistere tijd, al heeft ook deze af te rekenen met de monotoner geworden vocalen. Het zal de band mogelijk een aantal nieuwe luisteraars opleveren, die achteruitliggend met de ogen willen wegdromen bij het horen van hun atmosferische post-black, in plaats van het gevoel te hebben zich in een maalstroom van impulsen te bevinden. Het artwork visualiseert wel netjes het vrij zachte effect.
Mesarthim & Chill, niet mijn favoriete Mesarthim, maar hij mag er op zich wel zijn (als lokaas vooral).
Score:
77/100
Label:
Avantgarde Music, 2020
Tracklisting:
1. Laniakea – Part 1. The Great Attractor; Part 2. The Zone of Avoidance; Part 3. Dark Energy
2. The Degenerate Era
3. Time Domain
4. Paradox
5. 618
Line-up:
. – Instrumenten
. – Keel
Links: